ΑΚΟΝΙΣΤΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΝΑ ΣΦΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Εάν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα μάτια σας για να βλέπετε, τότε θα τα χρειαστείτε για να κλάψετε


Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015

Νεολαία Ελληνορουφιάνων


Του Γιάννη Λαζάρου



Έχει ξεφύγει η κατάσταση από τα φασιστοειδή που φύτεψε η κυβέρνηση και η Ε.Ε στις καίριες θέσεις του Κράτους. Έχει ξεφύγει τόσο πολύ που μόνο με την εποχή του Μεταξά μπορεί να συγκριθεί το ναζιστικό μυαλό τους και το μίσος που χρόνια τρέφουν εναντίον του ελληνικού λαού
.
Την ώρα που η κυβέρνηση έσωσε τις τράπεζες δίνοντάς τους πλήρη αυτοδυναμία, την ώρα που συζητούν για το δεύτερο πακέτο προαπαιτούμενων που μέχρι τις 10 Νοεμβρίου πρέπει να ψηφιστεί, έχουν αφήσει ελεύθερο το μεγαλύτερο όργανο του συστήματος, εφοριακό-συνδικαλιστή-άεργο-κομματόσκυλο, Αλεξιάδη, να λέει και να προγραμματίζει καταστάσεις για το αύριο χωρίς να υπάρχει αντίσταση από πουθενά. Ούτε από την αντιπολίτευση ούτε και από τις πληρωμένες δημοσιογραφικές πένες. Αλλά ούτε και από τα συνδικαλιστικά όργανα δασκάλων και καθηγητών που βγαίνουν στο δρόμο μόνο για τα δικαιώματα της συντεχνίας.

Από το προπαγανδιστικό έντυπο Μαύρη "Αυγή" ο πολλά βαρύς και πάντα ΝΑΙ σε όλα, υπουργός Αλεξιάδης, ξεφούρνισε ότι τον ερχόμενο Σεπτέμβριο θα εισαχθεί μάθημα στα ελληνικά σχολεία με τίτλο "Μάθημα Φορολογικής Συνείδησης". Σε αυτό το φοβερό πρότζεκτ των αριστερών μυαλών συμμετέχει και ένα άλλο φασιστοειδές ο υπουργός Παιδείας, Φίλης.

Σύμφωνα με τον εφοριακό Αλεξιάδη (ο οποίος ηδονίζεται και μόνο στην ιδέα ότι θα μπορούν να κάνουν ντου οι εφοριακοί στα σπίτια Ελλήνων για αδήλωτα χρήματα και αντικείμενα αξίας) ο σκοπός του μαθήματος στα ελληνικά σχολεία θα είναι ένας: Να μάθουν οι μαθητές ότι τα χάλια στους ελληνικούς δρόμους, τα χάλια στα δημόσια νοσοκομεία, τα χάλια σε κάθε δημόσιο έργο δεν οφείλεται στο κράτος, στους πολιτικούς και στους υπαλλήλους του αλλά αποκλειστικά στον Έλληνα που δεν πληρώνει τους φόρους.

Ναι, όπως το ακούτε ο κ. Αλεξιάδης έχει σκοπό να βάλει στο μυαλό των νεότερων γενεών πως ό,τι συνέβη στην Ελλάδα δεν έφταιγε κανείς άλλος παρά μόνο οι Έλληνες πολίτες που δεν πλήρωναν τους φόρους τους. Από τον Πάγκαλο και το "μαζί τα φάγαμε" πήγαμε στον Αλεξιάδη "στο μόνοι σας τα φάγατε". Έξω από τις ευθύνες οι πολιτικοί για όλα τα δημόσια έργα, που μόνο με λαμογιά, μίζα και ρεμούλα έδιναν οι κυβερνήσεις από την εποχή του γέρου Καραμανλή. Μόνο οι πολίτες έφταιγαν, όλους τους άλλους θα τους "καθαρίσει" ο Αλεξιάδης μέσω εκπαίδευσης των νέων γενεών. Ο παππούς σου έφταιγε για όλο το μαύρο χρήμα δις ευρώ που κινούνταν και κινείται στην Ελλάδα και κανείς που να είχε σχέση άμεση ή έμμεση με την πολιτική.

Εκτός όμως από το όραμα Αλεξιάδη που κάνει την ναζιστική εκπαίδευση που σχεδίασε ο Γκέμπελς και η παρέα του στην Γερμανία του '39 να μοιάζει παρανυχίδα, ο υπουργός έβρισε ολόκληρες γενεές Ελλήνων λέγοντάς ότι δεν ήταν πολίτες αλλά υπήκοοι :"Θα πρέπει να δείξουμε ότι δεν βλέπουμε τον πολίτη, τον φορολογούμενο, ως υπήκοο αλλά ως πολίτη". Δηλαδή δεν είχε φορολογική συνείδηση ο μαλάκας Έλληνας που επί δεκαετίες πλήρωνε μέσω φόρων πολλούς κώλους Αλεξιάδηδων να στρογγυλοκάθονται στις δημόσιες υπηρεσίες αφού πρώτα είχαν φιλήσει άπειρους άπλυτους κώλους βουλευτών όλων των κυβερνήσεων. Φορολογική συνείδηση θα έχει τώρα ο Έλληνας που θα δίνει διαταγή ο Αλεξιάδης να κάνει έφοδο σε σπίτια Ελλήνων λες και είναι δικό του τσιφλίκι. Αυτό όμως για τον Αλεξιάδη είναι σεβασμός στον πολίτη και όχι αντιμετώπιση του Έλληνα ως υπηκόου ή χειρότερα ακόμα ως κολίγου.

Από ό,τι φαίνεται τα κοπρόσκυλα του Δ' Ράιχ που φύτεψε εδώ η Ε.Ε έχουν βάλει μπροστά όλες τις μηχανές να αλλοιώσουν την οποιαδήποτε ιστορική αλήθεια, να θεοποιήσουν την κάθε κυβέρνηση που πέρασε από το 1944 και μετά στην Ελλάδα και να αφήσουν στην ιστορία τον Έλληνα ως ένα λαμόγιο που λόγω του δικαιώματος της Ελευθερίας γαμούσε κι έδερνε φέρνοντας την χώρα στο τέλμα που βρίσκεται.

Δεν θα αργήσουν οι εποχές που οι νεότερες γενιές θα είναι οι σπιούνοι της χώρας. Που μετά το άριστα που θα παίρνουν στο "Μάθημα Φορολογικής Συνείδησης" θα έχουν πριμοδότηση για θέση σε ευρωπαϊκό κόμμα αν καρφώσουν τους ίδιους τους γονείς τους που έβγαλαν "μαύρο" μεροκάματο 10 ευρώ για να τα θρέψουν.

Υπέροχες εποχές ξεκινούν από τον Σεπτέμβριο. Η κυβέρνηση, είτε αυτή είτε άλλη, θα αλλάξει πραγματικά την ιστορία του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος.

Να ραφτεί και η ανάλογη στολή για την Νεολαία Ελληνορουφιάνων και ο Αλεξιάδης να μπει σε μεγάλο πορτρέτο στις σχολικές αίθουσες προς τιμή του ως Μέγας Ρουφιάνος που διέγραψε από την ιστορία την Εθνική Συνείδηση και την μετέτρεψε σε Φορολογική.-

Σ-Τ

Οι άθλιοι



by kobarsos

Όταν λέμε πως ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, εννούμε ότι ξέρουμε πως μπορεί και να μην έχει στην πραγματικότητα, κάνουμε λίγο τους μαλάκες και υποκρινόμαστε πως έχει. Ο πελάτης. Έχει δίκιο. Αυτός που έχει τα λεφτά.
Έτσι μας μάθανε να συμπεριφερόμαστε. Υποκριτικά. Και εμείς με την σειρά μας δεν το αμφισβητήσαμε. Χαρίζουμε τα δίκια σε κάποιους χωρίς να το αξίζουν, αφού έχουμε να πάρουμε κάτι σαν αντάλλαγμα.
Ύστερα περιμένουμε από αυτό που ονομάζουμε δικαιοσύνη να λειτουργήσει. Δεν πρόκειται ποτέ. Γιατί το δίκιο εξαγοράζεται. Έτσι απλά. Και γιατί ούτε εμείς υπήρξαμε δίκαιοι κριτές. Έχουμε εξαγοραστεί πολλές φορές. Και η παράνοια βρίσκεται στις δικαιολογίες που λέμε στον εαυτό μας, για να πιστέψουμε πως η κρίση μας είναι καθαρή, ενώ ταυτόχρονα σηκώνουμε το δάχτυλο στους υπόλοιπους υποκριτές που δεν βρήκαν καλή δικαιολογία.
Το να έχουμε δίκιο για κάποιον λόγο είναι ζωτικής σημασίας για εμάς. Ίσως γιατί είναι ένα υποκατάστατο της νίκης, οι αντιπαραθέσεις μας μικρογραφίες πολέμων κι εμείς μια πολεμοχαρής φάρα που είναι έτοιμη να διαθέσει τα πάντα για να έχει το δίκιο με το μέρος της.
Τι ανόητοι. Αν μπορούσαμε μόνο να καταλάβουμε πως το δίκαιο και κατ’ επέκταση οι νόμοι και η ηθική, δεν είναι τίποτα άλλο παρά επινοήσεις για να ελέγξουμε αυτά που δεν μπορούν να ελεγχθούν. 
Τις ίδιες τις ζωές μας.
dithen2010

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2015

Σε πορεία θανάτου


Τώρα ούτε να τρέξεις, ούτε να κρυφτείς δε μπορείς. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της ήσυχης αποδοχής σου για όλα τα μέτρα που σου επέβαλλαν. Σού πήραν όλα τα όπλα ενώ τα είχες στα χέρια σου. Τα παρέδωσες εσύ εις το όνομα της ειρήνης και της νοικοκυροσύνης. Να μην τρέξει σταγόνα αίμα αλλά ας χυθούν εκατομμύρια δάκρυα. Τα δάκρυα δεν πονάνε…έτσι νόμιζες. Τώρα ξεκινάει το πανηγύρι, ήσυχε συμπολίτη μου. Οι κακές Κασσάνδρες δεν ήταν για τα γούστα σου γιατί σου χαλούσαν την καθημερινότητά σου, τις κανονισμένες διακοπές σου, τις απλωτές και τις ξαπλωτές σου, το σίγουρο μέλλον σου.

Άκου λοιπόν, τι θα έχει ήδη γίνει την ώρα που εσύ θα ξυπνήσεις από τον λήθαργό σου. Το σπίτι σου είτε το χρωστάς είτε όχι, ανήκει πλέον αλλού. Αν το χρωστάς δε σε κάποια τράπεζα τότε θα πληρώνεις δύο δόσεις ανά μήνα: Μία στην τράπεζα, μία στο κράτος. Και βέβαια θα σε αφήνουν να ζεις σε αυτό μέχρι την στιγμή που θα το χρειαστούν και θα σου κάνουν έξωση με το έτσι γουστάρω ή με μία απόφαση δικαστηρίου που θα ορίζει την έξωση συνταγματική.

Αν αρρωστήσεις μία ασπιρίνη θα σου είναι αρκετή, κι αυτή αγνώστου κατασκευής και συστατικών. Εκτός αν ανήκεις στην πάνω τάξη όπου με τον παρά σου θα έχεις όλα τα κομφόρ. Ασθενείς δύο ταχυτήτων αφού πάλευες χρόνια για την Ευρώπη της μία ταχύτητας. Η λίστα του εκάστοτε ευρωτσολιά υπουργού θα ορίζει για το τι εξετάσεις θα χρειάζεσαι και όχι το είδος ή η πορεία της ασθένειάς σου. Το κορμί σου έτσι κι αλλιώς ανήκει κι αυτό στην περιουσία του παρακράτους αφού εκ γενετής είσαι πλέον αναγκαστικός δότης οργάνων και δε μπα να στείλεις εσύ χιλιάδες αιτήσεις άρνησης προς τον αρμόδιο Οργανισμό (είναι τελικά αρμόδιος αυτός ο Οργανισμός;). Ανάλογα με τις ανάγκες των ιατρικών εταιρειών θα είσαι κλινικά νεκρός ή όχι. Βέβαια με τον ιατρικό τουρισμό που σου ετοιμάζουν μπορείς άνετα να δίνεις ένα νεφρό ή ένα ωάριο σε μία πλούσια γριά τουρίστρια για μία χούφτα ευρώ.

Ο μισθός, που τώρα τον θεωρείς μικρό – αν τον έχεις ακόμα- , θα καθορίζεται σύμφωνα με την οικονομική πορεία και τις ανάγκες της χώρας. Να θυμάσαι ότι από εδώ και στο εξής οι ανάγκες της χώρας θα είναι πάντα μεγάλες (ακόμα και αν δεν είναι) γιατί όσο πέφτει το μεροκάματό σου τόσο εγχώριοι και εισαγόμενοι “επενδυτές” θα βρίσκουν φθηνά χέρια, οι δείκτες ανεργίας θα πέφτουν και όλοι θα είναι χαρούμενοι ακόμα κι εσύ που θα εργάζεσαι για 200 (το πολύ) ευρώ το μήνα φθάνει να μην είσαι άνεργος. Αν εξαντληθείς δε από το 12ωρο σε βάζουν σε μία κλινική και γίνεσαι ξαφνικά “κλινικά νεκρός”. Και η οικογένεια σου δεν θα δει ένα ευρώ από την ασφάλεια και οι ιατρικές εταιρείες θα κονομήσουν από τα συκωτοπνεύνονά σου.

Τα ασφαλιστικά ταμεία δεν θα υπάρχουν πια. Θα ορίζουν οι εταιρείες στις οποίες θα εργάζεσαι για τον ποιο ιδιωτικό ασφαλιστικό φορέα θα έχουν για όλους τους εργαζόμενους. Αυτό σημαίνει ότι πρώτα θα ασφαλίζεται ο εργοδότης για την αρρώστια σου ή το εργατικό “ατύχημά” σου και μετά εσύ. Αν πεθάνεις κιόλας καλύτερα, θα κονομήσουν τόσα όσα δεν θα τους έδινε η εργασία σου ακόμα και αν ζούσες 500 χρόνια.

Είχες στο πίσω μέρος του μυαλό σου ότι αν δεν θα τα καταφέρεις στην πόλη, θα μετακομίσεις στο χωριό, στο πατρικό και θα είσαι άνετος. Πριν κάνεις αυτό πάρε τις λίστες για το πού θα γίνουν στο μέλλον αναπτυξιακά έργα ιδιωτικών συμφερόντων όπως η El Dorando. Για το δημόσιο συμφέρον το παρακράτος έχει βάση νόμου το δικαίωμα να βάζει σε ισχύ αναγκαστική απαλλοτρίωση υπέρ της οποιαδήποτε ιδιωτικής επένδυσης. Αυτός είναι βάση νόμου ο επιφανειούχος που δεν θα τον κουνάει κανένας εις τον καιρό τον άπαντα. Μαζί με το χωράφι, θα σου πάρουν το πατρικό σπίτι και σε μία βραδιά εκεί που ήταν το χωριό σου ξαφνικά θα δεις μία απέραντη έρημο. Και πονηρούλη, μην σκεφθείς ότι θα τα κονομήσεις από την απαλλοτρίωση διότι από 1 έως 3 ευρώ το πολύ το τετραγωνικό θα είναι η ανταμοιβή σου, κι αυτή αν τα οικονομικά του κράτους τυχαία δεν είναι σε ύφεση. Οι υπόλοιποι που τα χωριά τους δεν θα βγουν σε πλειστηριασμό μην νομίζουν ότι θα φυτέψουν την πατάτα για να ζήσουν γιατί τα μαντάτα έρχονται γρήγορα και λένε ότι με την αμερικανο-ευρωπαϊκή συμφωνία γεωργικών προϊόντων, θα μπαίνεις μέχρι και φυλακή για το ελεύθερο φύτεμα πατάτας όπως μπαίνει σήμερα κάποιος για το φύτεμα ινδικής κάνναβις. Διότι ο σπόρος, το χώμα και η ανάπτυξη του φυτού είναι προϊόν. Και μην ξεχνάς ότι ο σπόρος θέλει νερό για να ανθίσει.

Όσο μπορείς ακόμα, κάνε άφθονα λουτρά, πιες πολύ νερό, πλύνε ό,τι δεν έπλυνες διότι είναι θέμα μηνών να πεις το νερό νεράκι. Το καταλληλότερο νερό της Ευρώπης έχει η Ελλάδα, λες να μην το ξέρουν οι εταίροι σου; Αυτό το δεδομένο αγαθό σε πολύ λίγο θα είναι προϊόν. Νόμιζες ότι τζάμπα έδιναν εδώ και 15 χρόνια πιστοποιήσεις πηγών και πήγαινε ο καθένας να κάνει εμφιαλωτήριο; Νομίζεις ότι για οικολογικούς λόγους άρχισαν οι χαρτογραφήσεις πηγών, ποταμών ακόμα και αγροτικών αποταμιευτήρων νερού ανά την επικράτεια με διαταγή της Ε.Ε; Νομίζεις ότι οι εναπομείνασες εταιρείες εμφιάλωσης θα μείνουν σε ελληνικά χέρια; Θα αλλάξουν χέρια και μαζί με αυτές όλες οι δημοτικές επιχειρήσεις (που καθόλου τυχαία δεν είναι επιχειρήσεις ανεξάρτητου προϋπολογισμού από τους Δήμους από τότε που δημιουργήθηκαν) θα πουληθούν γιατί τα οικονομικά των Καλλικρατικών Δήμων και πάλι εντελώς τυχαία θα είναι σε ύφεση.

Όσο για την “Πράσινη Ανάπτυξη”, όσοι τσιμπήσατε στο παραμύθι, αρχίσατε να νιώθετε ήδη στο πετσί σας τι σημαίνει “δουλεύει ο ήλιος για μένα”. Μαζί με το φωτοβολταϊκό που φύτεψες χαιρέτα το χωράφι και το σπίτι που έβαλες υποθήκη για το πράσινο δάνειο. Σε έναν άντε σε δύο θα καταλήξουν και τα χωράφια και ο ήλιος. Μα ήταν δυνατόν να νομίζεις ότι θα άφηναν γη και ήλιο σε έναν κακομοίρη χρεωμένο όπως εσύ; Για να μην θεωρείς ότι θα πας στο νησί και θα ψαρεύεις την τροφή σου τώρα με την “Γαλάζια Ανάπτυξη” μπορεί να φαντάζει επιστημονική φαντασία αλλά ακόμα και τον γαύρο που δεν τον είχες σε εκτίμηση θα τον βλέπεις πλέον στα όνειρά σου.

Για το τι είναι αυτή την στιγμή η Ελλάδα φαίνεται από το νόμο που ξένες επιχειρήσεις που θα δραστηριοποιούνται στην χώρα θα έχουν φοροαπαλλαγές αλλά και φορολογικά κίνητρα. Μόνο οι νόμιμοι πολίτες της οποιαδήποτε χώρας έχουν αυτά τα προνόμια, άρα εσύ που θα σταθείς για έλεγχο μπροστά στον εφοριακό ο οποίος θα σε απειλεί με δήμευση περιουσίας και φυλάκιση θα έχει απέναντι του έναν παράνομο και παρείσακτο κάτοικο αυτής της χώρας που θες να το καταλάβεις είτε όχι αυτός είσαι εσύ, Έλληνά μου. 

Είναι κι άλλα, πολλά, αμέτρητα που είτε είναι σε ενέργεια την ώρα που εσύ αγανακτείς με το “μαύρο της ΕΡΤ” ή για την απόλυση 100,000 δημοσίων υπαλλήλων που λείαν συντόμως θα γίνουν 450,000, είτε έχουν μπει σε λειτουργία και εσύ δεν παίρνεις μυρωδιά. Η φίμωση της δήθεν ελευθερίας και η αγανάκτηση για το χαμένο σίγουρο μεροκάματο πουλάνε. Εγκλωβίζουν το οπτικό σου πεδίο εκεί ακριβώς που θέλουν. Δεν θα πάρεις μυρωδιά για το τι σου έχουν έτοιμο το επόμενο πρωί του τελευταίου σου ήσυχου ύπνου.

Δεν ήταν η Ελλάδα η πρώτη χώρα που έγινε υποτελής σε δάνεια. Είναι όμως η πρώτη χώρα παγκοσμίως που δεν έχει χάσει απλά την εθνική της κυριαρχία αλλά την ελευθερία σωματική και συναισθηματική των πολιτών της υπό δημοκρατικού καθεστώτος. Έπαιξαν πάρα πολύ έξυπνα οι αντίπαλοι γνωρίζοντας καλά ότι αυτόν τον λαό δεν του κάνεις κατά μέτωπο επίθεση αλλά τον διασπάς χρόνια πριν σε συναισθηματικούς μαλάκες και υλιστές λαμόγια και του γκρεμίζεις σιγά-σιγά και σταθερά όλα τα γεφύρια. Δημιούργησαν μία τεράστια φάκα στην οποία πέσαμε όλοι ανεξαιρέτως κοιτώντας ο καθένας μας ό,τι θεωρούσε ιερό. Άλλος τις αξίες και άλλος τον κώλο του.  Συμπολίτευση και “συμπολιτευομένη αντιπολίτευση” ήταν τα όπλα των αιωνίων εχθρών σου, των γνωστών και ανελέητων “Φιλελλήνων”. Σιγά μην άλλαζαν την συνταγή για το τελευταίο τους χτύπημα μετά από 200 χρόνια επιτυχημένης παρουσίας στον χώρο. Μηδενίζουμε και πάμε από την αρχή. Το επόμενο στάδιο των διεθνών κοτζαμπάσηδων είναι εν δράσει. Και μην περιμένεις κανέναν Μαρίνο Αντύπα να σε ξυπνήσει. Το κόμμα του Αντύπα ήταν η Ελλάδα, όχι ως έννοια άυλη αλλά ως άνθρωποι που αποτελούσαν την έννοια , ενώ το δικό σου κόμμα….άσε να μην το πω.

 (γράφτηκε τον Ιούλιο του 2013)

http://simplemangreek.blogspot.ca

 Ώρα Κοινής Ανησυχίας

Εκλεκτικές συγγένειες του Διαφωτισμού

Αλέξανδρος Σχισμένος

Υπάρχει ένα ερώτημα, αν η φιλοσοφική έκπτωση του νεοφιλελευθερισμού συμπαρασύρει το σύνολο των φαντασιακών σημασιών που φέρονται στον νοηματικό του πυρήνα. Άραγε μπορούμε να εντοπίσουμε κάποιο απελευθερωτικό νόημα στις ευρύτερες πτυχές του πολιτικού φιλελευθερισμού, ενώ καταγγέλλουμε σφόδρα τον παραλογισμό του οικονομικού αντιστοίχου του, όπως ο Καστοριάδης εντοπίζει ένα επαναστατικό στοιχείο στον μαρξισμό, το οποίο συμπλέει με το συντηρητικό; Εξάλλου και ο πολιτικός φιλελευθερισμός προέκυψε εν μέσω μίας κοινωνικοϊστορικής τρικυμίας, της διαφωτιστικής και τεχνικο-μηχανικής και βιομηχανικής επανάστασης και ενέπνευσε ανάλογες πολιτικές επαναστάσεις.

Σε ένα άρθρο του στo ελευθεριακό πολιτικό περιοδικό «Βαβυλωνία», ο Γιώργος Πολίτης αναζήτησε τις συγγένειες μεταξύ αναρχισμού και πολιτικού φιλελευθερισμού, όπως το έθεσε, τοποθετώντας μάλιστα τα δύο ρεύματα απέναντι στον ολοκληρωτισμό. Ο κλασικός, τρόπον τινά, πολιτικός φιλελευθερισμός και ο κλασικός αναρχισμός ξεπηδούν από τη διανοητική επανάσταση του Διαφωτισμού και μάλιστα ο αναρχισμός διατηρεί ισχυρά στοιχεία της πολιτικής φιλοσοφίας του κλασικού πολιτικού φιλελευθερισμού που προηγήθηκε χρονικά και μάλιστα τα ριζοσπαστικοποιεί.

Στο προαναφερθέν άρθρο, ο Πολίτης διαφοροποιεί σαφώς τον νεοφιλελευθερισμό από τον κλασικό πολιτικό φιλελευθερισμό, του John Locke και των Mill, πατέρα και γιου. Ορίζει τον νεοφιλελευθερισμό σαν «ανάποδο μαρξισμό», εξαιτίας της τυφλής πίστης στις κρυφές δυνάμεις της οικονομίας. Και πράγματι, η Μάργκαρετ Θάτσερ θα ήταν ο χειρότερος εφιάλτης ενός Locke, ενός ανθρώπου που σθεναρά υποστήριξε το δικαίωμα του λαού στην εξέγερση. Αρκεί όμως αυτή η διαφοροποίηση;
Για να γίνει αυτή, πρέπει να αναγνωρίσουμε επακριβώς τη διαδικασία απογύμνωσης που υπέστη ο κλασικός πολιτικός φιλελευθερισμός στα χέρια των νεοφιλελεύθερων, από τον Hayek και πέρα. Και ήταν μια απογύμνωση ηθική. Ηθική με τη βαθιά φιλοσοφική έννοια, γιατί η εμπιστοσύνη στο απαλλοτρίωτο δικαίωμα του ατόμου στην ελευθερία, εκπορνεύτηκε όταν το άτομο νοήθηκε ως οικονομική απλώς μονάδα, ως μηχανή πλούτου και εκμετάλλευσης. Την ασαφή ηθικότητα του κοινού καλού αντικατέστησε η παράλογη ηθικολογία της «ελευθερίας της αγοράς». Μίας αγοράς που δεν ήταν ποτέ «ελεύθερη», αφού οι μεγάλες κρατικές οικονομίες ήδη από την περίοδο του μερκαντιλισμού αλλά και την εποχή του βιομηχανικού καπιταλισμού και σήμερα, θέτουν κατά το δοκούν δόκιμους περιορισμούς και δασμούς προκειμένου να αναπτυχθούν ανταγωνιστικά, πράγμα που εξίσου κάνουν με διαφορετικό τρόπο τα επιχειρηματικά τραστ και τα μονοπώλια, ούτε «αγορά» αφού η σχέση του καταναλωτή με το προϊόν είναι απόλυτα ατομική και η συλλογική διάσταση της αγοράς είναι απλώς εξωτερική.

Κι όμως, αυτό το ξεγύμνωμα από την ηθική προς την ηθικολογία μπόρεσε να συμβεί μέσα από τη διαστρέβλωση κάποιων εννοιών που προσφέρονται προς διαστρέβλωση, ακριβώς όπως τα ολοκληρωτικά στοιχεία στον μαρξισμό κατέπνιξαν τα επαναστατικά. Οι σημαντικότερες είναι οι έννοιες του ατόμου, της εξουσίας και της ιδιοκτησίας.

Οφείλουμε να τονίσουμε, πάντως, πως τα ριζοσπαστικά και απελευθερωτικά στοιχεία του φιλελευθερισμού, αυτά που απηχούν τα δικαιώματα του ανθρώπου και τις διακηρύξεις της αμερικάνικης επανάστασης είναι αφενός ισχυρώς ηθικά φορτισμένα και αφετέρου αυτά που διατηρούνται και στην αναρχική σκέψη. Αλλά είναι επίσης στοιχεία του προτάγματος της αυτονομίας που διατηρούνται αυτούσια και στον πυρήνα του σοσιαλιστικού κινήματος, ιδιαιτέρως στη σκέψη των ουτοπικών σοσιαλιστών, για να καταπνιγούν σε μετέπειτα ολοκληρωτικές μεταλλάξεις του μαρξιστικού ρεύματος, που και ο ίδιος ο Μαρξ θα αποστρεφόταν, μία εκδοχή των οποίων είναι ο Λενινισμός.

Το αναπαλλοτρίωτο της ελευθερίας του ατόμου και οι ατομικές ελευθερίες κάθε ανθρώπου, ασχέτως πολιτισμού, χρώματος, θρησκείας, όπως αναφέρεται π.χ. στη διακήρυξη της ανεξαρτησίας αποτελεί στοιχείο που εκφράζεται στους φιλελεύθερους στοχαστές τύπου Locke και Jefferson (1743-1826) και αργότερα με έμφαση στη σκέψη του Godwin (1756-1836), του Μπακούνιν (1814-1876), του Προυντόν (1809-1865) και των λοιπών αναρχικών και ουτοπικών σοσιαλιστών. Είναι ακόμη αξίες που εμφορούν το ρεύμα και το κίνημα του βορειοαμερικάνικου κοινοτισμού, που εκπροσωπούν ο Henri David Thoreau (1817-1862) με την ιδέα της πολιτικής ανυπακοής, η ποίηση του Walt Whitman (1819-1892), όπως επίσης και το κίνημα ενάντια στη δουλεία και το τεράστιο συνδικαλιστικό κίνημα των Η.Π.Α. Πρέπει να αναφέρουμε ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου το μαρξιστικό κίνημα δεν ρίζωσε ποτέ, αναδείχθηκαν ισχυρές αναρχοελευθεριακές τάσεις, ένα από τα μεγαλύτερα αναρχοσυνδικαλιστικά κινήματα, στο οποίο οφείλουμε την καθιέρωση του 8ώρου, μέσα από τη ριζοσπαστικοποίηση των στοιχείων της αυτονομίας που επιβιώνουν στο κείμενο της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας και την πολιτική παράδοση του Jefferson.

Η πρώτη ριζική διαφοροποίηση των αναρχικών έρχεται στο ζήτημα της εξουσίας. Οι αναρχικοί, συνεπείς στην ιδέα της ατομικής ελευθερίας ως προϋπόθεση της συλλογικής, αρνούνται κάθε κράτος, όπως γνωρίζουμε. Από την άλλη, οι φιλελεύθεροι, περιορίζουν την ελευθερία του ατόμου στη σύναψη του κοινωνικού συμβολαίου, οδηγούμενοι σε έναν συμβιβασμό με την κρατική εξουσία, και ως κρατική ονομάσαμε κάθε εξουσία οργανωμένη, αυτονομημένη και θεσμικά διαχωρισμένη από την κοινωνία. Η αναρχική παράδοση έχει να παρουσιάσει τον αναρχοατομικισμό ως ακραία τυποποίηση της ελευθερίας του ατόμου, ενώ οι φιλελεύθεροι ένα ελάχιστο κράτος. Φυσικά, όταν η έννοια του κράτους θεωρείται αυτονόητη, ήδη η αρχή του αποκλεισμού τίθεται ως θεμέλιο της εξουσίας και το «ελάχιστο» μπορεί να σημαίνει, (όπως ήταν πράγματι η έκκληση του Στέφανου Μάνου τον Δεκέμβρη του ’08), να κατεβεί ο στρατός ενάντια στο λαό.

Φυσικά, η φιλελεύθερη ιδέα του κράτους ως αμοιβαία παραχώρηση ελευθεριών μέσα από ένα κοινωνικό συμβόλαιο ελεύθερων ατόμων είναι η φαντασίωση που οδηγεί σε αυτά τα συμπεράσματα. Είναι ο άνθρωπος νοούμενος ως το μοναχικό άτομο, που αποτελεί μία επικίνδυνη επινόηση, η οποία οδηγεί αφενός στον οικονομικό ολοκληρωτισμό της ελεύθερης αγοράς και αφετέρου στον καταναλωτικό ατομικισμό της κατάθλιψης.
Αν θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε αφελή την ιδέα των αναρχικών πως μπορεί να υπάρξει κοινωνία χωρίς εξουσία, περισσότερο αφελής μοιάζει η φιλελεύθερη ανθρωπολογία, η οποία βλέπει το άτομο ως μονάδα ξεκομμένη από την κοινωνία και σε μία προκοινωνική «φυσική κατάσταση». Το άτομο είναι κοινωνικός θεσμός και απηχεί την κοινωνία. Και είναι σαφές, όπως είπαμε, πως δίχως κοινωνία δεν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε, δεν θα μπορούσαμε καν να γνωρίζουμε πως γεννηθήκαμε ή πως θα πεθάνουμε. Αυτό που είναι ριζικά ατομικό μέσα μας, η ψυχή μας με την φιλοσοφική και όχι την μεταφυσική έννοια, η ριζική μας φαντασία, έχει από τον καιρό της γέννησής μας επενδυθεί και επενδύσει σε κοινωνικές σημασίες, σε αξίες και νοηματοδοτήσεις πρόσφορες στην κοινωνία που γεννηθήκαμε. Στο κοινωνικόϊστορικό μας περιβάλλον, βρίσκονται, ανάμεσα στις άλλες και οι ανοιχτές σημασίες του διαφωτισμού, του ουμανισμού και της αυτονομίας που αποτελούν πλέον μέρος της κληρονομιάς της ανθρωπότητας.

Ένα άτομο λοιπόν, με την θατσερική έννοια του «δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα», είναι απλώς ένα φανταστικό τέρας, μία κατακερματισμένη στενή αντίληψη ανίκανη να αντιληφθεί το κοινωνικοϊστορικό. Η ελευθερία του ατόμου είναι μία κοινωνική σημασία και δεν μπορεί να υπάρξει ούτε να γίνει αντιληπτή παρά σαν ομοούσια της κοινωνικής ελευθερίας.

Αυτό οι αναρχικοί το γνώριζαν, οι φιλελεύθεροι εξ αρχής το υποπτεύονταν. Κι όμως, τι σημαίνει κοινωνική ελευθερία;
Εδώ οφείλουμε να πούμε ότι οι ηθικές έννοιες που συζητάμε είναι πολιτικές έννοιες. Ο κλασικός αναρχισμός αστοχεί στο ζήτημα της εξουσίας, όπως ο φιλελευθερισμός στο ζήτημα του κράτους. Αν καταλάβουμε το κοινωνικοϊστορικό ως πεδίο ύπαρξης του ανθρώπου και το άτομο ως αδιαχώριστο από την κοινωνία, θα καταλάβουμε ότι μία μορφή εξουσίας υπάρχει ήδη ως κοινωνική θέσμιση στις σημασίες, στη γλώσσα, στη συνύπαρξη και αυτοδημιουργία μέσω της παιδείας. Αν υπάρχει κοινωνία και υπάρχει εξουσία, ως δύναμη πολιτική, ως αυτοθέσμιση, τότε από πού έρχεται αυτή η κοινωνία και αυτή η εξουσία;

Ο κλασικός φιλελευθερισμός επικαλείται τον Θεό ως Λόγο, ορθολογική δύναμη, θεοποιώντας τον λειτουργικό ορθολογισμό και ορθολογικοποιώντας τον Θείο. Προσφεύγει δηλαδή σε μία θεολογική θεμελίωση του ορθολογισμού, δίχως να αντιλαμβάνεται πως αυτό ισοδυναμεί με την άρνηση της εγκυρότητας των ίδιων του των τελεστικών κατηγοριών. Έτσι, καθίσταται λογικά δυνατός ο Αδαμικός άνθρωπος του Locke. Η Φύση, ως ύψιστη διάνοια φορτισμένη με ηθική δύναμη είναι η απάντηση του ρομαντισμού και των κλασικών αναρχικών. Η Φύση αυτή είναι μία ακόμη μορφή του Θεού. Οι κλασικοί αναρχικοί αρνούνται κάθε εξουσία γιατί πιστεύουν ότι ο άνθρωπος είναι φύσει καλός. Όμως η Ιστορία έχει αποδείξει όχι μόνο ότι ο άνθρωπος είναι και καλός και κακός, αλλά και ότι οι κατηγορίες του Καλού και του Κακού έχουν νόημα μόνο για τον άνθρωπο.

Ο σύγχρονος αθεϊστικός διαφωτισμός των πλατειών και των εξεγέρσεων θέτει ως ζητούμενο την απεξάρτηση της κοινωνίας από κάθε εξωκοινωνική πηγή, κάθε μεταφυσική δικαίωση. Η κοινωνία αυτοθεσμίζεται, και πάντοτε, πέραν κάθε θεσμισμένου καθεστώτος είναι παρούσα η θεσμίζουσα δύναμη της κοινωνικής και ιστορικής συλλογικής ύπαρξης των ατόμων. Από τη στιγμή που αυτό συμβαίνει, δικαιωματικά μπορούμε να αγωνιστούμε από κοινού για μία ρητή, συνειδητή αυτοθέσμιση. Αυτό προϋποθέτει την επίγνωση πως δεν υπάρχουν νόμοι της ιστορίας ή της αγοράς έξω από τη δραστηριότητα των ανθρώπων. Συνεπώς, δεν μπορούμε να παραχωρήσουμε την εξουσία σε καμία αυθεντία, δεν μπορούμε να απολέσουμε την ευθύνη μας για τις ζωές μας, δίχως να απολέσουμε την ελευθερία μας.

Έτσι, ηθικά, ο κλασικός αναρχισμός παρουσιάζεται σαν μία ανοιχτή γέφυρα μεταξύ του σοσιαλισμού και του φιλελευθερισμού, σε αντίθεση με την κλειστότητα και των δύο. Γιατί ο σοσιαλισμός θέτοντας την πίστη του στο «κοινωνικό» κράτος, έρχεται να υποστηρίξει το ολοκληρωτικό κράτος στην ακραία του μορφή, ενώ ο φιλελευθερισμός θέτοντας την πίστη του στην «ελεύθερη αγορά» υποστηρίζει την «ελευθερία» των εμπορευμάτων και το απολυταρχικό κράτος.

Ένας ελεύθερος άνθρωπος δεν μπορεί παρά να είναι ένας άνθρωπος που αποφασίζει για τα κοινά, ένας άνθρωπος που συμμετέχει σε ελεύθερους, προφανώς αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς που διασφαλίζουν την αυτονομία της κοινωνίας. Η άμεση δημοκρατία είναι η πρόταση μίας κοινωνικής εξουσίας βασισμένη σε οριζόντια δίκτυα και διαρκείς τοπικές αυτοθεσμίσεις. Και η άμεση δημοκρατία είναι μια μορφή εξουσίας δίχως κράτος, βάσει της συνεχούς ανακλητότητας, του μη αποκλεισμού, της ατομικής δημιουργίας και της συλλογικής πράξης μέσω της διαρκούς λελογισμένης αυτοθέσμισης.

Οι φιλελεύθεροι, όπως και οι μαρξιστές εμφορούνται από μία στρεβλή εικόνα του ατόμου και το περιορίζουν σε οικονομικές κατηγορίες, σε παραγωγό ή εργαλείο. Στον φιλελευθερισμό όσον μας αφορά, αυτό είναι άμεσα συνδεδεμένο με την έννοια της ιδιοκτησίας. Ο Λόρδος Russell κατηγορεί ήδη τον Locke για την έμφαση που έδινε στο δικαίωμα της ιδιοκτησίας. Είναι γνωστή φυσικά η φράση που αποδίδεται στον Προυντόν, από την άλλη, πως η ιδιοκτησία είναι κλοπή, την οποία δεν την εννοούσε και τόσο ο ίδιος.

Σήμερα, το ζήτημα της ιδιοκτησίας δεν τίθεται απλώς ως ζήτημα υπεράσπισης της ατομικής ή της συλλογικής ιδιοκτησίας. Η παγκόσμια κατάσταση φανερώνει πως είναι η ίδια η έννοια της ιδιοκτησίας που είναι προβληματική. Τόσο η κατάρρευση του πλανήτη, όσο και η κρίση των αγορών, φανερώνουν πού οδήγησε η φαντασιακή σημασία της ιδιοκτησίας, η οποία ενσαρκώθηκε στην μανία κυριάρχησης επί της φύσεως και στην αρρώστια της διαρκούς κερδοσκοπίας. Πολιτικά και φιλοσοφικά, το τέρας του νεοφιλελευθερισμού είναι η αρχή της ιδιοκτησίας αχαλίνωτη από τις πρώιμες ηθικές δεσμεύσεις περί γενικής ευημερίας. Πρέπει άραγε σαν κοινωνία και σαν ατομικότητες να εμμείνουμε στην υπαρξιακή επένδυση του νοήματος της ζωής μας σε πράγματα που απλώς δεν γίνεται να μας ανήκουν; Η ίδια η υφή του Χρόνου ως διαρκή αλλοίωση συνεπάγεται ότι τα εξωτερικά αντικείμενα είναι πάντοτε απλώς δανεικά, κι αν κάτι ανήκει ιστορικά στο άτομο αυτό είναι η μορφή της προσωπικής του δημιουργίας, όχι όμως το αντικείμενο της δημιουργίας του αυτό καθαυτό. Η απληστία οδηγείται να καλύψει το ηθικό κενό που άφησε η καπιταλιστική ανάπτυξη. Σήμερα, το κενό αποκαλύπτεται σαν κατάρρευση της μεσαίας τάξης. Αυτό που καταρρέει είναι ακριβώς οι ψευδεπίγραφες υποσχέσεις και η ασημαντότητα που δημιούργησε ο καταναλωτισμός. Το πρόβλημα είναι μήπως καταρρεύσει η ίδια η ανθρωπότητα.

Αν γίνει αυτό, θα γίνει μέσα από την εμμονή στην ιδιοκτησιακή λογική που επιβάλλεται ως αειφόρα κερδοσκοπία στις πανάρχαιες κοινωνικές λειτουργίες της ανταλλαγής και του εμπορίου. Έχει φανεί πως αυτός είναι ο δρόμος της συνολικής εξόντωσης και ένας δρόμος ηθικής και κοινωνικής εξαθλίωσης. Γιατί είναι γνωστό πως όταν εξαθλιώνεται ο δούλος, το ίδιο συμβαίνει και στον αφέντη. Η ιδιοκτησία ως κυριαρχικό δικαίωμα, όχι ως απόκτηση ενός αντικειμένου αλλά ως κυριότητα επί του αντικειμένου αντανακλάται σε όλους τους θεσμούς ενός νεοφιλελεύθερου κράτους ως κυριότητα των επιχειρήσεων πάνω στον φυσικό πλούτο και ως κυριαρχία του κράτους πάνω στις κοινότητες. Δεν νομίζω πως τίθεται συζήτηση πως δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία αν οι άνθρωποι είναι μπλεγμένοι στα δίχτυα αόρατων οικονομικών δυνάμεων που στην πραγματικότητα είναι πολύ συγκεκριμένα ιδιοτελή συμφέροντα. Δεν μπορεί να υπάρξουν πολιτικοί θεσμοί αυτονομίας αν υπάρχει οικονομική υποτέλεια.

Αυτό το γνώριζε ήδη ο Σόλων, πριν τη θεμελίωση της αρχαίας άμεσης δημοκρατίας και προχώρησε στη σεισάχθεια. Οι σύγχρονες αναζητήσεις του κινήματος της αυτονομίας οδηγούν σε εγχειρήματα και δομές περιορισμένης οικονομίας. Δηλαδή, μίας οικονομίας που δεν εμφορείται από την ιδέα του κέρδους, αλλά της κοινωνικής αλληλεγγύης. Που δεν φέρεται από μανιακούς μοναχικούς εγωιστές αλλά από συνειδητά κοινωνικά άτομα, που αναγνωρίζουν πραγματικά τον άλλο ως κομμάτι του εγώ τους. Μία οικονομία που δεν παράγει πολιτική εξουσία αλλά ενισχύει τις πολιτικές δομές αυτονομίας. Μία οικονομία που ήδη οργανώνεται σε δίκτυα αυτοδιαχειριζόμενων κολεκτίβων, αυτόνομων παραγωγών/καταναλωτών και ελεύθερους κοινωνικούς χώρους. Διάσπαρτες νησίδες μέσα σε ένα παγκόσμιο πυκνό πλέγμα εμπορευματικών καπιταλιστικών συναλλαγών, προσφέρουν ένα πρότυπο οργάνωσης με όρους αμεσοδημοκρατίας και αυτοδιαχείρισης, που αγωνίζονται να επεκταθούν σαν τόποι και κόμβοι ελεύθερου δημόσιου χρόνου και χώρου. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο μετασχηματισμός του ευρύτερου κοινωνικού φαντασιακού είναι μία διαδικασία απρόβλεπτη και υπόρρητη που συμβαίνει σε διάφορους τόπους/περιοχές του κοινωνικοϊστορικού.

Κάθε άνθρωπος γεννιέται με το αυτονόητο δικαίωμα στην ελευθερία, την ισότητα και την αναζήτηση της ευτυχίας, έγραψε ο Jefferson. Αυτά τα λόγια οφείλουμε να τα ελέγξουμε κριτικά προκειμένου όχι να τα αποδομήσουμε, αλλά να τα ανακτήσουμε και να τα διευρύνουμε στο πρόταγμα της αυτονομίας.

– See more at: http://www.babylonia.gr/2015/10/30/eklektikes-singenies-tou-diafotismou/#sthash.7s5yyZCY.dpuf

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2015

Walt Whitman: "Αντιστέκου πολύ,υπάκουε λίγο"


Ο Ουίτμαν γεννήθηκε το 1819 στο Λονγκ Άιλαντ της Νέας Υόρκης, ο δεύτερος γιος μιας πολυμελούς οικογένειας με συνολικά εννέα παιδιά.
 Το1823 η οικογένειά του αναγκάζεται να μεταβεί στο Μπρούκλιν όπου ο πατέρας του δουλεύει ως μαραγκός και ο ίδιος φοιτά για έξι χρόνια στο δημοτικό σχολείο. 
Από την ηλικία των δώδεκα ετών, εργάζεται στο γραφείο ενός δικηγόρου και στα δεκατέσσερά του γίνεται μαθητευόμενος σε τυπογραφείο. Την ίδια περίπου περίοδο εγγράφεται σε κάποιο αναγνωστήριο βιβλιοθήκης, όπου έχει την ευκαιρία να ανακαλύψει πολλούς κλασικούς αλλά και νεότερους συγγραφείς. Το 1835 επιστρέφει στο Λονγκ-Άιλαντ όπου εργάζεται ως δάσκαλος. Παράλληλα, ιδρύει την εφημερίδα Long-Islander, της οποίας είναι συγχρόνως διευθυντής, υπεύθυνος σύνταξης και τυπογράφος. Το έργο του ως δάσκαλος συνεχίζεται μέχρι το 1841, χρονιά που μετακομίζει στη Νέα Υόρκη προκειμένου να εργαστεί ως
στοιχειοθέτης σε τυπογραφείο αλλά και δημοσιογράφος σε διάφορα περιοδικά ή εφημερίδες της εποχής. Συγχρόνως, λαμβάνει ενεργό μέρος στην πολιτική και συμμετέχει σε προεκλογικές εκστρατείες του Δημοκρατικού Κόμματος. Παράλληλα εγκαταλείπει την εργασία του στο τυπογραφείο και αναλαμβάνει διευθυντής εφημερίδων, βρισκόμενος διαδοχικά στις Daily Aurora και Brooklyn Eagle. Σε αυτό το διάστημα δημοσιεύει πλήθος άρθρων επί διαφόρων θεμάτων που συνδέονται συνήθως με την παγκόσμια ή την αμερικανική πολιτική επικαιρότητα. Το 1848 διακόπτεται η συνεργασία του με την εφημερίδα Brooklyn Eagleκαι γίνεται συντάκτης της Crescent, θέση που κατέχει για ένα χρόνο στο διάστημα του οποίου ταξιδεύει σχεδόν σε ολόκληρο τον αμερικανικό Νότο.
Το 1849, επικεφαλής ενός μικρού τυπογραφείου, εκδίδει την εφημερίδα Freeman. Τον επόμενο χρόνο όμως αλλάζει εκ νέου κατεύθυνση και γίνεται μαραγκός, χτίζοντας σπίτια που αργότερα πουλά. Το 1854 φαίνεται πως εγκαταλείπει κάθε εργασία και επεξεργάζεται την πρώτη του ποιητική συλλογή Φύλλα Χλόης (Leaves of Grass), η οποία εκδίδεται το 1855 με προσωπικά έξοδα του Ουίτμαν. Σε αυτή την πρώτη έκδοση της, η συλλογή περιλαμβάνει δώδεκα εκτεταμένα άτιτλα ποιήματα και λαμβάνει ως επί το πλείστον αρνητικές κριτικές ενώ πωλείται τελικά μόλις ένα αντίτυπο. Ένα χρόνο αργότερα, ο Ουίτμαν ετοιμάζει την δεύτερη έκδοση της συλλογής του η οποία περιέχει επιπλέον είκοσι ποιήματα, γενικότερες διορθώσεις, τίτλους και μια σαφέστερη ταξινόμηση. Παράλληλα περιλαμβάνει ως εισαγωγή ένα συγχαρητήριο γράμμα του Ραλφ Γουάλντο Έμερσον προς τον Ουίτμαν. Η κυκλοφορία της δεύτερης έκδοσης των Φύλλων Χλόης  συνοδεύεται επίσης από αντιδράσεις του περισσότερο συντηρητικού τμήματος της αμερικανικής κοινωνίας. Από το φόβο δικαστικών διώξεων, το έργο αποσύρεται ενώ έχουν ήδη πωληθεί μερικές εκατοντάδες αντιτύπων. Το επόμενο διάστημα δημιουργείται σταδιακά ένα ευνοϊκότερο κλίμα για τον Ουίτμαν που οδηγεί τελικά το 1860 σε μία τρίτη έκδοση από τον εκδοτικό οίκοThayer and Eldridge.
Την περίοδο του αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου ο Ουίτμαν εργάζεται ως εθελοντής νοσοκόμος και περιθάλπει τραυματισμένους στρατιώτες κυρίως στην περιοχή της Ουάσινγκτον. Με το τέλος του πολέμου διορίζεται στο Υπουργείο Εσωτερικών και ειδικότερα στο τμήμα Υποθέσεων των Ινδιάνων. Λίγο αργότερα ωστόσο, ο νέος υπουργός Τζέιμς Χάρλαν (James Harlan), πρώην ιεροκήρυκας των Μεθοδιστών, απολύει τον Ουίτμαν επειδή αποτελεί τον συγγραφέα των Φύλλων Χλόης. Παρόλα αυτά, ένα μήνα αργότερα, διορίζεται εκ νέου, αυτή τη φορά στο Υπουργείο Δικαιοσύνης.
Το καλοκαίρι του 1866, ο Ουίτμαν επεξεργάζεται την τέταρτη έκδοση των Φύλλων Χλόης κατά τη διάρκεια διακοπών του στο Μπρούκλιν. Στα πλαίσια αυτής της νέας επανεξέτασής τους, διαφοροποιεί ορισμένους τίτλους και προχωρεί σε κάποια αρίθμηση ώστε το έργο να αποκτήσει μια ενότητα. Δημοσιεύεται τελικά το 1867 με προσωπικά του έξοδα. Ακολουθούν άλλες τέσσερις εκδόσεις και το 1891 η τελευταία κατά σειρά, είναι αρκετά ογκώδης περιλαμβάνοντας περισσότερα από τετρακόσια ποιήματα, ενώ παράλληλα συνοδεύεται από μία ευρύτερη αποδοχή του Ουίτμαν που σταδιακά έχει επιτευχθεί.
Ήδη από το 1870 η υγεία του Ουίτμαν είχε αρχίσει να κλονίζεται σημαντικά. Πέθανε το 1892 και στον τάφο του - που ο ίδιος σχεδίασε - αναγράφεται απόσπασμα από ένα ποίημα του:
My foothold is tenon'd and mortis'd in granite;
I laugh at what you call dissolution;
And I know the amplitude of time.
(el.wikipedia.org )
 http://klassikoperiptosi.blogspot.gr

Νομίζω

Κλίνοντας το ρήμα "Νομίζω" στην σημερινή ελληνική πραγματικότητα:

1. Νομίζω ότι έχω σπίτι, ελιές, ιδιοκτησία γενικώς και ειδικώς: 
Μου άφησε ένα σπίτι ο πατέρας και ευτυχώς που ήταν ένα και παλιό. Δεν θα είχα να πληρώσω φόρο κληρονομιάς με τις αντικειμενικές αξίες του 2007 και θα το πουλούσα για να ξεχρεώσω από εκεί που δε χρωστούσα τίποτα. Αλλά και τώρα μάλλον θα μου το πάρουν. Με το νοίκι (ΕΝΦΙΑ) που μου έχουν επιβάλλει για το δικό μου σπίτι, τη ΔΕΗ στα ύψη με τις ρυθμιζόμενες χρεώσεις ακόμα και αν είχα δουλειά, θα έπρεπε να βρω και δεύτερη για να πληρώνω τους νταβατζήδες που κληρονόμησαν την δικιά μου περιουσία....
Όσο για αυτούς που έχουν υποθήκη και χρωστάνε στην τράπεζα αυτοί δεν είχαν ούτως ή άλλως δικό τους σπίτι. Θα είχαν αν το αποπλήρωναν μετά από 30 χρόνια. Το σχέδιο είναι απλό: τα δάνεια και τα χρέη θα αποπληρωθούν μόνο με πλειστηριασμούς ιδιοκτησιών για να έρθουν μεγάλοι παίκτες του εξωτερικού ή γερμανοτσολιάδες του εσωτερικού (5 -10 εταιρίες όπως ήδη γίνεται στο εξωτερικό) για να τα αγοράσουν όλα και να στα νοικιάσουν στη συνέχεια. 
Για τους αγρότες τα ίδια και πιο δύσκολα. Με τα νέα προαπαιτούμενα, τον φόρο στο 26% και το ανοργάνωτο της παραγωγής (με το κέρδος των μεταπωλητών, πάλι ντόπιων και ξένων) η κατάληξη θα είναι και πάλι η ίδια: μεγάλες εταιρίες, μονοκαλλιέργειες και ο πρώην ιδιοκτήτης θα καλλιεργεί μεγαλώνοντας απλά το χρέος του μέσω λιπασμάτων και σπόρων… Αν πάλι σκεφτείς να πουλήσεις στο δρόμο κάποια από τα καλαμπόκια σου μπας και σώσεις αυτά που δεν σώζονται, ξέρεις πια τι θα γίνεται. 
2. Νομίζεις ότι έχεις κράτος δικαίου: 
Σε όλες τις εκφάνσεις του βίου μας υπάρχει σήψη η οποία αναδύει την ίδια ακριβώς μπόχα, που σημαίνει ότι είναι βαθιά προχωρημένη και δεν πρόκειται να γιατρευτεί. Από πού να αρχίσω και που να τελειώσω; Παιδεία, δημοσιογραφία, δικαστικοί, αθλητισμός, δημόσιες υπηρεσίες και γραφειοκρατία, πολιτισμός είναι μερικά από αυτά που αντιμετωπίζουμε καθημερινά και που τα αυτονόητα περί αισθήματος δικαιοσύνης και αξιοκρατίας ακούγονται πλέον ως γραφικά και ουτοπικά. 
Η παιδεία από το κακό στο χειρότερο: με κακογραμμένα βιβλία και παραποίηση της ιστορίας οι επόμενες γενιές θα βγουν ακόμα πιο ηλίθιες. Η δημοσιογραφία, το λειτούργημα της ενημέρωσης, έχει πέσει πιο χαμηλά από τον κίτρινο τύπο με κουτσομπολιά, παραπληροφόρηση, διαφημίσεις, δημιουργία ψεύτικων επιθυμιών, εντυπώσεων, προβληματισμών και ειδήσεις των ξέκωλων και των σταρ. Η δικαστική εξουσία που "τα παίρνει" και κοιτά την πάρτη της ξεχνώντας την ιερή αποστολή της να προστατεύσει σύνταγμα, κράτος και κοινωνική δικαιοσύνη. Ο αθλητισμός που σήμερα έχει γίνει όσο ποτέ άλλοτε αλητισμός με διεφθαρμένους παράγοντες, στημένα παιχνίδια, πολιτική εκμετάλλευση και πρόβατα-δολοφόνους οπαδούς. Δημόσιες υπηρεσίες και γραφειοκρατία; Μιλάμε για τους υπαλλήλους της Κομαντατούρ. Νομίζουν ότι έχουν το ακαταλόγιστο επειδή εκτελούν απλά εντολές. Αλλά πληρώνονται από τους δανειστές, παρασιτούν εις βάρος της κοινωνίας, σε αντιμετωπίζουν σαν νούμερο και σε εκτελούν σαν νούμερο για να έχουν τη συνείδησή τους ήσυχη. Ο δε πολιτισμός είναι άλλη μια πικρή ιστορία. Ατάλαντοι, φιλόδοξοι, αγράμματοι, μπογιατισμένοι με τη σπάτουλα και το ψεύτικο βυζί σε μόστρα, αποτελούν την ομάδα με την υψηλή αποστολή να ελέγξουν την εξουσία, να διατρανώσουν τα στραβά της κοινωνίας και να μορφώσουν τους απλούς πολίτες… 
3. Νομίζει ότι έχει εργασία: 
Εξαιρώντας φυσικά τους ανέργους που έχουν χτυπήσει απίστευτα νούμερα με το κλείσιμο επιχειρήσεων, την διάλυση της παραγωγής και τους αβάσταχτους φόρους που καλείται να πληρώσει ο μικροεπαγγελματίας, όποιος έχει δουλειά θεωρείται πλέον τυχερός. Αλλά τι δουλειά έχει; Μια δουλειά που μπορεί να χάσει ανά πάσα στιγμή αν κάνει ένα λάθος, αν πει μια κουβέντα παραπάνω, αν η επιχείρηση πρέπει να κάνει περικοπές, αν πρέπει να μειώσει μισθούς. Μια δουλειά που θα δουλέψει επιπλέον ώρες χωρίς αντίκρισμα, απλά για να κρατήσει το κελεπούρι. Μια δουλειά που όλο και πιο πολύ πλησιάζει τα δεδομένα της Κίνας σε μισθούς και εργατικές ώρες. Μια δουλειά που είναι ημι-απασχόληση γιατί έτσι συμφέρει αφεντικά με τις κρατικές επιδοτήσεις και το κράτος για να δείχνει λιγότερο ανεργία. 
Εδώ το μέλλον έχει φτάσει ήδη: μεγάλες εταιρίες «νοικιάζουν» εργαζόμενους σε άλλες μεγάλες εταιρίες όταν και για όσο αυτές τους χρειάζονται για να κερδίζουν και οι δυο. Οι μεν γλιτώνουν την αποζημίωση και έχουν πρόθυμο εργατικό δυναμικό όταν το χρειάζονται και οι δε καρπώνονται την «υπεραξία» ενοικίασης «αντικειμένων». Ο «μηχανοποιημένος» άνθρωπος στο μεγαλείο του. 
4. Νομίζουμε ότι έχουμε πατρίδα: 
Μπορεί να έχουμε ΕΕ, ΔΝΤ, τρόικα, κουαρτέτα, προαπαιτούμενα, δανεικά, Vervey αλλά πάνω από όλα υπάρχει η Ελλάδα. Μια Ελλάδα που όχι απλά δεν μπορεί να πάρει απόφαση αν δεν την εγκρίνουν οι δανειστές αλλά μάλλον παίρνει αποφάσεις που υποβάλλουν οι δανειστές. Έτσι μια κυρίαρχη ομάδα (που πάντα εκλέγεται με ψεύτικες υποσχέσεις αφού προαποφάσισε να μην έχει ποινικές κυρώσεις) ξεπουλάει δημόσια περιουσία λέγοντας ότι πρόκειται για δημόσιο όφελος. Ξεπουλάει Ελλάδα για να ταΐσει κομματικό στρατό. 
Αεροδρόμια, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, νερό, βουνά, νησιά θα έλεγε κανείς ότι είναι αρκετά για να χαθεί η έννοια του έθνους. Όχι όμως, ο εξευτελισμός έπρεπε να είναι μεγαλύτερος: κρατική περιουσία διαχειριζόμενη από ξένους, πώληση γης και ορυκτού πλούτου υπάρχοντος αλλά και αν βρεθεί στο μέλλον, υποθήκευση με υπογραφές ως το 2060 για την αποπληρωμή ενός χρέους αμφισβητήσιμου και που δημιουργεί νέο χρέος με την υπογραφή καινούργιων δανειακών συμβάσεων για την αποπληρωμή του. Όπως καταλαβαίνει και ο πιο άσχετος το 2060 (έτος επανάκτησης της πατρίδας) είναι απλά ένα νούμερο για γέλια… 
5. Νομίζετε ότι έχετε κοινωνικές παροχές: 
Με κατάργηση επικουρικής και «εθνική» σύνταξη στα 390 ευρώ, μάλιστα ρυθμιζόμενη στο 60% του μέσου εισοδήματος που σημαίνει ότι όσο κατεβαίνει ο μέσος μισθός θα πέφτει και η σύνταξη, καταλαβαίνεις ότι όταν φτάσεις τα 67+ (γιατί έχει ως τότε ο Θεός) δεν θα μπορείς να ζεις. Με νοσοκομεία διαλυμένα με ελλείψεις προσωπικού, φαρμάκων, υλικών και μηχανήματα που δεν λειτουργούν δεν έχεις και υγεία. Με ασφαλιστικά ταμεία διαλυμένα, χρεωμένα και με πλάνο την ιδιωτική ασφάλιση (έχεις - δεν έχεις δουλειά, όπως γίνεται ήδη στην Ευρώπη) καταλαβαίνεις ότι δε θα έχεις ούτε ασφάλιση. Το μόνο που θα έχεις θα είναι μια κάρτα σίτισης (δελτίο το λέγανε παλιά) και αυτό όχι επειδή το κράτος είναι φιλάνθρωπο και στοργικό αλλά γιατί κοιτά πώς να εμποδίσει μια αντίδραση του λαού που φυσικά θα ήταν αδύνατο να το κάνει αν το στομάχι του ήταν άδειο… 
6. Νομίζουν (δικαίως) ότι έχουν να κάνουν με μ@λ@κες: 
Όσο συνεχίζεις τα παραπάνω «νομίσματα» ξένοι κατακτητές και ντόπιοι νενέκοι θα αποκτάνε όλο και μεγαλύτερο δικαίωμα να σε αποκαλούν έτσι και να σου παίρνουν ακόμα καλύτερα τα μέτρα. Νομίζω;
OSTRIA

EurActiv: Λουξεμβούργο και Γερμανία "παράδεισοι" στο ξέπλυμα μαύρου χρήματος

nonews
Ο μυστικοπαθής χρηματοπιστωτικός τομέας στη Γερμανία είναι ο δεύτερος μετά το Λουξεμβούργο που είναι “ευάλωτος” σε ξέπλυμα μαύρου χρήματος, ενώ και τα δύο κράτη μέλη είναι τα χειρότερα για...
φοροαποφυγή, σύμφωνα με μια έκθεση που δημοσιεύθηκε ένα χρόνο μετά το σκάνδαλο Luxleaks.

Οι περισσότερες από τις 15 χώρες που εξετάστηκαν έδειξαν ότι αποτυγχάνουν στην αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και της φοροαποφυγής, αναφέρει η έκθεση που συντονίζεται από το Ευρωπαϊκό Δίκτυο για το Χρέος και την Ανάπτυξη (Eurodad), με «άφθονες ευκαιρίες» για τις πολυεθνικές και τους πλούσιους ιδιώτες να κρύψουν χρήματα.

«Μερικές από τις πιο ύποπτες χώρες εξακολουθούν να είναι το Λουξεμβούργο και η Γερμανία, οι οποίες προσφέρουν σε ένα ευρύ σύνολο από επιλογές για την απόκρυψη της ιδιοκτησίας και του ξεπλύματος χρήματος», ανέφερε το δίκτυο των 48 ΜΚΟ, συμπεριλαμβανομένης της Oxfam και Christian Aid.

Το ξέπλυμα χρήματος μετατρέπει τα έσοδα του εγκλήματος σε δήθεν νόμιμα χρήματα ή περιουσιακά στοιζεία, και έχει συνδεθεί με τη διεθνή τρομοκρατία.

Ο Tove Ryding, συντονιστής φορολογικής δικαιοσύνης της Eurodad, είπε ότι οι πολίτες της ΕΕ περιμένουν εδώ και ένα χρόνο την ΕΕ να συγκεντρωθεί και να βάλει ένα τέλος σε ένα σύστημα που επέτρεψε σε εκατοντάδες πολυεθνικές να φοροαποφύγουν.

«Αντ ‘αυτού, αν και λίγα κενά έχουν κλείσει, εμφανίστηκαν νέα. Είναι σαφές ότι στην ΕΕ είναι business as usual για τις πολυεθνικές εταιρείες που θέλουν να αποφύγουν τους κανόνες για να μειώσουν τον φόρο στους λογαριασμούς τους».

Η εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Vanessa Mock είπε στην EurActiv: «Η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της φορολογικής απάτης είναι μία από τις κορυφαίες προτεραιότητες της παρούσας Επιτροπής. Από την έναρξη του Πακέτου Διαφάνεια τον περασμένο Μάρτιο και το σχέδιο δράσης μας για την εταιρική φορολογία, τον Ιούνιο, έχουμε ήδη καταφέρει να επιτύχουμε συγκεκριμένα αποτελέσματα».

Το Λουξεμβούργο επικρίθηκε έντονα στην έκθεση για το γεγονός ότι κατέστησε ακόμη πιο δύσκολο να εντοπιστούν οι πραγματικοί ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων και των περιουσιακών στοιχείων με την εισαγωγή νέων οικονομικών δομών.

 EurActiv, James Crisp

enikonomia.gr

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2015

«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή να αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο».



Ο Τάσος Λειβαδίτης πέθανε  στις 30-10-1988
‘Οτι και να πούμε για αυτόν τον πολύ μεγάλο ποιητή, είναι πάρα πολύ λίγο.
Τα λόγια του θα μείνουν βαθειά ριζωμένα στις καρδιές μας…

“κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί.”
Τάσος Λειβαδίτης
“Δε ζούμε αληθινά παρά μόνο τη νύχτα μέσα στ’όνειρο. Και το πρωί «καλημέρα» λες, «καλημέρα» σου λένε. Κι η σφαγή συνεχίζεται.”
Τάσος Λειβαδίτης, Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου
“Θυμᾶσαι τὶς νύχτες; Γιὰ νὰ σὲ κάνω νὰ γελάσεις περπατοῦσα πάνω
……στὸ γυαλὶ τῆς λάμπας.
«Πῶς γίνεται αὐτό;» ρώταγες. Μὰ ἦταν τόσο ἁπλὸ
ἀφοῦ μ᾿ ἀγαποῦσες”
Τάσος Λειβαδίτης, Ποιήματα 1958-1964
“Kαι σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.
Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.”
Τάσος Λειβαδίτης, Απάνθισμα
“Ω απέραντη νοσταλγία για κάτι που πότε δεν ζήσαμε
κι όμως αυτό υπήρξε όλη η ζωή μας…”
Τάσος Λειβαδίτης
“Τελικά μου ‘μεινε αυτή η συνήθεια να κοιτάζω αλλού, έτσι σώθηκα από πολλές καταστροφές
όμως είναι πράγματα που δε θα τα μάθουμε ποτέ, όπως το μάκρος των οριζόντων ή το βάθος της λύπης μας.”
Τάσος Λειβαδίτης, Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα
“Ήξερες να δίνεσαι,αγάπη μου.Δινόσουνα ολάκερη και δεν κράταγες για τον εαυτό σου παρά μόνο την έγνοια αν ολάκερη έχεις δοθεί…”
Τάσος Λειβαδίτης
“Κι μιὰ μέρα θέλω νὰ γράψουν στὸν τάφο μου: ἔζησε στὰ σύνορα
μιᾶς ἀκαθόριστης ἡλικίας καὶ πέθανε γιὰ πράγματα μακρινὰ ποὺ
……εἶδε κάποτε σ᾿ ἕνα ἀβέβαιο ὄνειρο.”
Τάσος Λειβαδίτης, Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου
“Αηδίες—ο χρόνος έγινε για να κυλάει,
οι έρωτες για να τελειώνουν,
η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο
κι εγώ για να διασχίζω το Άπειρο με το μεγάλο διασκελισμό ενός μαθηματικού υπολογισμού,
μονάχα όποιος τα διψάει όλα
μπορεί να με προφτάσει,
ό,τι ζήσαμε
χάνεται,
γκρεμίζεται μέσα στο σάπιο οισοφάγο του χρόνου
και μόνο καμμιά φορά,
τις νύχτες,
θλιβερό γερασμένο μηρυκαστικό τ’ αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη,
όσα δε ζήσαμε
αυτά μας ανήκουν—”
Τάσος Λειβαδίτης, 25η Ραψωδία της Οδύσσειας
“Και πεθαίνουμε στερημένοι σ’ έναν παράδεισο από λέξεις.”
Τάσος Λειβαδίτης, Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα
“Συλλογιέμαι, αλήθεια, πως άν είχα μια αιωνιότητα στη διάθεσή μου
θ’ αποτελείωνα, ίσως, αυτό το ταξίδι απ’ την πόρτα μου ώς τ’ αντικρινό περίπτερο… …ώσπου ένα μικρό τυχαίο άστρο μου ‘παιρνε και το τελευταίο επιχείρημα
πως δεν είναι ωραίος ο κόσμος!”
Τάσος Λειβαδίτης, Ο Διάβολος με το Κηροπήγιο

Η υποκρισία του "πολιτισμένου" κόσμου

Ευάγγελος Αυδίκος


Το Αιγαίο ξερνάει πτώματα και σου ραγίζει την καρδιά. Το Αιγαίο μοιάζει σπαρμένο με πτώματα, που όζουν, συμπτώματα  της υποκρισίας του «πολιτισμένου» κόσμου. Ίσως, κάποιος να βρει σκληρές τις πρώτες λέξεις του κειμένου, να μην ταιριάζουν στην πολιτική ορθότητα, η οποία καμουφλάρει τον κυνισμό, την απανθρωπιά και την ακόρεστη δίψα για κέδρος. Οι άνθρωποι του Αιγαίου και οι περισσότεροι εκπρόσωποι των αρχών δείχνουν μιαν ωριμότητα και ευαισθησία που θρυμματίζουν τον δυτικοευρωπαϊκό καθωσπρεπισμό των κυβερνήσεων και των ολίγιστων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι ώμοι των τελευταίων είναι τόσο αδύναμοι που δεν μπορούν να κουβαλήσουν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Μίζεροι και με λογιστική λογική μετράνε τα οφέλη και τις δικές τους ζημιές. Σηκώνουν το χέρι επιτιμώντας την Ελλάδα και τους πληγέντες από την κρίση κατηγορώντας τους πολίτες για πολιτική ανωριμότητα. Κι αυτοί, θρασύδειλοι, παριστάνουν τους γενναίους, τους γενναιόφρονες ηγέτες. Αλλά με το πρώτο φτάρνισμα της πολιτικής τους πελατείας ανακρούουν πρύμνα. Η Μέρκελ δεν μπορεί ούτε βήμα να κάνει μπροστά δίνοντας έστω και κάποια ψιχία. Οι Γερμανοί ψηφοφόροι κινδυνολογούν λέγοντας πως η πολιτική της-ποια πολιτική-να φιλοξενήσει κάποιος πρόσφυγες στη Γερμανία αποτελεί βόμβα στη σταθερότητα και την ανάπτυξη της γερμανικής οικονομίας και κοινωνίας. Κρίμα! Θα τρίζουν τα κόκαλα των σπουδαίων Γερμανών που μεγαλούργησαν βάζοντας το δικό τους πετράδι στο χτίσιμο του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
    Ατομικιστές, ζώντας κάποιοι απ’ αυτούς με την ιδέα της καινούργιας, μεγάλης Γερμανίας, δεν νιώθουν τον συγκλονισμό από αυτά που συμβαίνουν στο σπαρμένο με θάνατο Αιγαίο. Νοιάζονται μόνο να παίρνουν. Όχι να δίνουν, έστω και ως ανταπόδοση όσων κέρδισαν από τα ναυάγια των οικονομιών και την πώληση πολεμικού υλικού. Παλιότερα, οι ισχυροί γίνονταν φιλεύσπλαχνοι στο τέλος της ζωής τους, έστω και για να σώσουν την ψυχή τους. Ούτε αυτό μπορούν να κάνουν κάποιοι στην Ευρώπη. Και όχι μόνο αυτό. Η ξετσιπωσιά τους φτάνει στο σημείο να εκβιάζουν την ελληνική κυβέρνηση να γίνει χωματερή προσφύγων. Αδιαφορούν για τη δημοκρατία, τις καταστατικές αρχές. Υιοθετούν τον αμοραλισμό «μακριά από μένα κι ας είναι….». Η μάχη μόλις ξεκίνησε. Της ανθρωπιάς με τον αμοραλισμό.
πηγή:
http://www.artinews.gr

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2015

Stephen Hawking confirms: The problem is Capitalism, not robots!

globinfo freexchange

According to world famous physicist Stephen Hawking, the rising use of automated machines may mean the end of human rights – not just jobs. But he’s not talking about robots with artificial intelligence taking over the world, he’s talking about the current capitalist political system and its major players.

On Reddit, Hawking said that the economic gap between the rich and the poor will continue to grow as more jobs are automated by machines, and the owners of said machines hoard them to create more wealth for themselves.

The insatiable thirst for capitalist accumulation bestowed upon humans by years of lies and terrible economic policy has affected technology in such a way that one of its major goals has become to replace human jobs.

If we do not take this warning seriously, we may face unfathomable corporate domination. If we let the same people who buy and sell our political system and resources maintain control of automated technology, then we’ll be heading towards a very harsh reality.

More:


Having secured the new labor force through fully automated machines, what has left for the dominant elite now, is to take all the resources. Big corporations are grabbing huge cultivable areas especially in the developing countries in order to control food production.

Oil and natural gas fields in many areas of the planet are already controlled by big private corporations, ...


Hawking's note from the discussion on Reddit:

If machines produce everything we need, the outcome will depend on how things are distributed. Everyone can enjoy a life of luxurious leisure if the machine-produced wealth is shared, or most people can end up miserably poor if the machine-owners successfully lobby against wealth redistribution. So far, the trend seems to be toward the second option, with technology driving ever-increasing inequality.


Professor Hawking is absolutely right. The problem is not automation itself, but the system under which is being developed. The obsolete Capitalism is being used - by the elites who have the economic power - as an intermediate tool to the new Dark Ages of modern Feudalism through which they will take total control of everything. Under such a Dystopian scenery, technology will be used to secure the dominance of the few, instead of improving the lives of billions.

The worse of all, is that Western societies have been 'compromised' with a culture according to which we can't have a better society out of Capitalism. It is a culture expressed by the myth of Thatcherian 'There Is No Alternative', or, Fukuyama's 'End of History'. This culture has been planted deeply in the Western thought especially in the last one hundred years, and became a building block of the Western neo-rationalism.

This culture has generated the destructive neoliberalism, which the elites are using as intermediate stage, destroying everything that the majority has conquered against them, over the past decades. The elites are breaking the social contract with the majority, exactly because they don't need human labor anymore. Societies are still living inside the 'Matrix' of this culture. They appear to be unable to liberate themselves, break the chains and fight for their lives.

Eυρωπαϊσμός, η ανίατη αρρώστια των παρασιτικών μεσοστρωμάτων


Έβλεπα πάλι τις προάλλες τον ίδιο εφιάλτη: απόγευμα στην Πλατεία Συντάγματος, ένα πλήθος συνωστισμένων με Lacoste και με iPod και με τα μεγάλου κυβισμού τζιπ αραγμένα στους παραδρόμους, αφρίζοντας έξαλλο με κονκάρδες και πλακάτ ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ, να θερίζεται από οπλοπολυβόλα στηριγμένα στα μπαλκόνια του «Μεγάλη Βρετάνια», όπως εκείνες τις πρώτες ημέρες του Δεκέμβρη του 1944 ένα άλλο, ρακένδυτο πλήθος σωριαζόταν από τις ριπές των Εγγλέζων τού Σκόμπι… Εκείνο που πιο πολύ με τρόμαξε, ήτανε η άγρια χαρά που ένιωσα στην εικόνα τόσου αίματος, λες κι ένα αρχαϊκό, βαθιά καταχωνιασμένο ένστικτο εκδίκησης ήρθε στην επιφάνεια και βρήκε για πρώτη φορά ικανοποίηση.


Δυο φορές οι εκπρόσωποι της παρούσας συγκυβέρνησης, ο Πάνος Καμένος στην πένθιμη ολονυχτία της ψήφισης από την Βουλή τού Μνημονίου που η ελληνική αντιπροσωπεία αποδέχθηκε τη μοιραία 13η Ιουλίου, και ο Αλέξης Τσίπρας σε τηλεοπτική του συνέντευξη πριν από τις τελευταίες εκλογές τού Σεπτέμβρη, δικαιολόγησαν τις πράξεις τους λέγοντας ότι έτσι «αποφεύχθηκε εμφύλιος πόλεμος». Ρητορική αμετροέπεια; Ίσως... Αν συνυπολογίσουμε όμως την προειδοποίηση του Βαγγέλη Μεϊμαράκη την εβδομάδα πριν από το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, «Αν κινδυνέψει η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας να ξέρετε ότι η αστική τάξη θα αντιδράσει», το πράγμα φορτίζεται με άλλη σοβαρότητα. Κατ’ αρχάς, το ότι η πιο απερίφραστα ταξική δήλωση στο ηλεκτρισμένο κλίμα εκείνου του εξαμήνου ακούστηκε από το στόμα ενός εκπροσώπου της δεξιάς, δείχνει όχι μόνο ποιος έχει την πιο προσγειωμένη αίσθηση του τί όντως διακυβεύεται στην πολιτική κονίστρα αλλά και το ποιος έχει εξακολουθητικά τη δύναμη να υπαγορεύει τα πολιτικά σενάρια. Ο «εμφύλιος» για τον οποίον έγινε λόγος είναι ήδη εδώ, σε πλήρη ανάπτυξη, και τον κερδίζουν εκείνοι που ξέρουν καλά ότι πολεμούν, και ποιος είναι ο εχθρός τους. Η «αριστερή διακυβέρνηση» ανατράπηκε χωρίς καν να χάσει την εξουσία, και όλοι εκείνοι που είχαν πάρει θέση μάχης απέναντί της αναστέναξαν με ανακούφιση. Απέτρεψε τον εμφύλιο καταθέτοντας τα όπλα.

Τώρα που η ιστορική ευκαιρία μιας λαϊκής αντεπίθεσης χάθηκε, μπορούνε και πάλι να λένε στους ηττημένους ότι το σχήμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο, η οξύτερη έκφραση της ταξικής αντιπαράθεσης αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, «έχει ξεπεραστεί». Στη γλώσσα τους, σημαίνει ότι κάθε ανθιστάμενη λαϊκή δύναμη έχει αφοπλιστεί και δεν έχει νόημα να συνεχίζει κανένας. Στην εν εξελίξει κοινωνική σύγκρουση που ζήσαμε την τελευταία πενταετία, η λαϊκή δύναμη ηττήθηκε δύο φορές, σε δύο εναλλακτικές δοκιμαστικές της στρατηγικές: στις αυθόρμητες μαζικές κινητοποιήσεις της περιόδου 2010-12 που σχηματικά ονομάζουμε «κίνημα των πλατειών», και στην οργανωμένη πολιτική συσπείρωση γύρω από τον ανερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο 2012-15. Κάποιοι το είδαν αυτό σαν δύο διαδοχικές φάσης ωρίμανσης του λαϊκού κινήματος – περιμένοντας φυσιολογικά μια τρίτη, ενδεχομένως πιο αποτελεσματική. Μπορεί όμως να ιδωθεί και αντίστροφα, ως το συντριπτικό, παραλυτικό διπλό αδιέξοδο της λαϊκής διαμαρτυρίας: η αυθόρμητη κινητοποίηση εξαντλεί πολύ γρήγορα τα όρια των δυνατοτήτων της μη μπορώντας να ωριμάσει και να βρει αποτελεσματική πολιτική έκφραση· και η λογική της πολιτικής ανάθεσης προσκρούει στους χαλύβδινους αυτοματισμούς τού συστήματος εξουσίας που μοιραία αποκόπτεται από τη ζωντανή του κοινωνική βάση και υπηρετεί αυτονομημένους σκοπούς, υπαγορευόμενους από ένα πολύ ευρύτερο, υπερεθνικό και σε τελευταία ανάλυση ταξικό, πλέγμα ισχύος.

Εντυπωσιάζει αυτή η ανικανότητα μιας μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας να οργανωθεί αποτελεσματικά και να ανατρέψει τους εναντίον της συσχετισμούς δύναμης – και δεν αρκεί ως δικαιολογία το ότι το ίδιο συμβαίνει παντού στην Ευρώπη… Ούτε είναι δικαιολογία η επίρριψη ευθυνών σε «ανίκανες», «εγωιστικές» ή «προδοτικές» ηγεσίες – γιατί όσο οι κυβερνώντες διαφθείρουν τον λαό τους, άλλο τόσο ο λαός διαφθείρει τους κυβερνώντες του… Η πασοκοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο ευθύνη του ίδιου, αλλά και μιας ολόκληρης κοινωνίας που μοιάζει να δημιουργεί δομικές θέσεις στο πολιτικό της σύστημα, οι οποίες μένει απλώς να καταληφθούν από εκείνον που θα προσαρμοστεί καλύτερα σε αυτές ως εκ των ουκ άνευ όρο για να κυβερνήσει. Θα πρέπει καλύτερα να σκεφτούμε τί είναι αυτό που σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση οι μάζες μοιράζονται με τους εξουσιαστές τους, ποια είναι η κρίσιμη γραμμή τής ιδεολογικής συναίνεσης που εξασφαλίζει στους τελευταίους εκείνο που κάποιοι ονόμασαν ηγεμονία. Αυτή η γραμμή, στην Ελλάδα σήμερα, είναι μια ακαταμάχητη ιδεολογία που ακούει στο όνομα ευρωπαϊσμός. Το ότι είναι το όπλο ακριβώς με το οποίο οι μάζες δελεάζονται να αυτοκτονήσουν, φαίνεται από το πόσο βαθιά έχει διαποτίσει την ίδια την ελληνική αριστερά.

Το να μιλάει κανείς για Ευρώπη των δημοκρατικών αξιών και του διαφωτισμού δεν είναι μόνο τερατώδης ιστορικός αναχρονισμός – λες και η εμπειρία της κεφαλαιοκρατικής νεωτερικότητας δεν έχει γραφτεί στα κύτταρα και δεν έχει μεταλλάξει βαθιά τις ευρωπαϊκές κοινωνίες· είναι και άγνοια της πραγματικής ιστορίας – γιατί ο διαφωτισμός ήταν μόνο ένα περιθωριακό φαινόμενο και οι δημοκρατικές διακηρύξεις τίποτα περισσότερο από δόλωμα για την πειθάρχηση των μαζών στις ιστορικές κρίσεις… Αληθινή φύση της Ευρώπης ήταν η αποικιοκρατία, το εμπόριο σκλάβων, οι περιφράξεις της γης, τα βιομηχανικά κάτεργα, η πυρηνική βόμβα και τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Ποιος θέλει να είναι ο διαχειριστής αυτής της κληρονομιάς; Θα το ξαναπώ, στον λόγο των κυριάρχων θα βρούμε πάντα μια πολύ πιο προσγειωμένη αίσθηση της πραγματικότητας. Ο Ζισκάρ ντ’ Εσταίν δήλωσε κάποτε με καμάρι, «Το Σύνταγμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθιστά εντός νόμου τον σοσιαλισμό» – και δεν χρειαζότανε να φτάσουμε στην ελληνική πανωλεθρία για να το δούμε. Να μιλάμε σήμερα για «αριστερή Ευρώπη» είναι αντίφαση εν τοις όροις – και πρέπει να είναι κάποιος ή εντελώς ηλίθιος ή συνειδητά απατεώνας για να το κάνει.
Ποιοι και γιατί όμως θέλουν την Ευρώπη; Αυτό είναι εύκολο να εξηγηθεί αν έχουμε καταλάβει τη λειτουργία του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού. Υπάρχει κατ’ αρχάς μια ολόκληρη κεφαλαιοκρατική τάξη, κατ’ εξοχήν παρασιτική, που ζει από τη χρηματοπιστωτική αξιοποίηση με όλες τις συνακόλουθες λειτουργίες και τα παράγωγά της. Λειτουργίες οι οποίες προϋποθέτουν, φυσικά, τον ευτελισμό του κόστους της εργασίας και την άκρα εμπορευματοποίηση –«αξιοποίηση»– όλων των κοινωνικών πρακτικών και των φυσικών πόρων. Συνυποθέτουν επίσης την ένταξη σε έναν υπερεθνικό καταμερισμό εργασίας, δυνάμει του οποίου πλήττεται μεν η παραγωγική αυτάρκεια κάθε συνιστώσας χώρας, αλλά και δημιουργείται η ψευδαίσθηση μιας καταναλωτικής συμμετοχής χωρίς τον αντίστοιχο παραγωγικό μόχθο. Στην πράξη, αυτή τείνει να περιορίζεται σε όλο και στενότερους κύκλους ενώ διαρκώς αυξανόμενες μάζες καταδικάζονται στον εξοβελισμό από το παιχνίδι, στην ανέχεια και ουσιαστικά στην εξόντωση· το πρόβλημα είναι όμως ότι όσοι δεν έχουν νιώσει ακόμα στο πετσί τους τις πλήρεις συνέπειες, νανουρίζονται με το όνειρο της άκοπης κατανάλωσης ακόμη και όταν απομακρύνεται διαρκώς στον ορίζοντα – και αυτού του είδους η εξαχρείωση, καλλιεργημένη επί τρεις τουλάχιστον δεκαετίες ένταξης της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, συνιστά τη θανάσιμη παθολογία της ελληνικής κοινωνίας.   

Φώτης Τερζάκης


http://stratigos-anemos.blogspot.ca

Ερμηνεύοντας το Ελληνικό παράδοξο

Αντι-λιτότητα στο δημοψήφισμα, ευρώ με περισσότερη λιτότητα στις εθνικές εκλογές

του system failure

Το μεγάλο ερώτημα μετά τις πρόωρες εκλογές του Σεπτεμβρίου, είναι, γιατί οι Έλληνες ψηφοφόροι επέλεξαν κόμματα (με συντριπτική πλειοψηφία), που ψήφισαν το τρίτο καταστροφικό μνημόνιο; Ένα ακόμα μνημόνιο που επιβλήθηκε με εκβιαστικό τρόπο από τον άξονα Βρυξελλών-Βερολίνου.

Γίνεται ιδιαίτερα δύσκολο να εξηγήσει κανείς το παράδοξο, αν ληφθεί υπόψη ότι στο δημοψήφισμα που έγινε προηγουμένως, ο λαός αποφάσισε ξεκάθαρα να καταδικάσει τις νέες επιβαλλόμενες πολιτικές της καταστροφής, παρά την άνευ προηγουμένου μαύρη προπαγάνδα του τρόμου από τα συστημικά ΜΜΕ και τις κλειστές τράπεζες. Επιπλέον, λίγο πριν τις πρόωρες εκλογές, ο κόσμος ήξερε λίγο-πολύ τι να περιμένει από τον Τσίπρα, αφού είχε ήδη παραδοθεί στους δανειστές και συμφώνησε να υπογράψει το 3ο μνημόνιο.

Η πιο προφανής εξήγηση θα μπορούσε να είναι, ότι οι ψηφοφόροι είχαν περιορισμένες επιλογές. Η Λαϊκή Ενότητα δεν είχε τον απαραίτητο χρόνο να προετοιμαστεί και να πείσει την Ελληνική κοινή γνώμη ότι όντως έχει ένα βιώσιμο σχέδιο εξόδου από το ευρώ. Ο Κώστας Λαπαβίτσας ήταν από τους πιο σταθερά προσηλωμένους σε ένα σοβαρό σχεδιασμό επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Φαίνεται ότι πάλευε σχεδόν μόνος γι'αυτή την υπόθεση, προσπαθώντας να παρουσιάσει ένα αξιόπιστο σχέδιο.

Αυτό που είναι αρκετά σημαντικό και σπάνια αναφέρεται στα μίντια (τηλεοπτικά και διαδικτυακά), είναι ότι το ποσοστό ρεκόρ της αποχής, δεν προήλθε μόνο από την γενική απογοήτευση των Ελλήνων μετά την άτακτη υποχώρηση Τσίπρα. Οφείλεται και στο γεγονός ότι ένα σημαντικό ποσοστό των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες εκλογές, προήλθε από εκείνους που απείχαν συνειδητά από τις εκλογικές διαδικασίες στο παρελθόν και στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ κυρίως λόγω των ριζοσπαστικών του συνιστωσών, που εκφράστηκαν κατά κύριο λόγο μέσω της Αριστερής Πλατφόρμας.

Μετά την ήττα Τσίπρα και την αναγκαστική του υποχώρηση από όλες τις αρχικές εξαγγελίες, αυτό το εξαιρετικά δύσπιστο κομμάτι των ψηφοφόρων που προσήλθε με πολύ κόπο στις κάλπες, έχασε και πάλι, πολύ γρήγορα, την εμπιστοσύνη του στον ΣΥΡΙΖΑ, στη ΛΑΕ και στο πολιτικό σύστημα γενικότερα. Κάτι που ήταν φυσικά αναμενόμενο.

Από την άλλη, ένα μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας έχασε, εδώ και αρκετό καιρό, την εμπιστοσύνη του στα συστημικά ΜΜΕ. Το αποκορύφωμα αυτής της "ρήξης" εμπιστοσύνης, αποκαλύφθηκε με πάταγο, καθ'όλη τη διάρκεια της εβδομάδας πριν από το δημοψήφισμα. Και έτσι, ενώ τα συστημικά ΜΜΕ εξαπέλυσαν μια μαύρη προπαγάνδα που θα μείνει στην ιστορία, προκειμένου να τρομοκρατήσουν την κοινωνία και να αλλάξουν τις ισορροπίες υπέρ του "ΝΑΙ", οι πολίτες έδωσαν ένα γερό χαστούκι στη διαπλοκή και στο τραπεζομιντιακό κατεστημένο, ψηφίζοντας με διαφορά "ΟΧΙ".

Ωστόσο, η προπαγάνδα φαίνεται ότι αποδείχθηκε αρκετά αποτελεσματική, όταν επικεντρώθηκε σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Όσο περνούσε ο καιρός, η μιντιακή μηχανή προπαγάνδας επικεντρώνονταν, όχι στον ΣΥΡΙΖΑ γενικά - καθώς γίνονταν φανερό ότι ο κόσμος δεν υπήρχε περίπτωση να επιστρέψει στο παλαιοκομματικό σύστημα - αλλά, σε συγκεκριμένους στόχους. Ανθρώπους όπως ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Γιάννης Βαρουφάκης (αρκετά νωρίς λόγω της ιδιότητάς του) και ο Κώστας Λαπαβίτσας. Οι περισσότεροι εντάχθηκαν αργότερα στη ΛΑΕ.

Σε γενικές γραμμές, τα μίντια επιχείρησαν να "αποδομήσουν" τους συγκεκριμένους ανθρώπους στα μάτια των ψηφοφόρων, παρουσιάζοντάς τους ως εντελώς αναξιόπιστους, ή, ακόμα και ως άτομα με "προβληματική" προσωπικότητα και συμπεριφορά, σε ορισμένες περιπτώσεις. Οι "παρελάσεις" των ανθρώπων αυτών στις εκπομπές των μεγάλων τηλεοπτικών καναλιών είχαν αυτόν ακριβώς το στόχο.

Αυτό είναι κάτι που μπορούμε να το δούμε έντονα αυτή την περίοδο και στις ΗΠΑ, ιδιαίτερα όσον αφορά τον υποψήφιο για το χρίσμα των Δημοκρατικών, Bernie Sanders. Ο Sanders θεωρείται πολύ "Αριστερός" για τα Αμερικανικά δεδομένα, καθώς υποστηρίζει σταθερά την επανίδρυση του κοινωνικού κράτους και την υποστήριξη των πιο αδύναμων οικονομικά στρωμάτων, ενώ είναι μόνιμα επικριτικός απέναντι στην ασυδοσία της Wall Street. Αξίζει να θυμηθούμε ότι τον Σεπτέμβριο του 2010, “η Ομοσπονδιακή Τράπεζα (Fed) αναγκάστηκε να δημοσιοποιήσει 21.000 συναλλαγές χρηματοδότησης που έκανε κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, δίνοντας ονόματα και ποσά σε δολάρια. Η κοινοποίηση οφείλονταν στην κίνηση του Γερουσιαστή Bernie Sanders από το Βέρμοντ. Τα ογκώδη δεδομένα που αποκάλυψε η κατά κόρον μυστικοπαθής Ομοσπονδιακή Τράπεζα, δείχνουν το βαθμό εμπλοκής της στην Wall Street και καθώς η κρίση μεγάλωσε και τα συνήθη κανάλια δανεισμού πάγωσαν, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα αντικατέστησε την Wall Street και τα τραπεζικά κέντρα του χρήματος με όρους χρηματοδότησης.” (http://adiritos.blogspot.gr/2013/04/9.html)

Δεν είναι λοιπόν παράξενο το γεγονός ότι το Αμερικανικό μιντιακό σύστημα επιχειρεί με παρόμοιο τρόπο (αν και μάλλον πιο εκλεπτυσμένα απ'ότι στην Ελλάδα), να "αποδομήσει" τον Sanders, σε αντίθεση με την Hillary Clinton, η οποία απολαμβάνει μια ιδιαίτερα καλή μεταχείριση από τα μίντια, καθώς, αν και ανήκει και αυτή στο Δημοκρατικό κόμμα, η πολιτική της φιλοσοφία δεν απέχει πολύ από αυτή των Ρεπουμπλικάνων, ή, ακόμα και των νεοσυντηρητικών της Ουάσιγκτον.

Επανερχόμενοι στην Ελληνική πραγματικότητα, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε μια ιδιαίτερη περίπτωση απόπειρας "αποδόμησης", όσον αφορά τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Από την πρώτη στιγμή, ως Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, πήρε ιδιαίτερα σημαντικές πρωτοβουλίες για την διερεύνηση μεγάλων σκανδάλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, αλλά και για τον λογιστικό έλεγχο του χρέους μέσω της Επιτροπής Αλήθειας. Όπως ήταν φυσικό, οι ολιγάρχες κήρυξαν πόλεμο, χρησιμοποιώντας τα ΜΜΕ της διαπλοκής, κατασκευάζοντας γελοίες ιστορίες εναντίον της, ώστε να αποσπάσουν την προσοχή της Ελληνικής κοινής γνώμης από τις εξαιρετικά σημαντικές πρωτοβουλίες της, για ευνόητους λόγους.

Ίσως όμως το πιο εντυπωσιακό στην όλη ιστορία, είναι ότι τα μίντια θυμήθηκαν ξαφνικά τον Βασίλη Λεβέντη, που επανήλθε στο προσκήνιο κυριολεκτικά από το πουθενά. Ήδη από τις προηγούμενες εκλογές, η ξαφνική "παρέλαση" Λεβέντη σε πολλά τηλεοπτικά κανάλια, είχε τον αντίθετο στόχο, απ'ότι στην περίπτωση των "παλαβών" Αριστερών του ΣΥΡΙΖΑ, που το σύστημα επιχείρησε να αποδομήσει. Έτσι, οι συνεντεύξεις που έδωσε, είχαν ως στόχο να διορθώσουν την εικόνα του και να τον παρουσιάσουν ως μια “νέα”, αξιόπιστη πολιτική πρόταση. Θυμηθείτε όμως: όταν το μιντιακό κατεστημένο αντρώνονταν τη δεκαετία του 90, ο Λεβέντης γινόταν αντικείμενο χλευασμού και διακωμώδησης, λόγω του ιδιαίτερου τρόπου έκφρασης και του χαρακτήρα του.

Τώρα που το σύστημα χρειαζόταν μια νέα εφεδρεία, προκειμένου να κατατροπώσει τον κίνδυνο των "παλαβών" Αριστερών της ΛΑΕ, ο Λεβέντης "σοβαρεύτηκε" και "πέρασε όλα τα τεστ". Στις συνεντεύξεις του, σε γενικές γραμμές κατηγορούσε μόνιμα το κακό δημόσιο και το παλαιοκομματικό σύστημα (ως συνήθως), αλλά απέφυγε να αναδείξει τις τεράστιες ευθύνες του διεφθαρμένου τραπεζικού συστήματος, που καταβρόχθισε πακτωλό δισεκατομμυρίων σε πακέτα διάσωσης. Εμφανίστηκε επίσης φανατικός υποστηρικτής του ευρώ, αποκηρύττοντας μετά βδελυγμίας την πιθανότητα επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Αυτό ήταν: το σύστημα τον μεταμόρφωσε ξαφνικά σε μια "σοβαρή" αξιόπιστη πολιτική δύναμη, απέναντι στους "παλαβούς" ριζοσπάστες της ΛΑΕ, που τόλμησαν να προτείνουν την έξοδο από το ευρώ, ως μια σοβαρή εναλλακτική λύση, προκειμένου να σωθεί η χώρα από τη μέγγενη των επιβαλλόμενων καταστροφικών πολιτικών. Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε: Ο Λεβέντης κατόρθωσε να μπει στη βουλή μετά από μερικές δεκαετίες πολιτικής ανυποληψίας, ενώ η ΛΑΕ δεν κατάφερε να εκλέξει ούτε έναν βουλευτή!

Φυσικά, ο κύριος λόγος που η ΛΑΕ δεν κατάφερε να μπει στη νέα Βουλή, είναι το γεγονός ότι εδώ και πέντε χρόνια, η μεσαία τάξη υπέστη κανονική πλύση εγκεφάλου από την τραπεζομιντιακή δικτατορία, μέσα από σενάρια τρόμου σε διάφορες παραλλαγές, σε περίπτωση που χώρα θα επέλεγε την έξοδο από την ευρωζώνη. Αλλά το πιο εντυπωσιακό, είναι ότι η καταστροφή ήρθε μέσα στο ευρώ και είναι δεδομένο ότι θα συνεχιστεί με αμείωτο ρυθμό!