ΑΚΟΝΙΣΤΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΝΑ ΣΦΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Εάν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα μάτια σας για να βλέπετε, τότε θα τα χρειαστείτε για να κλάψετε


Τρίτη 28 Ιουλίου 2015

Το Ευρώ Και Η Νέα «Ιερά Εξέταση»

Γράφει ο Γρηγόρης Σουλτάνης

Οι πολλαπλές όψεις του Ευρώ

Το ευρώ δεν είναι μόνο η «καθολική πόρνη, ο καθολικός μαστροπός ανθρώπων και εθνών», η «πόρνη της Βαβυλώνας».

Είναι το σύμβολο της αντεπανάστασης των ελίτ και της υποταγής των χαμηλών τάξεων.

Είναι σύμβολο αποθέωσης του φιλελευθερισμού, της ιδιοκτησίας και του ιδιωτικού.

Είναι σύμβολο της κυριαρχίας του χρηματιστικού και του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.

Είναι νεο-αποικιοκρατικό όπλο λεηλασίας και εξαθλίωσης των χωρών της περιφέρειας.

Είναι εργαλείο πολιτισμικού εξανδραποδισμού και αυτοαποικισμού.

Είναι όργανο κατάλυσης της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας.

Είναι ο «σατανικός μύλος» που εκποιεί τα έθνη.

Είναι το νόμισμα στο οποίο ομνύει η κάθε χρεοκοπημένη πολιτική τάξη, ολιγαρχία, διαπλοκή και η παρασιτική μικροαστική φάρμα.

Είναι, τέλος, μέσο κοινωνικού ελέγχου και στιγματισμού κοινωνικών ομάδων και ανθρώπων που αμφισβητούν τον ευρωπαϊκό ολοκληρωτισμό.

Η νέα εθνοφροσύνη του ευρώ

Το τέλος των μεγάλων αφηγήσεων συμπαρέσυρε και τις εθνικές αφηγήσεις· οι μεγαλεπήβολες εθνικές αφηγήσεις που μιλούσαν για την τρισχιλιετή ιστορία του έθνους τέλειωσαν ανεπιστρεπτί.

Το «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» της ακροδεξιάς, η «ανεξάρτητη Ελλάδα» της σοσιαλδημοκρατίας, η «ισχυρή Ελλάδα» του εκσυγχρονισμού και η «Νέα Ελλάδα» του εθνο-νεοφιλελευθερισμού, έχουν αντικατασταθεί από μιας νέας τάξης αφηγήματα.

Η νέα αστική τάξη της χώρας, μετά από σχεδόν δεκαπέντε χρόνια ανθρωπολογικής μετάλλαξης και ευρω-μαλάκυνσης, είναι ικανή -αντί για οραματισμούς και στοιχειώδεις συλλήψεις-μόνο για την εκποίηση της χώρας.

Και έτσι, έχει συντελεστεί κάτι το παράδοξο σε σχέση με την ιστορία της ρητορικής των εθνών:

για πρώτη φορά στην ιστορία, ένα έθνος μεθερμηνεύει τον προορισμό του με όρους νομισματικούς.

Πρόκειται για την απόλυτη ειδωλολατρία, αλλοτρίωση, φετιχισμό, μαζοχισμό και αυτοαποίκηση.

Η Νέα «Ιερά Εξέταση»

Μετά την ένταξη του ΣΥΡΙΖΑ στο κλαμπ της Νέας Δεξιάς παρατηρείται μια πλήρης αποθράσυνση της παρηκμασμένης αστικής τάξης που θεωρεί κληρονομικό δικαίωμα-ερήμην του λαού- τον ορισμό του έθνους.

Αίφνης, όσοι, έστω και υποθετικά, θέτουν ζήτημα επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, υφίστανται τη λοιδορία και το στιγματισμό: «μαφία της δραχμής», «συμμορία της δραχμής», «δραχμοσυμμορίτες» κτλ., ενώ αποτελεί γεγονός πια, η πρώτη δίωξη που στοιχειοθετεί ως αδίκημα έστω και τη σκέψη για επιστροφή στη δραχμή! (η περίπτωση του πρώην ΥπΟικ.).

Η δραχμή είναι συμβολικά ταυτόσημη με το διάβολο και τη μαγεία, την ανατροπή της τάξης και της υπόστασης του έθνους. Γι αυτό -άτυπα- έχει συσταθεί η «Ιερά Εξέταση» του έθνους που περιλαμβάνει τις δυνάμεις του «συνταγματικού τόξου» και το σύνολο των κοινωνικών δυνάμεων του «ευρωπαϊκού μονόδρομου», ώστε οι αμφισβητίες του ευρώ να οδηγούνται στην πυρά της απαξίωσης, του ευτελισμού, της συκοφαντίας και του διασυρμού.

Ο ακροδεξιός εθνοπατέρας που διατύπωσε τον όρο «δραχμοσυμμορίτες», υπονοεί, βεβαίως, ότι όπως έγινε και στο μετεμφυλιακό κράτος, οι υποστηρικτές της δραχμής πρέπει να τεθούν σε κατάσταση διωγμού καθότι αποτελούν μια παραλλαγή των «κομμουνιστισυμμοριτών».

Η ταύτιση αυτή δεν αποτελεί ακροβασία της σκέψης·δεδομένου ότι η αστική τάξη της χώρας έχει ως στρατηγική επιλογή την παραμονή στην ΟΝΕ, είναι ικανή να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ώστε η δυναμική αμφισβήτηση αυτής της στρατηγικής να ερμηνευθεί ως ευθεία αμφισβήτηση του κοινοβουλευτικού καθεστώτος.

Διόλου απίθανο-και κωμικοτραγικό- στο άμεσο μέλλον, να συμβεί η τροποποίηση του άρθρου 1, παρ. 2, του Συντάγματος, το οποίο να αντικαθιστά την έννοια της λαϊκής κυριαρχίας με το ευρώ, σε μια τέτοια διατύπωση: «θεμέλιο του πολιτεύματος είναι το ευρώ»!

Μια τέτοια τροποποίηση θα συμπαρέσυρε ακόμη και το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος, αφού ο πατριωτισμός θα ερμηνεύεται ως πίστη στο ευρώ, οπότε και θα επέρχεται η νομιμοποίηση των διώξεων εναντίον των «δραχμοσυμμοριτών»: «Η τήρηση του Συντάγματος (δηλαδή του ευρώ) επαφίεται στο πατριωτισμό των Ελλήνων…».

Μολονότι αυτές οι υποθέσεις δημιουργούν την εντύπωση ότι βρίσκονται στα όρια της πολιτικής φαντασίας, εντούτοις αποτελούν την πραγματικότητα των κοινωνικών αναπαραστάσεων που επιχειρεί να επιβάλλει η αστική τάξη της χώρας, η οποία έχει αποδεχθεί πλήρως το «Δίκαιο του Εχθρού», με βάση το οποίο: όποιος, όχι μόνο αμφισβητεί αλλά και καθ’ υπόθεση πρόκειται να αμφισβητήσει στο μέλλον την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων, υπόκειται σε προληπτική δίωξη.

Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;

Η απίστευτη καταγγελία Βαρουφάκη οτι οι Βρυξέλλες ελέγχουν πλήρως τη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων πέρασε σε δεύτερη μοίρα και όλοι ασχολούνται με το σχέδιο υποκλοπής των ΑΦΜ που επεξεργαζόταν ο πρώην υπουργός Οικονομικών - Καμία διάψευση από τον ΑλέξηΤσίπρα στα όσα ισχυρίστηκε ο πρώην υπουργός Οικονομικών. 

Τις τελευταίες δυο ημέρες το Πανελλήνιο ασχολείται με το σχέδιο του Γιάνη Βαρουφάκη ο οποίος κατά τη διάρκεια της θητείας του στο υπουργείο Οικονομικών επεξεργαζόταν τη δημιουργία ενός παράλληλου τραπεζικού συστήματος, μέσω της κλοπής των ΑΦΜ των Ελλήνων φορολογούμενων.
Ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και εφημερίδες αναπαράγουν με κάθε λεπτομέρεια το εναλλακτικό σχέδιό του, το οποίο προέβλεπε υποκλοπή των ΑΦΜ, από έναν παιδικό του φίλο που είχε διορίσει στο υπουργείο για να παρακάμψει την κ. Σαββαΐδου, και ηλεκτρονική εισβολή (χάκινγκ) στην ιστοσελίδα της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων.

Κατά περίεργο τρόπο, ουδείς αναρωτιέται για ποιο λόγο χρειάζεται ένας υπουργός Οικονομικών να υποκλέψει τα ΑΦΜ των πολιτών;

Ποιος έχει τον έλεγχο του κράτους, αν όχι η κυβέρνηση;

Η μεγαλύτερη καταγγελία στην οποία προέβη ο Βαρουφάκης είναι ότι η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων ελέγχεται πλήρως από τις Βρυξέλλες.

Εμμέσως πλην σαφώς ο Βαρουφάκης αποκάλυψε ότι η χωρα τελεί υπό οικονομική κατοχή και το «Διευθυντήριο των Βρυξελλών» και του Βερολίνου ελέγχουν πλήρως τα προσωπικά στοιχεία και τις περιουσίες των Ελλήνων. Το είπε ξεκάθαρα ο Βαρουφακης και δεν τον διέψευσε κανένας. 

Αντίθετα όλοι έμειναν στο σχέδιο του περί μυστικών κωδικών που θα έδινε στους πολίτες.

Άραγε, κανείς δεν διάβασε την είδηση;

Ότι δηλαδή η χώρα έχει απολέσει την εθνική της κυριαρχία όταν ξένες δυνάμεις έχουν εισβάλλει και ελέγχουν το λογισμικό με τα οικονομικά και τα περιουσιακά στοιχεία των Ελληνων;

Ο Τόμσεν, ο Ντάισελμπλουμ, ο Σόιμπλε, ο Κλάους Μαζούχ, ο Τόμας Βίζερ, ο Ματίας Μόρς και η Ντέλια Βελκουλεσκου και τα τεχνικά κλιμάκια της τρόικας δηλαδή γνωρίζουν όλα τα προσωπικά δεδομένα όλων των κατοίκων της χώρας και αυτό κάποιοι το θεωρούν φυσιολογικό!!!

Η κυρία Σαββαίδου που είναι επικεφαλής της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων ήταν ανώτατο στέλεχος στην PwC στα 4 χρόνια που αυτή έστηνε σχήματα φοροαποφυγής για τις μεγαλύτερες ελληνικές πολυεθνικές και κανείς δεν βλέπει κατι το ύποπτο. Μέχρι τον Ιούνιο του 2014, η κ. Σαββαΐδου ήταν ανώτατο στέλεχος στην PriceWaterhouseCooopers (PwC), μία από τις λεγόμενες Big Four, τις μεγάλες ελεγκτικές εταιρείες του κόσμου, το όνομα της οποίας εμπλέκεται στο σκάνδαλο των σκανδάλων, στην υπόθεση LuxLeaks.

Και αυτό είναι μια απλή σύμπτωση;

Ακόμα μεγαλύτερη ερωτήματα προκαλεί η σιγή ιχθύος του μεγάρου Μαξίμου. Είναι πράγματι απορίας άξιον και δημιουργεί απίθανους συνειρμούς το γιατί μέχρι σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει διαψεύσει δημοσίως τον Γιάνη Βαρουφάκη.

Τελικά ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο; 

Η απάντηση στο ερώτημα έρχεται απο μόνη της. Ο τόπος κυβερνάται από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο με mail και το πολιτικο προσωπικό της χώρας παριστάνει οτι κυβερνά, ενώ στην ουσία ειναι όλοι εκτελεστικοί υπάλληλοι.

ΥΓ: Για την ιστορία και μόνο θυμίζουμε στον νεαρό Αλέξη Τσίπρα ότι τρεις ημέρες μετά την επίθεση εναντίον του Γρηγόρη Λαμπράκη ο Καραμανλής φώναξε στο γραφείο του τον τότε αρχηγό της ΚΥΠ. Χτύπησε τη γροθιά του στο τραπέζι και φώναξε: «πολλά πράγματα έχουν γίνει εν αγνοία μου τον τελευταίο καιρό... Θέλω να μάθω, κύριε Νάτσινα, ποιός κυβερνά επιτέλους αυτό τον τόπο».
 

Θα ξεπουλήσουν και την αγροτική γή;

Θα ξεπουλήσουν και την αγροτική γή;
Η προσπάθεια των πολυεθνικών αλλά και των επενδυτών, να επενδύσουν σε αγροτική γη στην Αφρική αλλά και στη Νότια Αμερική, είναι πλέον γνωστή. Με τον όρο:  Αγροτο-ιμπεριαλισμός, ουσιαστικά περιγράφεται μια νέα σκληρή πραγματικότητα πραγματικότητα και ένα εφιαλτικό σενάριο για το μέλλον.
 Η απόκτηση μεγάλων εκτάσεων γεωργικής γης για την καλλιέργεια τροφίμων αλλά και φυτών, που προορίζονται ως πρώτες ύλες είναι πλέον μία πραγματικότητα στην δίνη της οποίας βρίσκεται πλέον και η Ευρώπη.Το τρίτο ελληνικό Μνημόνιο είναι πολύ πιθανό να καταστήσει την χώρα το επόμενο θύμα του αγροιμπεριαλισμού.
Το εγχείρημα βασίζεται σε μία απλή και πανάρχαια συνταγή: εξαφάνιση των μικροκαλλιεργητών, η γη των οποίων περνά στον έλεγχο "επενδυτών". Φυσικά υπάρχει και μία άλλη "επιχειρηματική"  προσέγγιση, η οποία ξεκίνησε στην Αφρική, διέσχισε τον Ατλαντικό και εφθασε στη συνέχεια στην Νότια Αμερική. Αλλά και στο σενάριο αυτό, οι "συνταγές" είναι παμπάλαιες : οι διαχειριστές της δημόσιας ή κοινόχρηστης  γης - φύλαρχοι αλλά και διοικητές περιφερειών- συμφωνούν με επενδυτές, έναντι ενός τιμήματος, να εκχωρήσουν τη γη σε επενδυτές για πολυετή εκμετάλλευση. Ακόμα και οι διεθνείς οργανισμοί έχουν καταγγείλει την αδιαφάνεια αυτών των συναλλαγών, οι οποίες απο την μία πλευρά "φουσκώνουν" τους τραπεζικούς  λογαριασμούς των διαχειριστών και από την άλλη αποξενώνουν τους τοπικούς πληθυσμούς είτε από τη γη που καλλιεργούσαν είτε από φυσικούς πόρους, π.χ. νερό που είναι απαραίτητοι για τις καλλιέργειες.
Οι πρακτικές αυτές συναντώνται κυρίως στις αναπτυσσόμενες χώρες, με αμφιλεγόμενη πολιτική διακυβέρνηση και με ακόμα πιο αμφίβολους όρους διαφάνειας στη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας. Μόνο συμπτωματικό δεν θα πρέπει να θεωρηθεί το γεγονός, ότι ανάμεσα στους «επενδυτές» βρίσκονται και μερικά από τα κορυφαία οικονομικά ονόματα της Ευρώπης, καθώς και τράπεζες αλλά και hedge funds.
Η Ευρώπη γνώρισε μία άλλη, προσαρμοσμένη σε ευρωπαϊκά πρότυπα μορφή του αγροτο-ιμπεριαλισμού. Πειραματόζωο ήταν οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, οι οποίες αναδύθηκαν μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Παρόλα τα "ευρωπαϊκά πρότυπα" που εφαρμόστηκαν, οι στρατηγικές που ακολουθήθηκαν ήταν αντίστοιχες με εκείνες της Αφρικανικής Ηπείρου. Το πρώτο βήμα ήταν η κατάρρευση των μικρών καλλιεργητών και το δεύτερο βήμα η απόκτηση είτε της γης τους είτε του δικαιώματος εκμετάλλευσης από "επενδυτές".
Σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στην Monde Diplomatique το 2013, αναφέρεται ότι  «μετά την πτώση του Τείχους, οι μικρές πολωνικές γεωργικές εκμεταλλεύσεις κατέρρεαν ». Η γεωργία που στηριζόταν στους μικρούς αγρότες και στην παραγωγικότητα της εργασίας, βρέθηκε αντιμέτωπη με μια δυτική εντατική γεωργία, η οποία στηριζόταν στην παραγωγικότητα του κεφαλαίου.
Το πέρασμα στην οικονομία της αγοράς και η πτώση των τιμών, έβγαλαν εκτός μάχης τους φτωχότερους αγρότες.  «Μέσα σε οκτώ χρόνια, χάθηκαν  300.000 γεωργικές εκμεταλλεύσεις. Στις περισσότερες από αυτές, η καλλιεργούμενη έκταση δεν ξεπερνούσε τα 50 στρέμματα».  Και επειδή εδώ είναι Ευρώπη και όλα γίνονται με "θρησκευτική συνέπεια " , ακόμα και το σύστημα των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων που στηρίχθηκαν στο μέγεθος και στις αγορές, είχε ως στόχο τον αποκλεισμό από αυτές, των μικρών αγροτικών επιχειρήσεων που ήταν  στραμμένες στην παραδοσιακή γεωργία και στην ιδιοκατανάλωση, ώστε να γίνει πιο εύκολη η απόκτηση της γής.
Αποτέλεσμα ; Να εμφανιστούν και εκεί οι επενδυτές, οι οποίοι απέκτησαν γη και μαζί με αυτήν πρόσβαση στα ευρωπαϊκά κεφάλαια, με τη μορφή των επιδοτήσεων της ΚΑΠ. Τυπικό παράδειγμα η Ρουμανία, όπου πολλές μεγάλες γεωργικές εκμεταλλεύσεις που έλαβαν τις ενισχύσεις δεν είναι ήταν ρουμανικές. Ήταν  εταιρείες ισπανικές, γερμανικές, αυστριακές κ.ά., οι οποίες αγόρασαν γη στη Ρουμανία για να την εκμεταλλευτούν. Πρόκειται για "επενδυτές" που απέκτησαν τις  τεράστιες γεωργικές εκμεταλλεύσεις  των πρώην συνεταιρισμών αγροτικής παραγωγής, που είχε δημιουργήσει το προηγούμενο καθεστώς, αλλά και τους μικρούς κλήρους των γεωργών που δεν στάθηκε εφικτό να ανταπεξέλθουν στις νέες απαιτήσεις που προκάλεσαν  οι ...μεταρρυθμίσεις. Πλέον, οι ολιγάρχες λαμβάνουν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, ενώ την ίδια στιγμή, τα 5.700.000 μικροί Ρουμάνοι αγρότες, στερούνται ενισχύσεων εξαιτίας της γραφειοκρατίας, αλλά και του ελάχιστου μεγέθους καλλιεργούμενης επιφάνειας που έχει θεσπιστεί, στο οποίο οι περισσότεροι από αυτούς δεν ανταποκρίνονται.
Σύμφωνα μάλιστα με στοιχεία, το 1% των Ρουμάνων αγροτών εισπράττει το 51% των επιδοτήσεων που δίνονται στη χώρα.
Μπορεί όλα αυτά να αφορούσαν στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, αλλά πλέον όλα τα σημάδια δείχνουν ότι ο αγροτο-ιμπεριαλισμός αρχίζει να κτυπά στον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η εξαφάνιση των μικρών παραγωγών γαλλικού τυριού από τις πολυεθνικές που ακολούθησαν ανάλογες πρακτικές, με εκείνες των "επενδυτών" της Ανατολικής Ευρώπης, ήταν μία προειδοποίηση.
Σε ανάλογα αδιέξοδα βρίσκονται και καλλιεργητές επώνυμων ποικιλιών ρυζιού στην Ιταλία, που πλήττονται από τον κινέζικο -και όχι μόνο- ανταγωνισμό. Μάλιστα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν, ότι η Συμφωνία Εμπορίου ΗΠΑ-ΕΕ θα δώσει τη χαριστική βολή στους νοτιοευρωπαίους μικροκαλλιεργητές, οι οποίοι αδυνατούν να προσαρμοστούν στις "μεταρρυθμίσεις", στους αποκλεισμούς και στην αύξηση της φορολογίας.
Και στην προοπτική αυτή η Ελλάδα δεν μπορεί να αποτελέσει εξαίρεση, καθώς ήδη έχει να αντιμετωπίσει μερικά από τα πιο σημαντικά προβλήματα τα οποία λειτούργησαν ως "κερκόπορτες " για την άλωση της γεωργικής γής στην Αφρική, στην Νότια Αμερική, στην Ανατολική Ευρώπη, ακόμα και στον ευρωπαϊκό Νότο.
Η ελληνική γεωργία έχοντας να αντιμετωπίσει προβλήματα, όπως ο μικρός κλήρος και η μικρή εσωτερική αγορά, έχει συρρικνωθεί σημαντικά τις τελευταίες δεκαετίες.
Αδιάψευστος μάρτυρας η συμμετοχή της στο ΑΕΠ, αλλά και η αύξηση των εισαγωγών. Με δεδομένη μάλιστα την ολιγοπωλιακή δομή του λιανικού εμπορίου με ελάχιστες αλυσίδες σουπερ μάρκετ που μετριούνται στα δάκτυλα να ελέγχουν τη διάθεση της παραγωγής, όλα δείχνουν ότι μετά τον τουρισμό ο επόμενος στόχος θα είναι η γεωργική γή. Ήδη, η πτώση της αξίας της διευκολύνει τους κάθε λογής «επενδυτές». Παράλληλα, το γεγονός ότι ένα σημαντικό ποσοστό της αγροτικής γής είναι υποθηκευμένο, αποτελεί ένα ακόμα στοιχείο το οποίο σίγουρα μπορεί να κάνει τους καλλιεργητές πιο ευάλωτους σε κάθε λογής «επιθετικές εξαγορές» ή  και ακόμα και σε «επιθέσεις φιλίας »  από κάθε λογής «ευαίσθητους ευεργέτες». Είναι κοινό μυστικό άλλωστε, ότι η εμπλοκή των τραπεζιτών δεν είναι ο πιο ευοίωνος οιωνός για το μέλλον. Άλλωστε τα πακέτα των δανείων που έχουν ήδη στα χέρια τους, έχουν καταστήσει ένα μεγάλο ποσοστό της αγροτικής γης ευάλωτο. Και σίγουρα, τα σχέδιά τους θα διευκολυνθούν, όταν στο χαρτοφυλάκιο της δημόσιας ακίνητης περιουσίας, περιληφθούν και αγροτικές εκτάσεις που βρίσκονται στην κατοχή του δημοσίου.
Υπό το πρίσμα αυτό, η μοναδική άμυνα απέναντι σε μία πιθανή μελλοντική επίθεση των αγροτο-ιμπεριλιαστών, δεν είναι παρά ο έλεγχος του κόστους. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, στη σημερινή συγκυρία, κάθε αύξηση των στοιχείων κόστους φέρνει ακόμα πιο κοντά την προοπτική του αφελληνισμού της ελληνικής γεωργίας. Και αυτό, το δίχως άλλο θα δημιουργήσει νέα δεδομένα, μη αναστρέψιμα.
 paratiritis

Η πολιτική της ανισότητας που παράγει χρέος

του Αιρετικού.

Οι υπερχρεωμένοι της Νότιας Ευρώπης και κυρίως οι Έλληνες, τα τελευταία χρόνια διαπίστωσαν την προσπάθεια του νεοφιλευθερισμού να δώσει μία θρησκευτική εκδοχή της εκδοχής του χρέους. ΄Ετσι συστηματικά οι πολιτικές ηγεσίες των «πιστών» της οικονομικής ορθοδοξίας, εμφανίζουν τους  πιστωτές ως «αγίους» και τους οφειλέτες ως «αμαρτωλούς». Η αρετή είναι συνδεδεμένη με τους πρώτους (σύνεση, σκληρή δουλειά) και η κακία με τους δεύτερους (απερισκεψία, τεμπελιά). Αυτό το είδος της γλώσσας που  θέτει σε κίνδυνο την αξιοπρέπεια, την τιμή και τον αμοιβαίο σεβασμό, σε μία κοινωνία στην πραγματικότητα δημιουργεί το ηθικό άλλοθι για τον κολασμό των παραστρατημένων, ενώ ταυτόχρονα προσδίδει στους  «ενάρετους» χαρακτηριστικά ανάλογα με εκείνα των ιεραποστόλων.
Και όπως γίνεται σε όλες τις μεγάλες απάτες, προκειμένου να γίνει αποδεκτή αυτή η εκδοχή είτε αποσιωπούνται είτε υποβαθμίζονται πράξεις, επιλογές και πολιτικές, με τις οποίες κατασκευάστηκε αυτή η «εικονική πραγματικότητα». Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτή η σχεδόν θρησκευτική προσέγγιση της οικονομίας δεν λαμβάνει υπόψη μία βασική παράμετρο: Την ανισότητα.
Αυτό που βιώνει τις τελευταίες δεκαετίες η παγκόσμια οικονομία είναι μία διευρυνόμενη ανισότητα τόσο σε εθνικό όσο και σε ιδιωτικό επίπεδο. Η ανισότητα σε επίπεδο εθνικών οικονομιών, ωθεί στη δημιουργία ελλείματος και χρέους. Σε επίπεδο ιδιωτικής οικονομίας οδηγεί στην υπερχρέωση. Και όλα αυτά, με την ανοχή και την υποστήριξη  των «ισχυρών», οι οποίοι κατέχουν τη δύναμη όχι μόνο επηρεάσουν, αλλά και να επιβάλλουν επιλογές.
Δεν έχει παρά να μελετήσει κανείς τα στοιχεία όλων των διεθνών οικονομικών οργανισμών, για να διαπιστώσει τη διευρυνόμενη ανισότητα. Υψηλά ποσοστά ανεργίας,ελαστικές μορφές εργασίας και μειωμένες αμοιβές, επηρεάζουν τη ζήτηση και επομένως την ανάπτυξη, ενώ ταυτόχρονα με πρόσχημα την προσέλκυση επενδύσεων και τον ανταγωνισμό, κατασκευάζεται ένα εντελώς σαθρό φορολογικό πλαίσιο, με το οποίο οι  «ισχυροί» επιβραβεύονται με φορολογική ασυλία και οι «αδύνατοι» με υπερφορολόγηση και με ελλείμματα.  
Η διευρυνόμενη ανισότητα που τροφοδοτείται με τον άνοιγμα της "ψαλίδας" των υψηλών και των μεσαίων εισοδημάτων, ουσιαστικά μεταφέρεται και σε επίπεδο δημόσιων οικονομικών. Αυτό άλλωστε ουσιαστικά υπαινίχθηκε και ο κ. Στίγκλιτζ, ο οποίος επανειλημμένως έχει κατηγορήσει τις πλούσιες χώρες του πλανήτη, ότι επιδιώκουν να προστατεύσουν με κάθε κόστος τις μεγάλες επιχειρήσεις των χωρών τους που φοροδιαφεύγουν στις αναπτυσσόμενες χώρες:
«Οι Ευρωπαίοι και δυτικοί ηγέτες επικρίνουν την Ελλάδα για την αδυναμία της να εισπράξει φόρους. Την ίδια στιγμή, η Δύση έχει δημιουργήσει ένα σύστημα παγκόσμιας φοροδιαφυγής ... και οι ανεπτυγμένες χώρες προσπαθούν να βάλουν εμπόδια στην παγκόσμια προσπάθεια που γίνεται για να σταματήσει η φοροδιαφυγή. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε υποκριτές».Σύμφωνα με εκτίμηση της βρετανικής ΜΚΟ Oxfam, οι αναπτυσσόμενες χώρες χάνουν κάθε χρόνο 100 δισεκατομμύρια δολάρια σε φορολογικά έσοδα, εξαιτίας της φοροδιαφυγής των πολυεθνικών εταιρειών που δραστηριοποιούνται στο έδαφός τους.
Τα στοιχεία των διεθνών οικονομικών οργανισμών είναι αδυσώπητα: Σύμφωνα με έρευνα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), οι υψηλόμισθοι στις βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες απολαμβάνουν σχεδόν δεκαπλάσιες αποδοχές από τους χαμηλόμισθους. Στις 34 βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου, το εισόδημα του 10% των πιο πλούσιων πολιτών είναι 9,6 φορές μεγαλύτερο από εκείνο του 10% των πιο φτωχών. Οι στατιστικές δείχνουν, ότι η ψαλίδα συνεχώς ανοίγει.
Στη δεκαετία του '80 τα εισοδήματα των πλουσίων ήταν επταπλάσια από εκείνα των φτωχών, στη δεκαετία του '90 οκταπλάσια, ενώ την επόμενη δεκαετία εννιά φορές περισσότερα. Την κατάσταση έρχονται να επιβαρύνουν οι νέες μορφές εργασίας, όπως οι θέσεις περιορισμένου χρόνου, ημιαπασχόλησης, καθώς και η εργασία ως ελεύθερος επαγγελματίας. Στη Γερμανία το 2013, οι εν λόγω άνθρωποι αποτελούσαν περίπου το 40% των εργαζομένων.
Αλλά και στις ΗΠΑ, η ανισότητα αποτελεί μία ωρολογιακή βόμβα. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, η διαφορά μεταξύ των εισοδημάτων του κορυφαίου 10% των μισθωτών (που συνήθως κατέχουν πανεπιστημιακά πτυχία) και εκείνων της μεσαίας ζώνης εισοδημάτων (οι περισσότεροι από τους οποίους έχουν μόνο απολυτήριο λυκείου), έχει αυξηθεί σταθερά. Αντίθετα, η διαφορά μεταξύ των μέσων εισοδημάτων και των εισοδημάτων του χαμηλότερου 10%, έχει μεταβληθεί οριακά. Πιο ανησυχητικό όμως είναι, ότι τα τελευταία χρόνια τα παιδιά των πλούσιων γονέων έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να πάρουν πτυχία κολλεγίων από τα παιδιά της ίδιας οικονομικής τάξης στο παρελθόν, ενώ τα ποσοστά ολοκλήρωσης του κολεγίου για τα παιδιά από φτωχά νοικοκυριά, έχουν μείνει σταθερά χαμηλά. Το χάσμα εισοδήματος που δημιουργείται από τον εκπαιδευτικό διαχωρισμό, αρχίζει να εδραιώνεται.
Τα στοιχεία αυτά επιβάλλουν μία νέα ανάγνωση για τη«θρησκευτική» προσέγγιση του χρέους, με τους πιστωτές να είναι οι «διάβολοι», οι οφειλέτες οι «μάρτυρες» και εκείνοι που σχεδιάζουν και επιβάλλουν αυτές τις πολιτικές, να συγκεντρώνουν όλη τη δολιότητα και την κακία του «σατανά».

πηγή:

www.paratiritis.gr

Η Ελλάδα η βιοπολιτική και ο Φουκώ

Η Ελλάδα η βιοπολιτική και ο Φουκώ
του Μόδεστου Σιώτου
Μία από τις πιο βίαιες πτυχές της κοινωνικο-οικονομικής κρίσης που βιώνει η χώρα μας, είναι εκείνη του laisser mourir: η φράση αυτή περιγράφει τη συνειδητή επιλογή εκ μέρος των κυβερνόντων και τη-μάλλον ασυνείδητη- αποδοχή εκ μέρους της κοινωνίας, να αφήνονται οι πολίτες έρμαιοι και απροστάτευτοι στις ορέξεις του ...Χάρου.
Όταν πρωτοξέσπασε η κρίση, ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας αποδέχθηκε την κυρίαρχη αφήγηση της ευρωπαϊκής και ντόπιας ελίτ, ότι για να επανέλθουν τα πράγματα στο φυσιολογικό, πρέπει να σφίξουμε -όλοι- το ζωνάρι. Από τότε πολλά έχουν αλλάξει, αλλά ταυτόχρονα και τίποτα. Η πλειοψηφία της κοινωνίας, αν και εξοργισμένη με τις διεφθαρμένες πολιτικές  ελίτ, εξακολουθεί να αποδέχεται σιωπηλά την αποσύνθεση του εθνικού συστήματος υγείας, την συρρίκνωση  των ασφαλιστικών ταμείων, τις απολύσεις, τις μειώσεις των μισθών, την ανεργίακαι τον περιορισμό των ελευθεριών κλπ. Όλοι αναγνωρίζουν τη βιαιότητα των επιβαλλόμενων πολιτικών, αλλά σκύβουν το κεφάλι ελπίζοντας σε μια μελλοντική -μεσσιανικού τύπου- σωτηρία.
Εν τω μεταξύ, οι βιοπολιτικές συνέπειες των εφαρμοζόμενων πολιτικών, είναι ήδη ορατές. Για όσους δεν είναι εξοικιωμένοι με τον όρο “βιοπολιτική”, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι με τον όρο αυτό αναφερόμαστε στην έννοια που πρώτος ανέπτυξε ο γάλλος φιλόσοφος Μισέλ Φουκώ  σύμφωνα με την οποία, η πολιτική διαμορφώνει και μορφοποιεί τη ζωή του ανθρώπινου είδους στο σύνολο του. Η βιοπολιτική δεν επηρεάζει απλά τις ζωές των ανθρώπων μεμονωμένα, αλλά αντιθέτως μέσω της πολιτικής παίρνει στα χέρια της την ίδια τη ζωή.
Στην πραγματικότητα, όπως έχουν επισημάνει κι'άλλοι θεωρητικοί, όπως ο Ινδός οικονομολόγος Amartya Sen, η βιοπολιτική στοχεύει στην απλή διατήρηση της ζωής δηλαδή , στην απλή επιβίωση του ανθρώπινου είδους, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα μιας χούφτας ανθρώπων.
Οι πολιτικές της λιτότητας που εφαρμόζονται στην Ελλάδα και στις χώρες του Ευρωπαϊκού νότου αποτελούν δείγμα της βιοπολιτικής της νέας Ευρώπης. Μέσω σύνθετων, αλλά και ταυτόχρονα εξαιρετικά απλών στρατηγικών ελέγχου των λαών  , αλλά και των ντόπιων ελίτ που τις κυβερνούν,  αναπτύσσεται ένα σχέδιο κυριαρχίας επί των αυτόχθονων νοτιοευρωπαϊκών πληθυσμών, που “προτιμούν να λιάζονται στον ήλιο”, παρά να ενταχθούν στους “βιοπολιτικούς” σχεδιασμούς που έχουν εφαρμοστεί με επιτυχία, σε διάφορες “αναπτυσσόμενες” περιοχές του πλανήτη εδώ και τρεις δεκαετίας.
Φυσικά, όπως ξέρουμε από την ιστορία, όταν μία ή περισσότερες ομάδες ελίτ προσπαθούν να κυριαρχήσουν πάνω σε σχετικά ανίσχυρες μάζες, θα χρησιμοποιήσουν διάφορες στρατηγικές, οι οποίες έχουν διττό στόχο: το φόβο και το θάνατο. Το laisser mourir της τρόϊκας και των ευρωπαϊκών θεσμικών κέντρων, πέραν των αυτοκτονιών που έχουν προκαλέσει, έχουν ριζώσει το φόβο στις καρδιές των λαών του Νότου. Η νέα ζωή που διαμορφώνεται είναι μπολιασμένη με φόβο και θάνατο.
Η ανατροπή της ασκούμενης βιοπολιτικής, δεν θα επιτευχθεί απλά και μόνο με την εκλογή μιας “φιλολαϊκής” κυβέρνησης (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μια τέτοια εξέλιξη δεν είναι σημαντική). Όπως έχει επισημάνει και ο Φουκώ, στο νεοφιλελευθερισμό υπάρχει διακυβέρνηση και όχι κυβέρνηση. Η πολιτική σκύβει το κεφάλι στην αγορά – στην παγκόσμια αγορά, που καλείται να τη διαχειριστεί. Η πολιτική είναι ο Φαρισαίος και η αγορά η Αυτοκρατορία. Δεν υπάρχει καμία κυβέρνηση, όχι μόνο στην Ελλάδα ή τη Νότια Ευρώπη, αλλά στον κόσμο ολόκληρο, που μπορεί να ανατρέψει συνολικά το laisser mourir των αγορών. Δεν υπάρχει καμία κυβέρνηση πουθενά, που να μπορεί να “διαμορφώσει” τη “ζωή”, έξω από τους νόμους της αγοράς και της οικονομίας.
Προς το παρόν δεν υπάρχει κάποια στρατηγική, ένα blueprint, το οποίο θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε συλλογικά ή μεμονωμένα, για να δημιουργήσουμε μία νέα “ζωή” συνολικά ως ανθρωπότητα. Οι πολιτικοί και κοινωνικοί αγώνες του αύριο, δεν θα είναι απλά αγώνες ταξικής πάλης. Είναι αγώνες των οποίων τη ταυτότητα δεν έχουμε προσδιορίσει ακόμα.
πηγή:
http://www.paratiritis.gr

Nonews-NEWS: Μετατρέπουν την Ελλάδα σε προτεκτοράτο...

Nonews-NEWS: Μετατρέπουν την Ελλάδα σε προτεκτοράτο...: Πυρά κατά της Άνγκελα Μέρκελ και του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για την πολιτική τους απέναντι στην Ελλάδα εξαπέλυσε ο πρώην υπουργός Εξωτερικών ...

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015

ΟΙ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ ΜΕΤΑΛΛΑΣΣΟΝΤΑΙ ΣΕ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΕΣ

Απόσπασμα από την τοποθέτηση της Πέπης Ρηγοπούλου στην 41η επέτειο για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.
"Το πρόβλημα της απόστασης μεταξύ κυβερνήσεων και λαών, μεταξύ κοινωνιών και της οργανωμένης εκπροσώπησής τους, πρόβλημα που οδηγεί και τους δύο αυτούς πόλους στην αλλοτρίωση, δεν είναι βέβαια μόνον ελληνικό. Είναι ευρωπαϊκό και παγκόσμιο και επίσης διαχρονικό. Το πρόβλημα ωστόσο δεν παραμένει ίδιο στην ιστορική διαδρομή. Άλλοτε βρίσκει ευρηματικές και θετικές απαντήσεις.
Άλλοτε, όπως πολλές φορές σήμερα, απειλεί να μας οδηγήσει σε τέλμα και αδιέξοδο. Και αυτό διότι με την παγκόσμια επέλαση του νεοφιλελευθερισμού η κατάσταση γίνεται όλο και πιο δραματική: Το παγκόσμιο χωριό μας πάσχει από την νόσο της αποπροσωποποίησης. Αξίες και συμπεριφορές, δοξασίες και εκπαίδευση, μορφές παραγωγής και συναπόφασης πλήττονται. Οι κοινοβουλευτικοί θεσμοί, όσο και όπως λειτουργούν σε όλο τον κόσμο, τείνουν να απογυμνώνονται όλο και πιο πολύ από την ουσία τους και από την ικανότητά τους να λαμβάνουν ουσιαστικές αποφάσεις, η δυσκίνητη γραφειοκρατία γίνεται όλο και πιο άσκημη, ας θυμηθούμε τα κτίρια των Βρυξελλών με τους ατέλειωτους διαδρόμους μια σύγχρονη εκδοχή του Πύργου της Βαβέλ, κτίρια καταθλιπτικά, που συγκεντρώνουν ανθρώπους από τις πιο ωραίες πόλεις του κόσμου, το Παρίσι, την Ρώμη, την Πράγα, το Βερολίνο, ενώ τα πραγματικά κέντρα αποφάσεων μετακινούνται όλο και περισσότερο εκτός των πολιτικών θεσμών και των ίδιων των κρατών.

Στο κενό που δημιουργείται ανθίζουν εξωθεσμικές ομάδες συμφερόντων που λυμαίνονται τον πλανήτη. Με δυο λόγια. Οι κοινοβουλευτικές δημοκρατίες μεταλλάσσονται σε φιλελεύθερες ή ακριβέστερα σε νεοφιλελεύθερες ολιγαρχίες. Με έντονο το στοιχείο του ναρκισσισμού: Αν δεν επιβεβαιώσω στον άλλο την εικόνα μου, θα τον εξαφανίσω."


http://tsak-giorgis.blogspot.gr/

Γ. Βαρουφάκης: Η Τρόικα ελέγχει πλήρως το ΥΠ.ΟΙΚ

Συγκλονιστικές πληροφορίες για τον τρόπο με τον οποίο η Τρόικα ελέγχει ολοκληρωτικά τους μηχανισμούς του ελληνικού υπουργείου Οικονομικών περιλαμβάνονται στην ηχογραφημένη συνομιλία του Γ.Βαρουφάκη με το Official Monetary and Financial Institutions Forum. Η συνομιλία αποτελούσε εμπιστευτική τηλεδιάσκεψη με επενδυτές και στελέχη ξένων hedge funds.

Τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης προτίμησαν να σταθούν στο γεγονός ότι ο πρώην υπουργός ετοίμαζε σχέδιο παράλληλου νομίσματος, (όπως όφειλε να κάνει κάθε κυβέρνηση κατά τη διάρκεια διαπραγματεύσεων) αποκρύπτοντας εμμέσως ότι η χώρα αποτελεί πλέον αποικία χρέους του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Κομισιόν.

Οι συνομιλητές του Γ.Βαρουφάκη δηλώνουν συγκλονισμένοι από το βαθμό ελέγχου που είχε η τρόικα στο εσωτερικό του υπουργείου Οικονομικών, ως αποτέλεσμα αποφάσεων προηγούμενων κυβερνήσεων.


Παρά τον περί του αντιθέτου επικοινωνιακό πόλεμο των ελληνικών ΜΜΕ λοιπόν ο Γ. Βαρουφάκης βγαίνει σχετικά δικαιωμένος από την κυκλοφορία της ηχογραφημένης συνομιλίας. Το ίδιο δεν μπορεί να ειπωθεί όμως και για τον πρωθυπουργό Α.Τσίπρα, ο οποίος δεν έδωσε τις απαραίτητες εντολές για την ολοκλήρωση των εναλλακτικών σχεδίων σε περίπτωση κατάρρευσης των συνομιλιών.

aristeridiexodos

Αυτή είναι η συνομιλία Βαρουφάκη για το plan B

Με την άδεια του Γιάνη Βαρουφάκη, το Επίσημο Φόρουμ των Νομισματικών και Οικονομικών Θεσμών (OMFIF) έδωσε στη δημοσιότητα τη συνομιλία του πρώην υπουργού Οικονομικών με συνομιλητές του από το Φόρουμ στην οποία περιγράφει κι εξηγεί το "Σχέδιο Β". Όπως εξηγεί ο Βαρουφάκης,  το σχέδιο είχε καταστρωθεί με εντολή του Αλέξη Τσίπρα αλλά ουδέποτε πήρε εντολή εφαρμογής.  Περιλάμβανε τη δημιουργία ενός παράλληλου τραπεζικού συστήματος μέσω του χακαρίσματος των ΑΦΜ των φορολογουμένων που θα επέτρεπε στην ελληνική κυβέρνηση να χειριστεί το κλείσιμο των τραπεζών κι ενδεχομένως να προχωρήσει ομαλά προς τη νέα δραχμή. 
Λίγη ώρα πριν από τη δημοσιοποίηση της συνομιλίας ο Πίτερ Σπίγκελ με tweet είχε αναφέρει ότι ο τέως υπουργός Οικονομικών είχε δώσει τη συγκατάθεσή του προκειμένου η συνομιλία να δει το φως της δημοσιότητας.
ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ και ακούστε όλη τη συνομιλία στα αγγλικά
Βαρουφάκης: Θα αρνηθώ ότι έδωσα εντολή για χακάρισμα αν αποκαλυφθεί το σχέδιο
Ακούστε στο ηχητικό της συνομιλίας (στο 8.21) την απάντηση του Γ. Βαρουφάκη στον συνομιλητή του ότι «θα αρνηθεί την εντολή για χακάρισμα αν αποκαλυφθεί» όταν αυτός του επισημαίνει ότι αυτά που λέει τα ακούνε και άλλοι.
Στην εισαγωγική του τοποθέτηση, ο πρώην ΥΠΟΙΚ ξεκαθαρίζει ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε εντολή να οδηγήσει τη χώρα εκτός ευρώ, αλλά να διαπραγματευθεί με το Eurogroup και την ΕΚΤ για μια βιώσιμη λύση, με τη χώρα εντός ευρωζώνης.
Είναι δύσκολο, ωστόσο, σύμφωνα με τον Γ. Βαρουφάκη, όταν βρίσκεται εντός της νομισματικής ένωσης, να προετοιμάσεις ένα δημόσιο διάλογο για το ενδεχόμενο έξόδου από την ευρωζώνη, σε περίπτωση που οι διαπραγματεύσεις φτάσουν στο σημείο χωρίς επιστροφή.
Στη συνέχεια της συνομιλίας, με ημερομηνία 16 Ιουλίου (δέκα μέρες, δηλαδή, μετά την παραίτηση του κ. Βαρουφάκη από το θώκο του υπουργείου Οικονομικών), τίθεται το ερώτημα εάν τελικά η Ελλάδα είχε «plan B».
Ο κ. Βαρουφάκης ξεκινά την απάντησή του, λέγοντας ότι, πριν ακόμα τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου και την ανάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας του είχε δώσει εντολή να εκπονήσει ένα εναλλακτικό σχέδιο.
Το σχέδιο αυτό, όπως ακούγεται να λέει ο κ. Βαρουφάκης, το επεξεργαζόταν μυστικά μία ομάδα πέντε ατόμων, ήδη από το Δεκέμβριο του 2014. Το δύσκολο, όπως εξηγεί, θα ήταν στη συνέχεια να πείσει ότι, από τα πέντε άτομα που το επεξεργάστηκαν, θα πρέπει να υπάρξουν 1.000 άτομα που να το εφαρμόσουν.
Περιγράφοντας τι σχεδίαζε, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο των capital controls και της τραπεζικής αργίας και να δοθεί στον ελληνικό λαό η εμπιστοσύνη και η αίσθηση ότι υπάρχει σχέδιο, ο Γ. Βαρουφάκης αναλύει το πλάνο του για τη δημιουργία ενός παράλληλου συστήματος πληρωμών, για το οποίο θα χρησιμοποιούνταν τα ΑΦΜ των Ελλήνων πολιτών, μέσα από το σύστημα Taxis.
Δημιουργώντας «αναπληρωματικούς» λογαριασμούς, το κράτος θα είχε τη δυνατότητα να πληρώνει τις υποχρεώσεις του προς τρίτους -όπως, π.χ., έναν προμηθευτή νοσοκομείου, αναφέρει χαρακτηριστικά ο πρώην ΥΠΟΙΚ-, χρησιμοποιώντας ένα παράλληλο, ψηφιακό νόμισμα, προκειμένου να είναι συνεπές στις υποχρεώσεις του -πρόκειται, προφανώς, για τα περίφημα IOUs.
Το παράλληλο αυτό τραπεζικό σύστημα, σύμφωνα με τον πρώην υπουργό Οικονομικών, θα επέτρεπε στην Ελλάδα να «αναπνεύσει», κατά το διάστημα που οι τράπεζές της θα έμεναν κλειστές.
Με στοιχεία από real.gr
Σχόλιο Α.Α.: Δεν μπορεί όλος ο πλανήτης, να έχει εναλλακτικά σχέδια για το Ελληνικό ζήτημα, και να μην έχει η ίδια η Ελλάδα τέτοιο ή τέτοια......Δεν ξέρουμε αν ήταν ένα αποτελεσματικό εναλλακτικό σχέδιο, αλλά γωρίζουμε ότι η "εναλλακτική" που λέγεται Μνημόνιο 3, είναι σίγουρα καταστροφική!
anemosantistasis

Γ. Δελαστίκ: Η ΕΕ Αλλάζει, Γίνεται πιο Κτηνώδης

Εκστασιασμένος είναι ο Γερμανός δημοσιογράφος της εβδομαδιαίας εφημερίδας της σοσιαλδημοκρατικής διανόησης, Ντι Τσάιτ, Ματίας Κρούπα, στο ολοσέλιδο άρθρο που γράφει εναντίον της Ελλάδας. «Η σκληρότητα και η αποφασιστικότητα που μαθαίνει τώρα η ΕΕ συνιστούν πρόοδο για την κοινότητα, η οποία συχνά πάσχει από την έλλειψη αυτών των αρετών», γράφει ενθουσιασμένος. «Ποτέ μέχρι τώρα μια σύγκρουση στο εσωτερικό της ΕΕ δεν είχε διεξαχθεί τόσο σκληρά όσο αυτή», τονίζει συνεπαρμένος. «Ποτέ ως τώρα δεν είχε φανεί η πιθανότητα σχίσματος στην ΕΕ, όπως τις προηγούμενες μέρες. Αυτό καταστρέφει πολλά. Φίλοι και εχθροί φαντάζονται για μια ακόμη φορά στο δρόμο προς το γκρεμό» προσθέτει.

Έξω φρενών είχαν γίνει οι Γερμανοί και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δανειστές με την απόφαση του Έλληνα πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα να προκηρύξει δημοψήφισμα για τις προτάσεις των δανειστών, με την κυβέρνησή του να προτείνει την απόρριψή τους. Δεν είναι ότι οι Γερμανοί και οι άλλοι θα θεωρούσαν εμπόδιο στην υλοποίηση της γραμμής τους την επικράτηση του «Όχι» στο ελληνικό δημοψήφισμα με το συντριπτικό ποσοστό του 61,3%. Το κατάτμησαν αδίστακτα, όπως είδαμε ήδη.

Η καγκελαρία όμως γνωρίζει ότι σε πολιτικό επίπεδο τέτοιες κινήσεις έχουν βαρύτατο πολιτικό κόστος, καθώς αυξάνουν κατακόρυφα τον αντιγερμανισμό. Όπως γράφει ο αρθρογράφος της Ντι Τσάιτ, οι Γερμανοί θεώρησαν …«προδοσία» (!) τη στάση του Τσίπρα. Τονίζει σχετικά: «Στα μάτια της Μέρκελ, του Γιούνκερ και της κομπανίας (σ.σ. η απόφαση του Έλληνα πρωθυπουργού για τη διοργάνωση δημοψηφίσματος) αυτό ήταν μια προσπάθεια εκβιασμού. Θεώρησαν την πράξη του Τσίπρα ωςπροδοσία. Ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν παραβίασε μόνο τους άγραφους κανόνες της ευρωπαϊκής διαδικασίας εξεύρεσης συμβιβασμού. Πολλοί από τους συμμετέχοντες αισθάνονται επίσης και προσωπικά απογοητευμένοι. Είναι η στιγμή που η ΕΕ μεταλλάσσεται καθώς βρίσκεται σε σύγκρουση».

Εννοείται, κατά τον Γερμανό σοσιαλδημοκράτη δημοσιογράφο, ότι για όλα αυτά δεν φταίει καθόλου ηγερμανική πολιτική. Αποκλειστικά και μόνο υπεύθυνος είναι ο «προδότης» Αλέξης Τσίπρας! «Η ελληνική κυβέρνηση υποχρέωσε την ΕΕ σε μια μέχρι τώρα άγνωστη σκληρότητα, η οποία πέφτει δύσκολη στην καλόβολα μετριοπαθή κοινότητα», υπογραμμίζει ο αρθρογράφος και συνεχίζει συνεπαρμένος από τον γερμανικό θρίαμβο: «Την ευθύνη γι’ αυτό τη φέρει ο ίδιος ο Τσίπρας. Οι διαστάσεις της ήττας ανταποκρίνονται στο μέγεθος της αντιπαράθεσης που επεζήτησε». Όχι, γράφει, η εξήγηση της στάσης των Ευρωπαίων ηγετών δεν είναι η αναζήτηση εκδίκησης, την οποία ο Πολ Κρούγκμαν απέδωσε στην καγκελάριο Μέρκελ, αλλά η αποτροπή του κινδύνου μετάδοσης της …ΣΥΡΙΖίτιδας στην υπόλοιπη ευρωζώνη: «Κάθε σπιθαμή υποχώρησης στον εξτρεμιστή αριστερό Τσίπρα, θα μπορούσε να ενθαρρύνει άλλους εξτρεμιστές σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες να τον μιμηθούν» επισημαίνει ο αρθρογράφος. Εφιστώντας την προσοχή και αναλύοντας τη στάση των ηγετών της Γερμανίας και της υπόλοιπης Ευρωζώνης. «Αν και κανένας δεν το φωνάζει ανοιχτά, η ήττα του Τσίπρα έπρεπε να αποβεί τόσο καθαρή ώστε να αποτρέπει τρομοκρατώντας δυνητικούς μιμητές του. Σοκ και δέος, μόνο χωρίς όπλα» υπογραμμίζεται στο άρθρο της γερμανικής εφημερίδας. «Ακόμη και πολλοί που δεν συμπαθούν την ελληνική κυβέρνηση, βρήκαν το έγγραφο (σ.σ. του Σόιμπλε αναφορικά με προσωρινή αποβολή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη) ως ταπείνωση», ομολογεί ο αρθρογράφος.

«Τα πράγματα είναι πιο μπερδεμένα για τη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ» γράφει και συνεχίζει, αναφερόμενος στο γεγονός ότι οφείλει να κρύβει τη γερμανική δύναμη όσο ισχυρότερα ασκεί τον ηγετικό της ρόλο: «Σε αυτή την περίπτωση δεν της πέτυχε». Αγανάκτησε ακόμη και ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Μισέλ Ροκάρ, ο οποίος σε άρθρο που έγραψε στη γαλλική εφημερίδα Λε Μοντ αναφέρει μεταξύ άλλων: «Αφού τα δύο πρώτα προγράμματα βοήθειας προκάλεσαν μείωση της οικονομικής δραστηριότητας κατά 25% του ΑΕΠ και εκτόξευση της ανεργίας και της φτώχειας, χωρίς παράλληλα να μειωθεί το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, ποιος μπορεί να πιστέψει ότι αυτό το τρίτο πρόγραμμα θα οδηγήσει την Ελλάδα σε έξοδο από την κρίση;». Ως Γάλλος σοσιαλιστής, ο Ροκάρ δεν μπορεί να μην παίξει και μια υποκριτική παράσταση συμπόνιας στον ελληνικό λαό, αφού μάλιστα δεν συμμετέχει στη σοσιαλιστική κυβέρνηση του Φρανσουά Ολάντ. «Πώς μπορείς να κλείσεις τα μάτια στον πόνο των Ελλήνων που είδαν τις συντάξεις τους, με τις οποίες βοηθούσαν παιδιά και εγγόνια, να μειώνονται κατά 30% και 40%; Πώς να επικροτήσεις μια συμφωνία λογιστών, όταν βλέπεις ότι χιλιάδες Έλληνες δεν έχουν πρόσβαση σε βασικά αγαθά;» αναρωτιέται.

Πού καταλήγει όμως ο Ροκάρ; «Από την άλλη πλευρά όμως πώς να μην κατανοήσεις και τους Γερμανούς που δεν επιθυμούν να πληρώνουν;… Είμαστε όλοι Έλληνες και Γερμανοί! Θέλουμε να είμαστε αλληλέγγυοι, αλλά δεν θέλουμε να πληρώνουμε! Πώς μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτή τη σχιζοφρένεια;» γράφει ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Μισέλ Ροκάρ.

Αξίζει να κλείσουμε κι εμείς όπως κλείνει το άρθρο της Ντι Τσάιτ: «Στην αντιπαράθεση με την Ελλάδα, η ΕΕ έμαθε μια νέα αποφασιστικότητα η οποία της έλειπε μέχρι τώρα. Από την αποφασιστικότητα όμως ως την υπεροψία πολλές φορές η απόσταση είναι μόνο ένα βήμα»!

*Δημοσιεύθηκε στο ΠΡΙΝ την Κυριακή 26 Ιουλίου 2015

Κυριακή 26 Ιουλίου 2015

Στίγκλιτς: Η Ελλάδα είναι προάγγελος για όσα θα συμβούν και αλλού

«Σήμερα, το πεδίο μάχης, το πεδίο μάχης των ιδεών και της οικονομικής δύναμης, είναι εδώ στην Ελλάδα. Δυστυχώς, το τι συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, είναι ο προάγγελος του τι θα συμβεί και αλλού », σημείωσε και πρόσθεσε:« Δυστυχώς, εσείς οι Έλληνες έχετε να κάνετε με την τρόικα. Και η τρόικα έχει σχεδιάσει το τρίτο μνημόνιο ώστε να αυξάνει την ανισότητα και να στρέφεται κατά των φτωχών. Όμως η Ελλάδα δεν είναι η μοναδική που αντιμετωπίζει αυτή τη συμπεριφορά ».
« «Δίνουμε την ίδια μάχη και στις ΗΠΑ», είπε και εξήγησε ότι όταν ανακεφαλαιοποιήθηκαν οι τράπεζες, μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, είχε επισημάνει τότε ότι αυτή ήταν η ευκαιρία τους να πάρουν τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος. «Ήταν η ευκαιρία να διασφαλίσουμε ότι στο μέλλον οι τράπεζες δεν θα εμπλέκονται σε εκμετάλλευση, χειραγώγηση της αγοράς, καταχρηστικές πρακτικές στις πιστωτικές κάρτες, όλα αυτά τα οποία έκαναν μέχρι τότε. Αλλά ο κ. Ομπάμα είπε «όχι». Πρέπει να σώσουμε τις τράπεζες να συνεχίσουν να κάνουν ό, τι και στο παρελθόν. Και μαντέψτε τι έχουμε δει τα πέντε χρόνια από τότε. Περισσότερη χειραγώγηση της αγοράς, περισσότερες καταχρηστικές πρακτικές. Κάθε μέρα ανοίγεις τους Financial Times ή κάθε άλλη εφημερίδα και διαβάζεις για ένα νέο μεγάλο τραπεζικό σκάνδαλο »τόνισε ο κ. Στίγκλιτς. “
” Ο νομπελίστας οικονομολόγος υποστήριξε επίσης, ότι αυτή την περίοδο, διεξάγεται μία μεγάλη μάχη αλλαγής των κανόνων που διέπουν την οικονομική πρακτική και την επικρατούσα οικονομική θεωρία. “
Μέσα σ’όλα αυτά όμως, υπάρχει και ο κίνδυνος μετάλλαξης της Αριστεράς.Ήδη, επιχειρείται απομάκρυνση Της Αριστερής Πλατφόρμας ΜΕΣΑ Από ΤΗΝ ψήφιση Της συμφωνίας ΚΑΙ ΟΙ δυνάμεις ΤΟΥ καταστροφικού νεοφιλελευθερισμού ΘΑ επιχειρήσουν ΝΑ κατασκευάσουν ΕΝΑ Πολιτικό υποκατάστατο , προκειμένου να ολοκληρώσουν το πείραμά τους και να το μεταφέρουν σε όλη την Ευρώπη.

Η Ευρώπη έχει γίνει μια ουτοπία που θα αντικαταστήσει τον εθνικισμό και τον σοσιαλισμό

Του Ζαν-Πιερ Λε Γκοφ (*) «Ζούμε χωρίς αμφιβολία μια ευρωπαϊκή κρίση, έστω κι αν δεν είναι η πρώτη. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται η ελληνική κρίση αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός τρόπου να ασκείται πολιτική ανάλογα με την περίπτωση, με την επίλυση πάντα του πιο επείγοντος προβλήματος, σε μια οπτική στενά οικονομική, με έναν πληθωρισμό σχολίων που επαναλαμβάνονται αδιάκοπα και καταλήγουν να αποθαρρύνουν όποιον θέλει να βλέπει καθαρά και να αναζητεί εναλλακτικές λύσεις. Όποιον προσπαθεί δηλαδή να καταλάβει πώς και γιατί φτάσαμε ως εδώ, ώστε να εξαχθούν διδάγματα που δεν είναι μόνο συγκυριακά.

Η σύνδεση των λαών με την οικοδόμηση της Ένωσης είναι προβληματική. Το να ψηφίζει κάθε χρόνο ένας λαός για ένα ευρωπαϊκό ζήτημα, πρώτα οι Δανοί για τη συνθήκη του Μάαστριχτ, ύστερα οι Ιρλανδοί για τη συνθήκη της Νίκαιας ή της Λισαβώνας, δίνει την εικόνα μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης που έχει δημιουργηθεί με καταναγκασμό. Μετά την απόρριψη της συνταγματικής συνθήκης από τους Γάλλους, το 2005, ο Νικολά Σαρκοζί υπέγραψε δύο χρόνια αργότερα τη συνθήκη της Λισαβώνας, που για πολλούς είναι πιστό αντίγραφο της συνταγματικής συνθήκης. Είναι αλήθεια ότι ο Σαρκοζί είχε ταχθεί στην προεκλογική του εκστρατεία υπέρ της έγκρισης αυτής της συνθήκης από την Εθνοσυνέλευση. Η κίνησή του αυτή, όμως, δεν συνέβαλε ασφαλώς στην προσέγγιση του λαού με την Ένωση. Αλλά και ο Φρανσουά Ολάντ δεν εκπλήρωσε την υπόσχεσή του να επαναδιαπραγματευθεί την ευρωπαϊκή δημοσιονομική συνθήκη.

Στο οικονομικό πεδίο, ένα ερώτημα πρέπει να τεθεί: Γιατί εντάχθηκαν στην ευρωζώνη χώρες με τόσο διαφορετικές οικονομίες; Γιατί έγινε δεκτή η Ελλάδα, για την οποία ήταν γνωστό ότι είχε δυσκολίες στην είσπραξη των φόρων και ότι παραποιούσε τα οικονομικά της στοιχεία; Και πώς περνάμε τόσο γρήγορα από μια καταστροφολογία περί του Grexit στις διαβεβαιώσεις ότι η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ είναι διαχειρίσιμη; Περιμένω από τους πολιτικούς να απαντήσουν σε αυτή τα ερωτήματα. Είναι θέμα αξιοπιστίας.

Ένα μέρος των ελίτ επιδόθηκε σε μια φυγή προς τα εμπρός, μετατρέποντας την Ευρώπη στην ουτοπία που θα υποκαθιστούσε τον εθνικισμό και σοσιαλισμό του παρελθόντος. Κι αυτό, σε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή: Μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, πολλοί πίστεψαν στο «τέλος της Ιστορίας» και στον θρίαμβο ενός κόσμου όπου θα κυριαρχούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι νόμοι της αγοράς. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δημιουργήθηκε χωρίς να προσδιοριστούν με ακρίβεια τα όριά της: Για ορισμένους πολιτικούς, η ένταξη της Τουρκίας ήταν κάτι το αυτονόητο! Η προτεραιότητα που δίνεται στον οικονομικό φιλελευθερισμό, από κοινού με ένα γενικόλογο και γενναιόδωρο λόγο περί αξιών, δείχνει τη δυσκολία των ευρωπαϊκών χωρών να παίξουν ρόλο στις ευρωπαϊκές υποθέσεις.

Για ένα μέρος του πληθυσμού, η Ευρώπη δεν συνιστά σήμερα μια προστασία και μια «ευκαιρία», αλλά ένα είδος Δούρειου Ίππου της παγκοσμιοποίησης, όπου ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός εκδίδει ατελείωτα διατάγματα. Αν είναι αλήθεια ότι μια τέτοια προσέγγιση παραγνωρίζει ορισμένες ευρωπαϊκές υποθέσεις, δεν μπορεί να τη χαρακτηρίσει κανείς απλώς «λαϊκιστική», χαρίζοντας έτσι ένα μέρος του πληθυσμού στην άκρα Δεξιά ή την άκρα Αριστερά.

Είτε το θέλουμε είτε όχι, το έθνος παραμένει ένα σημείο αναφοράς και το βασικό πλαίσιο της δημοκρατικής έκφρασης. Η ιστορία δεν προχωρεί χωρίς τους λαούς. Ένα εθνικό πολιτικό σχέδιο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με ένα συγκεκριμένο όραμα για την Ευρώπη και κάθε σημαντική απόφαση πρέπει να συνδέει βήμα-βήμα τους λαούς με τους εκλεγμένους εκπροσώπους τους. Αυτό είναι ένα από τα διδάγματα που πρέπει να αποκομίσουμε από την ελληνική κρίση.

(*) Ο Ζαν-Πιερ Λε Γκοφ είναι Γάλλος φιλόσοφος, συγγραφέας και κοινωνιολόγος. Το τελευταίο του βιβλίο είναι «Το τέλος του χωριού. Μια γαλλική ιστορία».

Πηγή: Le Figaro, ΑΠΕ-ΜΠΕ

 

πηγή:

http://mignatiou.com/2015/07/i-evropi-echi-gini-mia-outopia-pou-tha-antikatastisi-ton-ethnikismo-ke-ton-sosialismo/

H τέχνη τού να μην κυβερνάσαι

του James C. Scot

Μόνο το νεωτερικό κράτος, τόσο στην αποικιακή όσο και στην ανεξάρτητη εκδοχή του, είχε τις δυνατότητες να πραγματοποιήσει ένα σχέδιο κυριαρχίας που ήταν μακρινό όνειρο για τον προ- αποικιακό πρόγονό του: να καθυποτάξει τους μη κρατικούς χώρους και λαούς. Το σχέδιο αυτό, στην ευρύτερή του έννοια, συνιστά την τελευταία μεγάλη κίνηση περίφραξης στη νοτιοανατολική Ασία. Επιδιώχθηκε σταθερά –έστω αδέξια και με πισωγυρίσματα- σε όλο τον προηγούμενο αιώνα τουλάχιστον. Οι κυβερνήσεις, αποικιακές ή ανεξάρτητες, κομμουνιστικές ή νεοφιλελεύθερες, λαϊκιστικές ή αυταρχικές, το ασπάστηκαν πλήρως. Η ξεροκέφαλη επιδίωξη του σκοπού αυτού από καθεστώτα κατά τα λοιπά τόσο διαφορετικά δείχνει ότι τέτοια σχέδια διοικητικής, οικονομικής και πολιτισμικής τυποποίησης είναι ενσωματωμένα στην ίδια την αρχιτεκτονική τού νεωτερικού κράτους.

Από την οπτική του κρατικού κέντρου, αυτή η κίνηση περίφραξης είναι, εν μέρει, μια προσπάθεια να εντάξει και να νομισματοποιήσει τους λαούς, τις γαίες και τους πόρους της περιφέρειας ούτως ώστε να τους κάνει, για να χρησιμοποιήσουμε τον γαλλικό όρο, rentable[1] –μετρήσιμους συντελεστές στο ακαθάριστο εθνικό προϊόν και στο εξωτερικό ισοζύγιο. Στην πραγματικότητα, οι λαοί της περιφέρειας ήταν ανέκαθεν οικονομικά συνδεδεμένοι με τα πεδινά και με το παγκόσμιο εμπόριο. Παρόλα αυτά, η προσπάθεια πλήρους ενσωμάτωσής τους παρουσιάστηκε υπό τον πολιτιστικό μανδύα της ανάπτυξης, της οικονομικής προόδου, του αλφαβητισμού και της κοινωνικής ένταξης. Στην πράξη, σήμανε κάτι άλλο. Ο στόχος του κράτους δεν ήταν τόσο να τους κάνει παραγωγικούς, όσο να καταστήσει την οικονομική τους δραστηριότητα ευανάγνωστη, φορολογήσιμη, αξιολογήσιμη, και δημεύσιμη, ή, αν όχι, να την αντικαταστήσει με μορφές παραγωγής που να είναι. Όπου μπορούσαν, τα κράτη εγκατέστησαν υποχρεωτικά σε μόνιμους οικισμούς τούς μετακινούμενους γεωργούς που ως τότε εκχέρσωναν και καλλιεργούσαν άλλα εδάφη κάθε χρόνο[2]. Προσπάθησαν να αντικαταστήσουν την ανοιχτή, από κοινού νομή με το κλειστό σύστημα ατομικής γαιοκτησίας των φιλελεύθερων οικονομιών. Δήμευσαν την ξυλεία και τον ορυκτό πλούτο και τα μετέτρεψαν σε εθνική περιουσία. Ενθάρρυναν την εμπορευματική γεωργία και τις μονοκαλλιέργειες σε φυτείες, αντί των πιο βιοποικίλων μορφών καλλιέργειας που ακολουθούνταν παλιότερα. Ο όρος περίφραξη φαίνεται πολύ ταιριαστός για τη διαδικασία αυτή, καθώς παραπέμπει στις αγγλικές περιφράξεις οι οποίες, από το 1761 και μετά, μέσα σε έναν αιώνα κατάπιαν τις μισές κοινόχρηστες αρόσιμες γαίες της Αγγλίας προς όφελος της ιδιωτικής, εμπορευματικής παραγωγής μεγάλης κλίμακας.

Η καινοτόμος και επαναστατική όψη αυτής της μεγάλης κίνησης περίφραξης φαίνεται καθαρότερα εάν χρησιμοποιήσουμε έναν πιο ευρυγώνιο ιστορικό φακό. Τα πρώιμα κράτη στην Κίνα και την Αίγυπτο –και, αργότερα, στην Ινδία επί Τσάντρα-Γκούπτα, στην κλασική Ελλάδα και στη ρεπουμπλικανική Ρώμη- ήταν, με δημογραφικούς όρους, ασήμαντα. Καταλάμβαναν ένα μικροσκοπικό μερίδιο στο παγκόσμιο τοπίο, και οι υπήκοοί τους δεν υπερέβαιναν ένα ποσοστό στατιστικού λάθους στις παγκόσμιες πληθυσμιακές στατιστικές. Στην ενδοχώρα της νοτιοανατολικής Ασίας, όπου τα πρώτα κράτη εμφανίζονται μόλις περί τα μέσα της πρώτης χιλιετίας της κοινής χρονολογίας, το σημάδι που αφήνουν πάνω στο τοπίο και τους ανθρώπους του είναι σχετικά ασήμαντο σε σχέση με την υπερτονισμένη θέση τους στα ιστορικά βιβλία. Οι μικροί αυτοί κόμβοι ιεραρχίας ήταν απλώς μικρά κέντρα περιτριγυρισμένα από τείχη και τάφρους, μαζί με τα υποτελή σε αυτά χωριά –ασταθή και γεωγραφικά περιορισμένα. Για ένα μάτι που δεν θα ήταν ακόμα υπνωτισμένο από αρχαιολογικά κατάλοιπα και κρατοκεντρικές ιστορίες, το τοπίο πραγματικά θα εμφάνιζε μόνο περιφέρειες και καθόλου κέντρα. Σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού και του εδάφους κείτονταν έξω από την τροχιά τους.

Όσο μικροσκοπικά κι αν ήταν αυτά τα κέντρα, κατείχαν ένα μοναδικό στρατηγικό και στρατιωτικό πλεονέκτημα: την ικανότητα να συγκεντρώνουν ανθρώπους και τρόφιμα σε ένα μέρος. Το κλειδί γι’ αυτό ήταν η καλλιέργεια ρυζιού σε μόνιμους ορυζώνες μέσω άρδευσης. Ως νέα πολιτική μορφή, το κράτος των ορυζώνων[3] υπήρξε μία συνάθροιση λαών που προηγουμένως δεν είχαν κράτος. Μερικοί υπήκοοι αναμφίβολα ελκύστηκαν από τις δυνατότητες για εμπόριο, πλούτο και κοινωνική θέση τις οποίες πρόσφεραν οι ανακτορικές αυλές των κέντρων, ενώ άλλοι, σίγουρα η πλειονότητα, ήταν αιχμάλωτοι πολέμου ή αγορασμένοι δούλοι. Η τεράστια «βάρβαρη» περιφέρεια αυτών των μικρών κρατών αποτελούσε ζωτικό πόρο από δύο τουλάχιστον απόψεις. Πρώτα, ήταν πηγή εκατοντάδων εμπορευμάτων και δασικών προϊόντων αναγκαίων για την ευημερία του κράτους των ορυζώνων. Δεύτερον, ήταν η πηγή του πιο σημαντικού εμπορεύματος που κυκλοφορούσε: των αιχμαλώτων, που συνιστούσαν το εργαζόμενο κεφάλαιο κάθε επιτυχημένου κράτους. Όσα γνωρίζουμε για τα κλασικά κράτη όπως η Αίγυπτος, η Ελλάδα και η Ρώμη, καθώς και για τα πρώιμα κράτη των Χμερ, της Ταϊλάνδης και της Βιρμανίας, δείχνουν ότι οι περισσότεροι υπήκοοί τους ήταν και επίσημα σκλάβοι.

Η τεράστια ακυβέρνητη περιφέρεια που περιέβαλλε αυτά τα κρατίδια εκπροσωπούσε επίσης μία πρόκληση και μία απειλή. Φιλοξενούσε φευγαλέους, ευκίνητους πληθυσμούς οι οποίοι εξασφάλιζαν τα προς το ζην με τρόπους πολύμορφους, ρευστούς και κινητικούς –τροφοσυλλογή, κυνήγι, εναλλασσόμενες καλλιέργειες, ψάρεμα και βοσκή- οι οποίοι ήταν ουσιωδώς ασύμβατοι προς την κρατική ιδιοποίηση και δημοσιονομικά στείροι. Εάν δεν ήθελαν οι ίδιοι να ανταλλάξουν, η παραγωγή τους ήταν απρόσιτη και για έναν πρόσθετο λόγο: ενώ τα πρώιμα κράτη ήταν σχεδόν παντού δημιούργημα αρόσιμων πεδιάδων και οροπεδίων, οι ακυβέρνητοι αυτοί πληθυσμοί ζούσαν σε δύσβατα για το κράτος εδάφη: όρη, έλη, βάλτους, άγονες στέππες και ερήμους. Οι δύο ζώνες ήταν οικολογικά συμπληρωματικές και γι’ αυτό φυσικοί εμπορικοί εταίροι, αλλά το εμπόριο αυτό ήταν πάντοτε εθελοντικό· ήταν αδύνατο επιβληθεί, λόγω διασποράς και δυσκολιών στη μεταφορά.

Για τις ελίτ των πρώιμων κρατών, η περιφέρεια –που συχνά αντιμετωπιζόταν ως το βασίλειο «βάρβαρων φυλών»- ήταν επίσης μία δυνάμει απειλή. Σε περιπτώσεις σπάνιες –αλλά αξιομνημόνευτες, όπως οι Μογγόλοι, οι Ούννοι και ο Οσμάν με την κατακτητική του συμμορία- ένας στρατιωτικοποιημένος λαός κτηνοτρόφων συνέβαινε να διασχίσει το κράτος και να το καταστρέψει, ή να διοικήσει στη θέση του. Συνηθέστερα, οι λαοί χωρίς κράτος έβρισκαν πιο βολικές τις επιδρομές στους οικισμούς των εδραίων γεωργικών κοινοτήτων που υπάγονταν στο κράτος, ενίοτε αποσπώντας απ’ αυτές συστηματικά φόρο υποτέλειας, κατά τον τρόπο των κρατών.

Η κύρια, μακροπρόθεσμη απειλή της ακυβέρνητης περιφέρειας, ωστόσο, ήταν ότι εκπροσωπούσε έναν διαρκή πειρασμό, μία διαρκή εναλλακτική λύση προς τη ζωή εντός του κράτους. Οι ιδρυτές ενός νέου κράτους συχνά άρπαζαν αρόσιμη γη από τους προηγούμενους ενοίκους της, οι οποίοι τότε είτε ενσωματώνονταν είτε επέλεγαν να απομακρυνθούν. Όσοι έφευγαν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι γίνονταν οι πρώτοι πρόσφυγες από την κρατική εξουσία, και ενώνονταν με άλλους εκτός του ελέγχου της.

Σε μια εποχή που το κράτος φαίνεται πανταχού παρόν και αναπόδραστο, εύκολα ξεχνάμε ότι, στο μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας, είχε κανείς την επιλογή εάν θα ζει εντός ή εκτός του κράτους –ή σε μια ενδιάμεση ζώνη· μια επιλογή την οποία μπορούσε να αναθεωρήσει εάν το επέβαλλαν οι περιστάσεις. Ένα εύπορο και ειρηνικό κρατικό κέντρο ίσως προσείλκυε περισσότερο πληθυσμό που έβρισκε συμφέροντα τα πλεονεκτήματά του. Αυτό, φυσικά, ταιριάζει με την τυποποιημένη εκπολιτιστική αφήγηση περί άξεστων βαρβάρων οι οποίοι γοητεύονται από την ευημερία που δημιουργεί η ειρήνη και η δικαιοσύνη του βασιλιά –μια αφήγηση την οποία συμμερίζονται οι περισσότερες από τις σωτηριολογικές θρησκείες στον κόσμο, για να μην αναφέρουμε και τον Τόμας Χομπς.

Η αφήγηση αυτή αγνοεί δύο κεφαλαιώδη γεγονότα. Πρώτον, όπως είπαμε, ο πληθυσμός των πρώιμων κρατών ήταν ως επί το πλείστον ανελεύθερος· ζούσε υπό καταναγκασμό. Το δεύτερο γεγονός, ιδιαίτερα άβολο για την εκπολιτιστική αφήγηση, είναι ότι οι υπήκοοι των κρατών πολύ συχνά δραπέτευαν. Το να ζεις εντός του κράτους εξ ορισμού σήμαινε: φόρους, στρατολόγηση, αγγαρείες, και, για τους περισσότερους, μια συνθήκη υποδούλωσης. Όταν τα βάρη αυτά γίνονταν αβάσταχτα, οι υπήκοοι μετακινούνταν χωρίς πρόβλημα προς την περιφέρεια ή προς ένα άλλο κράτος. Σε προ-νεωτερικές συνθήκες, ο συνωστισμός του πληθυσμού, τα οικόσιτα ζώα και η εξάρτηση από μία μόνο καλλιέργεια καθιστούσαν πιο πιθανούς τους λιμούς και τις επιδημίες. Τέλος, τα πρώιμα κράτη ήταν και αυτά μηχανές πολέμου, ο οποίος προκαλούσε αιμορραγία υπηκόων που δραπέτευαν από τη στρατολόγηση, τις εισβολές και τις λεηλασίες. Τα κράτη κατ’ ουδένα τρόπο δεν δημιουργούνταν άπαξ και διά παντός. Αναρίθμητα αρχαιολογικά ευρήματα κρατικών κέντρων που άνθησαν σύντομα και μετά εξέλιπαν λόγω πολεμικών συγκρούσεων, επιδημιών, πείνας ή οικολογικής κατάρρευσης απεικονίζουν μία μακρά ιστορία κρατικής δημιουργίας και κατάρρευσης, παρά μονιμότητας. Για μεγάλες περιόδους οι άνθρωποι μπαινόβγαιναν στα κράτη, και η «κρατικότητα» συχνά ήταν ίδια κυκλική και αντιστρέψιμη.

Αυτό, με τον καιρό, παρήγαγε μία περιφέρεια που αποτελούνταν τόσο από πρόσφυγες όσο και από ανθρώπους οι οποίοι δεν είχαν ποτέ υπάρξει υπήκοοι κάποιου κράτους. Η περιφέρεια αυτή έγινε καταφύγιο ή «ζώνη κονιορτού», όπου τα ανθρώπινα θραύσματα από το σχηματισμό και τις αντιπαλότητες των κρατών συσσωρεύονταν θέλοντας και μη, δημιουργώντας περιοχές απίστευτης εθνοτικής και γλωσσικής πολυπλοκότητας. Συχνά, η επέκταση και η κατάρρευση κρατών είχε και αλυσιδωτά αποτελέσματα, διότι οι υπήκοοί τους, καθώς μετακινούνταν, ανάγκαζαν άλλους λαούς που βρίσκονταν μπροστά απ’ αυτούς να αναζητούν επίσης ασφάλεια σε νέα εδάφη. Οι οροσειρές της νοτιοανατολικής Ασίας είναι ακριβώς μία τέτοια «ζώνη ανθρώπινου κονιορτού». Η φήμη της κινεζικής επαρχίας Γιουννάν ως ενός «μουσείου ανθρώπινων φυλών» αντανακλά αυτή την ιστορία μεταναστεύσεων. Τέτοιες ζώνες βρίσκουμε παντού όπου η επέκταση κρατών, αυτοκρατοριών, δουλεμπορίου και πολέμων, καθώς και φυσικές καταστροφές, οδήγησαν μεγάλους αριθμούς ανθρώπων να αναζητήσουν καταφύγιο σε απόμερους τόπους: στην Αμαζονία, στην ορεινή Λατινική Αμερική, στο διάδρομο της ορεινής Αφρικής που προστατεύει από τις επιδρομές των δουλοκτητών, στα Βαλκάνια και στον Καύκασο. Τα διαγνωστικά χαρακτηριστικά αυτών των ζωνών είναι η σχετική γεωγραφική τους δυσβατότητα και η τεράστια πολυμορφία γλωσσών και πολιτισμών.

Σημειωτέον ότι αυτή η εκδοχή για την περιφέρεια βρίσκεται σε οξεία αντίθεση με την επίσημη ιστορία που αφηγούνται για τον εαυτό τους οι περισσότεροι πολιτισμοί. Σύμφωνα με αυτή τη διήγηση, ένας οπισθοδρομικός, αφελής και ίσως βάρβαρος λαός ενσωματώνεται βαθμιαία σε μια προωθημένη, ανώτερη και πιο ευκατάστατη κοινωνία και κουλτούρα. Αν όμως αυτοί οι ακυβέρνητοι βάρβαροι είχαν, τη μία ή την άλλη στιγμή, προτιμήσει, ως πολιτική επιλογή, να πάρουν τις αποστάσεις τους από το κράτος, ένα νέο στοιχείο πολιτικής αυτενέργειας εισέρχεται στην εικόνα. Πολλοί, ίσως οι περισσότεροι, κάτοικοι των ακυβέρνητων περιθωρίων δεν είναι υπολείμματα ενός παλαιότερου κοινωνικού σχηματισμού, ή, όπως τους περιγράφουν κάποιες λαογραφικές καταγραφές στη νοτιοανατολική Ασία, «οι ζωντανοί μας πρόγονοι». Οι τρόποι διαβίωσης αυτών των πληθυσμών που σκοπίμως έθεσαν τους εαυτούς τους στην περιφέρεια των κρατών, η κοινωνική τους οργάνωση, η γεωγραφική τους διασπορά, και πολλά στοιχεία από την κουλτούρα τους, μακράν του να αποτελούν αρχαϊκά χαρακτηριστικά ενός λαού που έχει μείνει πίσω, έχουν σκοπίμως διαμορφωθεί τόσο για να παρεμποδίσουν την ενσωμάτωση στα κοντινά κράτη, όσο και για να ελαχιστοποιήσουν την πιθανότητα να αναδυθούν κρατικού τύπου συγκεντρώσεις δύναμης στο εσωτερικό τους. Η αποφυγή του κράτους, και η αποτροπή του κράτους, διαπερνούν τις πρακτικές τους και, συχνά, και την ιδεολογία τους. Με άλλα λόγια, οι λαοί αυτοί είναι «βάρβαροι από επιλογή». Συνεχίζουν να διεξάγουν ζωηρές και αμοιβαία επωφελείς ανταλλαγές με τα πεδινά κέντρα, αποφεύγοντας με προσοχή να αιχμαλωτιστούν πολιτικά.

Εάν λάβουμε υπόψη την πιθανότητα οι «βάρβαροι» να μη βρίσκονται απλώς «εκεί» ως ένα υπόλειμμα του παρελθόντος, αλλά να έχουν επιλέξει τον τόπο και τον τρόπο διαμονής τους, τις πρακτικές και την κοινωνική τους δομή με σκοπό να διατηρήσουν την αυτονομία τους, η συνήθης αφήγηση περί του εκπολιτισμού ως κοινωνικής εξέλιξης καταρρέει τελείως. Οι χρονικές, εκπολιτιστικές σειρές –από την τροφοσυλλογή στην εναλλασσόμενη καλλιέργεια (ή τη νομαδική κτηνοτροφία), στην εδραία καλλιέργεια σιτηρών, την άρδευση και τους ορυζώνες, και το δίδυμο αδέρφι της, η σειρά από τις μικρές δασικές ομάδες στα μικρά ξέφωτα, στις καλύβες, στα χωριά, στις πόλεις και τις ανακτορικές αυλές- όλα αυτά στηρίζουν την αίσθηση υπεροχής των κρατών της πεδιάδας. Αν όμως αυτά τα υποτιθέμενα «στάδια» ήταν, στην ουσία, μία γκάμα κοινωνικών επιλογών, που κάθε μια τους εκπροσωπούσε μία διακριτή τοποθέτηση έναντι του κράτους; Και αν, για μεγάλα χρονικά διαστήματα, πολλές ομάδες μετακινήθηκαν στρατηγικά μεταξύ αυτών των επιλογών προς μορφές θεωρούμενες πιο «πρωτόγονες» ώστε να κρατήσουν σε απόσταση το κράτος; Τότε, η εκπολιτιστική αφήγηση των κρατών της πεδιάδας –και πολλών θεωρητικών της κοινωνικής εξέλιξης- θα αποδεικνυόταν απλώς ένας αυτο-κολακευτικός τρόπος να ταυτίζουμε την κατάσταση του κρατικού υπηκόου με τον πολιτισμό, και εκείνη των αυτοδιοικούμενων λαών με τον πρωτογονισμό.

Το βιβλίο αυτό έχει γραφτεί ακριβώς για να αντιστρέψει τη λογική αυτού του ισχυρισμού. Τα περισσότερα, αν όχι όλα τα χαρακτηριστικά που χρησιμοποιούνται για να στιγματίσουν τους λαούς των λόφων –η εγκατάστασή τους στα περιθώρια, η χωρική τους κινητικότητα, η εναλλασσόμενη γεωργία τους, η ευλύγιστη κοινωνική τους δομή, η θρησκευτική ετεροδοξία τους, ο εξισωτισμός τους, ακόμα και οι αναλφάβητες, προφορικές κουλτούρες τους-, μακράν του να αποτελούν ένδειξη πρωτογονισμού που ξεπεράστηκε από τον πολιτισμό, είναι ορθότερο να ερμηνευθούν μακροπρόθεσμα ως προσαρμογές σχεδιασμένες με σκοπό τη διαφυγή από την κρατική αιχμαλώτιση και από το σχηματισμό κράτους. Με άλλα λόγια, την προσαρμογή μη κρατικών λαών σε έναν κόσμο κρατών τα οποία είναι, την ίδια στιγμή, ελκυστικά και απειλητικά.

Το παραπάνω κείμενο αποτελεί απόδοση της ενότητας με τίτλο «The Last Enclosure» [Η τελευταία περίφραξη] από την Εισαγωγή του βιβλίου The Art of Not Being Governed. An Anarchist History of Upland Southeast Asia [H τέχνη τού να μην κυβερνάσαι. Μια αναρχική ιστορία της ορεινής νοτιοανατολικής Ασίας], Yale University Press, New Haven & London 2009. Μετάφραση-σημειώσεις: Α.Γ.

[1] Επικερδείς, αποδοτικοί.

[2] Στο πρωτότυπο: swidden cultivators.

[3] Στο πρωτότυπο: padi state. To padi είναι μαλαισιανή λέξη που δηλώνει το φυτό του ρυζιού, και την οποία χρησιμοποιεί ο συγγραφέας για να καθιερώσει έναν δικό του νεολογισμό με κρίσιμη λειτουργία για την ανάλυσή του.

σκοττ

Σάββατο 25 Ιουλίου 2015

Reuters: Εφαρμόζουν επίπονα μέτρα στην Ελλάδα, αλλά όχι στις χώρες τους

Oι Ευρωπαίοι δανειστές απαιτούν από την Ελλάδα να προχωρήσει σε επίπονα μέτρα που αυτοί, αν χρειαζόταν να τα επιβάλλουν στους λαούς τους, θα βίωναν μια κατάσταση φόβου και κοινωνικής αναταραχής, επισημαίνει το Reuters.

Πρόκειται για την κλασική περίπτωση να ζήσεις μια ημέρα τη ζωή ενός άλλου, σημειώνει και προσθέτει ότι και οι ίδιοι με δυσκολία θα μπορούσαν να εφαρμόσουν αυτές τις πολιτικές στις χώρες τους.

Όπως επισημαίνει, το νέο πρόγραμμα προς την Ελλάδα φιλοδοξεί να την μετατρέψει από «κακό παιδί της Ευρώπης» σε παράδειγμα. Για να το καταφέρει αυτό όμως θα πρέπει να περικόψει κι άλλο τις δαπάνες της και να «τρέξει» ένα, έστω, μικρό πρωτογενές πλεόνασμα. Την ίδια στιγμή, η Γαλλία εμφανίζει ελλείμματα. Τα μέτρα που ζητούνται από την Αθήνα, αναφέρει το άρθρο, δύσκολα θα μπορούσαν να περάσουν από τις περισσότερες πρωτεύουσες των χωρών της Ευρωζώνης.

Μια χαρακτηριστική περίπτωση, σημειώνει, είναι η μεταρρύθμιση στο συνταξιοδοτικό. Οι περισσότεροι αναλυτές, συμφωνούν πως το συνταξιοδοτικό σύστημα της Ελλάδας χρήζει μεταρρύθμισης, εντούτοις σημειώνουν πως οι στόχοι που έχουν τεθεί είναι επί της ουσίας ανεφάρμοστοι. Ειδικά σε μια ήπειρο που ολοένα γερνάει.

Οι αξιωματούχοι της ΕΕ αρνούνται μετά βδελυγμίας ότι χρησιμοποιούν άλλα μέτρα και σταθμά στην περίπτωση της Ελλάδας, σημειώνοντας πως για πολλά χρόνια η χώρα δεν κατάφερε να προωθήσει κάποιες δομικές μεταρρυθμίσεις.

«Οι επιχειρήσεις στην Ελλάδα συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν περισσότερους κανονισμούς και περιορισμούς από ό, τι σε πολλές άλλες χώρες της ΕΕ και του ΟΟΣΑ», δηλώνει σχετικά η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Επικαλούμενη τις προσπάθειες στην Ισπανία, την Ιταλία και το Βέλγιο, το Συμβούλιο σημείωσε ότι η Ελλάδα ήταν «μακράν η χώρα που δεν αναμόρφωσε το συνταξιοδοτικό της σύστημα».

topontiki.gr

Sahra Wagenknecht: "οι επιταγές της τροϊκανής μαφίας δεν πρόκειται να βοηθήσουν τον ελληνικό λαό"

ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΟΙ ΕΠΙΔΕΙΝΟΥΜΕΝΗΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ
"LIDL ΚΑΙ FRAPORT ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΟΥΝ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ"

Η αναπληρώτρια προέδρος στην Κ.Ο. του κόμματος της γερμανικής Αριστεράς, «DIE LINKE»,Sahra Wagenknecht, έγραψε στον λογαριασμό της στο facebook ένα μήνυμα για τη νέα πραγματικότητα της Συμφωνίας που πέρασε από την ελληνική βουλή:
"Από τη Δευτέρα, σε μια χώρα όπου πεινάνε ήδη χιλιάδες παιδιά, αυξήθηκαν οι φόροι για τα τρόφιμα. Χτες βράδυ το Ελληνικό κοινοβούλιο έπρεπε να υπογράψει για μια ακόμα φορά τις προσταγές της Τροϊκανής μαφίας.

Κερδοσκόποι της συνεχώς επιδεινούμενης δυστυχίας είναι οι τράπεζες και οι μεγάλες παγκόσμιες εταιρείες.

Ο εκπτωτικός όμιλος Lidl για παράδειγμα γιορτάζει με τα απαιτούμενα μέτρα για την απορρύθμιση των τιμών, αφού μπορεί να τα απορροφήσει χωρίς προβλήματα ενώ τα ίδια μέτρα θα οδηγήσουν τις μικρές τοπικές επιχειρήσεις στην καταστροφή.

O διαχειριστής αεροδρομίων Fraport, με έδρα την Φρανκφούρτη, θέτει υπό τον έλεγχο του 14 ελληνικά αεροδρόμια χαλινάρι προκειμένου να αυξήσει τα έσοδα του.

Σημειώνω: οι επιταγές της Τροϊκανής μαφίας δεν πρόκειται να βοηθήσουν ούτε τον ελληνικό λαό, ούτε η ελληνική οικονομία να σταθεί στα πόδια της. Πρέπει να υπάρξει ένα τέλος σε αυτή την πολιτική που υπακούει στην χρηματοπιστωτική αγορά και βυθίζει μια ολόκληρη χώρα στην εξαθλίωση"!
Παρασκευή 24 Ιουλίου 2015

Πηγή: ISKRA

Guardian: Το χρέος της Ελλάδας μπορεί να διαγραφεί – ό,τι και να λέει ο Σόιμπλε

Άρθρο του Phillip Inman
‘’ Ο αυτο-διορισμένος φύλακας των οικονομικών κανόνων της ΕΕ, λέει πως οι κανόνες της ΕΕ απαγορεύουν τη διαγραφή. Αλλά υπάρχουν πολλοί τρόποι για να παρακαμψει κανείς τους νομικούς περιορισμούς.’’

Μια ψηφοφορία στο Ελληνικό κοινοβούλιο δεν σημαίνει τίποτα για τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, Wolfgang Schäuble. Ο αυτο-διορισμένος φύλακας των οικονομικών κανόνων της ΕΕ, λέει η πως Αθήνα μπορεί να ψηφίσει όσες φορές θέλει υπέρ μιας συμφωνίας που υπόσχεται, ακόμη και με τους πλέον ασαφείς όρους, την διαγραφή ορισμένων από τα κολοσσιαία χρέη της, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι κανόνες το επιτρέπουν.

Στην πραγματικότητα, όπως ο Σόιμπλε απολαμβάνει να επισημαίνει, οποιαδήποτε προσπάθεια να διαγραφεί το Ελληνικό χρέος είναι, σύμφωνα με τις συμβουλές του, παράνομη. Ωστόσο ο Σόιμπλε γνωρίζει πως τα χρέη της Ελλάδας δεν είναι βιώσιμα εκτός αν μερικά από αυτά διαγραφούν – το έχει διατυπώσει και ο ίδιος σε αρκετές περιπτώσεις. Έτσι, αντιμέτωπος με τις εσωτερικές αντιφάσεις του, υποθέτει ότι η συμφωνία πρέπει να αποτύχει και οι Έλληνες να βγουν από το ευρώ.

Ως συμβιβαστική λύση, επανέλαβε την πρότασή του την Τρίτη ότι η Ελλάδα θα πρέπει να αφήσει προσωρινά το ευρώ. Αυτοί που ενδιαφέρονται περισσότερο για τη διατήρηση του σημερινού συνασπισμού του ευρώ, ως 19μελής οντότητα, αναγνώρισαν αμέσως τον ελιγμό αυτό ως ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για την Ελλάδα. Ο Αυστριακός καγκελάριος, Werner Faymann, ένας κέντρο-αριστερός σοσιαλδημοκράτης, είπε πως ο Σόιμπλε έκανε «εντελώς λάθος» να δημιουργήσει την εντύπωση ότι “θα ήταν χρήσιμο για εμάς αν η Ελλάδα έφευγε από την νομισματική ένωση, ότι ίσως θα πληρώναμε λιγότερα με αυτόν τον τρόπο” .

Ο Φέϊμαν, ο οποίος έχει ακολουθήσει με συνέπεια μια γραμμή συμπάθειας προς την Ελλάδα, έδειξε τον αυξανόμενο εκνευρισμό του στη στάση του Γερμανού υπουργού: ‘’Δεν είναι ηθικά σωστό, αυτό θα αποτελέσει την αρχή μιας διαδικασίας αποσύνθεσης … Η Γερμανία έχει αναλάβει έναν ηγετικό ρόλο εδώ στην Ευρώπη και στην περίπτωση αυτή όχι έναν θετικό ρόλο.’’

Το πρόβλημα της Ελλάδας και του Φέϊμαν είναι ότι υπάρχουν πολλές άλλες δυνάμεις στο παιχνίδι που τραβούν τα χαλαρά νήματα της τελευταίας συμφωνίας διάσωσης. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) έχει πει πως μια μεγάλη διαγραφή του χρέους είναι απαραίτητη για να αποτραπεί η κατάρρευση της προτεινόμενης συμφωνίας των € 86δις κάτω από το ίδιο το βάρος των μελλοντικών υποχρεώσεων και της απροθυμίας από την Ελλάδα να φέρει εις πέρας τις μεταρρυθμίσεις.

Ακόμα και οι Έλληνες παραδέχονται ότι μια συμφωνία θα μπορούσε να καταρρεύσει μόλις οι επιθεωρητές του ΔΝΤ φτάσουν και διαπιστώσουν μια οπισθοδρόμηση στις περικοπές των δαπανών και τα σχέδια ιδιωτικοποίησης. Οι αισιόδοξοι υποστηρίζουν ότι η διαγραφή του χρέους μπορεί να πάρει πολλές μορφές, να παρακάμψει τους νομικούς περιορισμούς που θέτει ο Σόιμπλε. Σύμφωνα με το προηγούμενο πακέτο διάσωσης, η Ελλάδα επρόκειτο να αποπληρώσει τα δάνεια από το ΔΝΤ και την ΕΚΤ κατά τα πρώτα έτη της εφαρμογής του, αλλά συγχρόνως να καθυστερήσει το μεγαλύτερο μέρος της αποπληρωμής του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας στην Ευρώπη μέχρι το 2023. Η ημερομηνία αυτή θα μπορούσε να προωθηθεί στο 2040 ή αργότερα.

Η καθυστέρηση είναι το ίδιο με μια διαγραφή, επειδή την ώρα που μια χώρα δεν πληρώνει τα χρέη της, η οικονομία της γίνεται όλο και μεγαλύτερη και ισχυρότερη και συνεπώς σε καλύτερη θέση για να πληρώσει το χρέος. Ο πληθωρισμός σημαίνει επίσης ότι το χρέος αξίζει λιγότερο και είναι πιο εύκολο να αντέξει οικονομικά. Και τα χρέη, πολλά από τα οποία είναι μόνο οι εγγυήσεις του Ελληνικού τραπεζικού ενεργητικού που θα ανακτήσουν το μεγαλύτερο μέρος της αξίας τους με την πάροδο του χρόνου, είναι πιθανόν να μην χρειάζονται ούτως ή άλλως.

Αυτό δεν είναι ένα μήνυμα που θέλει να ακούσει ο Σόιμπλε ή το Γερμανικό κοινοβούλιο. Δυστυχώς, πολλοί από τους καλύτερους του Bundestag ανήκουν ακόμη σε μια νοοτροπία ότι η χρηματοδότηση του χρέους προαναγγέλλει υπερπληθωρισμό. Για ένα έθνος που έχει εμμονή με την εξοικονόμηση για τα γεράματα, ο πληθωρισμός είναι μια πραγματική καταστροφή. Αυτό που δεν φαίνεται να μπορούν να καταλάβουν είναι ότι η Ευρώπη χρειάζεται λίγο πληθωρισμό και εάν υπάρχει πάρα πολύς, υπάρχουν πολλά εργαλεία για να τον θέσουν υπό έλεγχο.

Πηγή: http://www.theguardian.com/commentisfree/2015/jul/17/wolfgang-schauble-greek-bailout-morally-right?CMP=share_btn_fb

Μετάφραση/Επιμέλεια για το Νόστιμον ἦμαρ: Παπαποστόλου Θανάσης

Είναι το ευρώ κοινό νόμισμα;

Μωυσής Λίτσης

 

Το ερώτημα μοιάζει ρητορικό αφού με το ίδιο ευρώ μπορείς να πληρώσεις για προϊόντα και υπηρεσίες, στην Αθήνα, το Βερολίνο ή τη Μαδρίτη χωρίς συναλλαγματικό κόστος, αν και οι προμήθειες των τραπεζών-τουλάχιστον στην Ελλάδα-παρέμειναν αλμυρές όχι μόνο για να μεταφέρεις ευρώ σε κάποια από τα κράτη μέλη της ευρωζώνης αλλά ακόμη και από τράπεζα σε τράπεζα και ας απέχει μόλις μερικά τετράγωνα…
 Πόσο κοινό είναι άλλωστε ένα νόμισμα το οποίο χρησιμοποιείται ως απειλή, επειδή ένας λαός ψήφισε «λάθος» στις εκλογές ή το δημοψήφισμα, στο οποίο οι ίδιοι οι εταίροι έθεσαν το δίλημμα « ή ψηφίζετε ΝΑΙ ήGrexit»;
 Αλλά αφού έτσι κι αλλιώς το Grexit έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας, ας δούμε κάποιους από τους μύθους που περιβάλλαν τη δημιουργία του ευρώ και την ένταξη της χώρας μας σε αυτό. Παραμονές της εισόδου της χώρας μας στο ευρώ, ένα από τα κυριότερα επιχειρήματα για τα οφέλη που θα έφερνε η νέα εποχή, ήταν η…μείωση του δημόσιου χρέους.
Ή σωστότερα το κόστος  εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, του εξωτερικού δημόσιου χρέους, το οποίο μέχρι τότε ήταν κυρίως σε δολάρια και άλλα ξένα νομίσματα και επηρεαζόταν άμεσα από τις συνεχείς υποτιμήσεις της δραχμής. Χρειαζόντουσαν δηλαδή όλο και περισσότερες δραχμές για να αγοραστούν τα δολάρια για την εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους και με δεδομένη τη συνεχή διολίσθηση του εθνικού νομίσματος, η επιβάρυνση γινόταν όλο και μεγαλύτερη.   
Αφού το χρέος θα γινόταν πλέον σε ευρώ, το οποίο μετατρέπονταν αυτόματα σε εθνικό μας  νόμισμα, περιοριζόταν, έλεγαν, το βάρος εξυπηρέτησης του χρέους, το οποίο θα ήταν κυρίως σε ευρώ: σε ένα σταθερό νόμισμα με το οποίο κλείδωνε πλέον η ισοτιμία της δραχμής, η οποία άφηνε πίσω χρόνια αστάθειας και υποτιμήσεων…
Υπερχρέωση σε ευρώ…
Τι στην πραγματικότητα συνέβη; To δημόσιο χρέος δηλαδή τα ομόλογα που κατά καιρούς εξέδιδε το ελληνικό δημόσιο για τις χρηματοδοτικές του ανάγκες, βρισκόταν ήδη από το 1999-έτος δημιουργίας του ευρώ ως «εικονικού» αρχικά νομίσματος, πριν τεθούν σε κυκλοφορία τα νέα χαρτονομίσματα και κέρματα το 2002-σε ξένα χέρια.
Διαβάζουμε σε δελτίο του Investment Research & AnalysisJournal του Απριλίου 1999. «Όσον αφορά στη διάρθρωση του συνολικού χρέους του Ελληνικού Δημοσίου, βάσει των τελευταίων διαθεσίμων στοιχείων της 31ης Μαρτίου 1999, το εσωτερικό χρέος ανερχόταν στο 77,8% και το εξωτερικό στο 22,2%. Το εσωτερικό χρέος συνίστατο σε ομόλογα (70,5%), έντοκα γραμμάτια (16,6%) και δάνεια της Τράπεζας της Ελλάδος(12,9%), ενώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι το μεγαλύτερο μέρος των ομολόγων ανήκει σε ξένους επενδυτές… Είναι φανερό ότι η πολιτική των οικονομικών αρχών έχει προσανατολιστεί προς τη επιμήκυνση της διάρκειας του εσωτερικού χρέους με την προγραμματιζόμενη π.χ. έκδοση των 20ετών ομολόγων. Το σκεπτικό αυτής της στάσης στηρίζεται στην προοπτική μείωσης των επιτοκίων – λόγω υιοθέτησης του ευρώ-με αποτέλεσμα να επιτευχθούν ευνοϊκότερες πληρωμές τόκων στο μέλλον». Με το ευρώ το πρόβλημα χρέους μετατέθηκε για το μέλλον και τα υποσχόμενα πιο χαμηλά επιτόκια…
Η ένταξη στο ευρώ  και η πρωτοφανής μείωση επιτοκίων που αυτή έφερνε, χρησιμοποιήθηκε μάλιστα ως άλλοθι, για ακόμη μεγαλύτερη υπερχρέωση της χώρας αλλά και των νοικοκυριών στην Ελλάδα, αλλά και άλλες χώρες του νότου(Ισπανία, Ιρλανδία, Πορτογαλία). Στην πραγματικότητα οι ιδιώτες πιστωτές δεν έβλεπαν διαφορά μεταξύ του αξιόχρεου των κρατών μελών και δάνειζαν όλες τις χώρες με εξαιρετικά χαμηλά επιτόκια ασχέτως του ισοζυγίου πληρωμών, την πιθανότητα στάσης πληρωμών ή άλλα ρίσκα, ποντάροντας στο γεγονός ότι ακόμη και αν μια χώρα δεν πάει και τόσο καλά, έχει πίσω της το «ιππικό»(Γερμανία, ΕΚΤ) που θα σπεύσει να τη σώσει…Οι Ευρωπαϊκές Συνθήκες απαγόρευαν ωστόσο τη «διάσωση» αφού η αλαζονεία των δημιουργών του ευρώ εκτιμούσε ότι ένα ισχυρό νόμισμα δεν θα βρισκόταν ποτέ σε κρίση. Από την άλλη τα κράτη μέλη παρέμεναν υπεύθυνα για την οικονομική τους πολιτική, χωρίς ωστόσο να έχουν δυνατότητα διαρθρωτικών παρεμβάσεων(υποτίμηση, κυκλοφορία χρήματος).
Με άλλα λόγια η κρίση ανέδειξε όλες τις εγγενείς αντιφάσεις της Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης, η οποία δεν στηρίζεται σε μία ενιαία Αρχή, αλλά σε διακρατικά συμφέροντα και διαφορά ισχύος(οικονομικής και πολιτικής) μεταξύ του πλούσιου βορρά και ιδιαίτερα της Γερμανίας που έχει πλέον το πάνω χέρι και του εξασθενημένου νότου, αλλά και μεταξύ των ισχυρών οικονομιών, λόγω της απόκλισης σε ανταγωνιστικότητα π.χ. της Ιταλίας και της Γαλλίας σε σχέση με την ισχυρή και φαινομενικά λιγότερο επηρεασμένη από την κρίση Γερμανία.
Με το ξέσπασμα της κρίσης δημιουργήθηκαν οι μηχανισμοί που έλειπαν για την αντιμετώπιση των κρίσεων ρευστότητας(EFSM, ESM), διατηρώντας ωστόσο τον υπερεθνικό τους χαρακτήρα. Για παράδειγμα η διάσωση της Καλιφόρνια στις ΗΠΑ ήταν θέμα αποκλειστικά της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης των ΗΠΑ, χωρίς απειλές «Californiaexit», ενώ το δίλημμα μέσα ή έξω από το ευρώ ακολουθεί την Ελλάδα(και ολοένα και περισσότερες χώρες) από την πρώτη στιγμή της κρίσης.
Το ευρώ δημιούργησε την ψευδαίσθηση «κοινού νομίσματος», ενώ δεν ήταν παρά το μέσον, το οποίο μέσω της υποτιθέμενης οικονομικής ευημερίας και νομισματικής σταθερότητας, θα χαλύβδωνε το κοινό ευρωπαϊκό συμφέρον, θα μετρίαζε τις ενδοευρωπαϊκές αντιθέσεις και θα απέτρεπε στο να ξυπνήσει ο γερμανικός ηγεμονισμός-όπως ήλπιζαν Μιτεράν και Κολ που έθεσαν τις βάσεις του ευρώ-μετά τη γερμανική ενοποίηση και το ολοκληρωτικό σπάσιμο των γερμανικών ενοχών για τα δεινά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τα οποία το ευρωπαϊκό εγχείρημα από τη δεκαετία το ’50 και μετά επιχειρούσε να αποτρέψει…
Κοινό νόμισμα σημαίνει βέβαια και κοινή κεντρική τράπεζα. Η ΕΚΤ είναι υποτίθεται ανεξάρτητη από πολιτικές επιρροές κατά το πρότυπο της γερμανικής Μπούντεσμπανκ. Οι κεντρικές τράπεζες δημιουργήθηκαν στον 20ο αιώνα ως καταφύγιο ύστατης στιγμής για να αντιμετωπιστούν οι χρηματοπιστωτικές κρίσεις και οι συνακόλουθες κρίσεις ρευστότητας.
Θα μπορούσε κανείς να διανοηθεί να κλείνουν π.χ. οι τράπεζες σε άλλη αναπτυγμένη χώρα και η κεντρική τράπεζα αντί να σπεύδει να βοηθήσει να ρίχνει κι’ άλλο λάδι στη φωτιά;  Αντί να ενισχύει τη ρευστότητα(έστω προσωρινά) να κλείνει όλες τις τράπεζες της χώρας; Χωρίς να υπάρχει κάποιο σχέδιο για την παραπέρα πορεία; – το 1932 π.χ. ο Ρούσβελτ έκλεισε τις αμερικανικές τράπεζες για μία εβδομάδα, τις εθνικοποίησε, προχώρησε στην πλήρη αναμόρφωσή τους και θέσπισε νομοθετικό πλαίσιο το οποίο ίσχυε μέχρι τα τέλη του ’90.
Επιπλέον η ΕΚΤ στο τελευταίο επεισόδιο του σήριαλ που λέγεται Grexit, λειτούργησε ως υπερεθνικός οργανισμός με σαφή πολιτική εντολή, αφού συνέχισε τον οικονομικό στραγγαλισμό, με προφανή στόχο την αποδοχή των μέτρων ή την ανατροπή της κυβέρνησης Τσίπρα, υπό το βάρος της κοινωνικής δυσαρέσκειας που ενδεχομένως θα προκαλούσε ένα τέτοιο μέτρο.
Όσο για την απειλή μηδενισμού των καταθέσεων, την οποία εκστόμισαν οι ηγέτες της ΕΕ στον Έλληνα πρωθυπουργό, δεν είναι παρά η απόδειξη ότι το ευρώ δεν είναι στην πράξη «κοινό νόμισμα», αλλά μέσον επιβολής και δημιουργίας σχέσεων νεοαποικιοκρατίας. Σε άλλες εποχές η απειλή «μηδενισμού των καταθέσεων» θα ήταν αφορμή για casus belli.
Τι θα συμβεί σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ;
Το ερώτημα είναι δύσκολο να απαντηθεί καθώς δεν έχει υπάρξει προηγούμενο αποχώρησης ενός κράτους από νομισματική ένωση, η οποία αυτό-προσδιορίζεται μάλιστα ως αμετάκλητη…
Τα πιο κοντινά παραδείγματα σε μια παρόμοια κατάσταση είναι οι υποτιμήσεις που ακολούθησαν πρόσφατες πτωχεύσεις και αποδέσμευση νομισμάτων από την πρόσδεσή τους με το δολάριο στην Λατ. Αμερική, με τη διαφορά ότι στις χώρες αυτές κυκλοφορούσε εθνικό νόμισμα, ενώ στην περίπτωση ενός Grexit, απαιτείται μία τεράστια τεχνική προετοιμασία: από το τύπωμα νέων χαρτονομισμάτων και κόψιμο κερμάτων μέχρι τη λογιστική προσαρμογή τραπεζών, χρηματιστηρίου και επιχειρήσεων στο νέο νόμισμα.
Για παράδειγμα η Αργεντινή με την πτώχευση του 2001 αποδέσμευσε το πέσο από το δολάριο, με το οποίο είχε προσδεθεί το νόμισμα με τη σταθερή ισοτιμία ένα προς ένα. Μετά την αποδέσμευση το πέσο έφθασε να υποχωρεί ως τα 4 ως προς το δολάριο. Η Αργεντινή άρχισε να ανακάμπτει δύο χρόνια μετά την πτώχευση, αλλά σε αυτό βοήθησε και η μεγάλη αύξηση στις διεθνείς τιμές των τροφίμων, με την Αργεντινή να διαθέτει σημαντική παραγωγή κρέατος και σιτηρών.
Στο Μεξικό η εγκατάλειψη το 1994 της συνδεδεμένης ισοτιμίας, προκάλεσε πτώση του πέσο από τα 3,4 ανά δολάριο σχεδόν στα οκτώ τον επόμενο χρόνο. Το ευρώ βέβαια πέρα από νόμισμα είναι κατά βάση πολιτικό εγχείρημα. Μία έξοδος δηλαδή δεν θα έχει μόνο οικονομικές και νομισματικές επιπτώσεις, αλλά και ευρύτερες γεωπολιτικές ως προς το ρόλο και τη σχέση της χώρας μας στο διεθνές πλαίσιο. Ενδεχομένως να σημάνει και αυτόματη έξοδο από την ΕΕ και να οδηγήσει αναγκαστικά σε αναπροσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής σε έναν κατά βάση μονοπολικό κόσμο, με τις ανερχόμενες Κίνα και Ρωσία, να παραμένουν καπιταλιστικές οικονομίες(και μάλιστα κρατικά ελεγχόμενες), με τις δικές τους οικονομικές και γεωπολιτικές προτεραιότητες.
Θα διαλυθεί η Ευρωζώνη;
Το να απαντήσει κάποιος στο ερώτημα αυτό θα ήταν σαν να μπορούσε κάποιος να προβλέψει το 1985 ότι πέντε χρόνια μετά θα κατέρρεε η πρώην ΕΣΣΔ. Σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην βρετανική εφημερίδα Telegraph, η ευρωζώνη δεν θα μπορέσει να επιβιώσει στη σημερινή της μορφή.
Η εν λόγω μελέτη αναφέρει ότι τα κράτη μέλη της ευρωζώνης αποκλίνουν όλο και περισσότερο οικονομικά, καθιστώντας αδύνατη την καθιέρωση ενιαίου επιτοκίου για όλες τις χώρες. Οι πολιτικές, κοινωνικές και πολιτισμικές διαφορές καθιστούν επίσης όλο και πιο δύσκολο για τα κράτη μέλη να μοιράζονται ένα κοινό νόμισμα.
Αντί της περιώνυμης σύγκλισης συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Οι οικονομίες της ευρωζώνης παρουσιάζουν σήμερα μεγαλύτερη απόκλιση από ότι το 1982.
Ποιος έχει σειρά;
Κι’ όμως Ιταλία και Γαλλία αντιμετωπίζουν μεγαλύτερο πρόβλημα από την Ελλάδα, που ούτως ή άλλως από την αρχή χρησιμοποιήθηκε ως φόβητρο για αυτά που θα επακολουθούσαν…Το συνολικό ιταλικό χρέος(δημόσιο, νοικοκυριών και επιχειρήσεων) ανέρχεται σε 259% του ΑΕΠ, καταγράφοντας αύξηση 55% από το 2007. Το αντίστοιχο χρέος της Γαλλίας είναι 280% του ΑΕΠ, υψηλότερο κατά 66% από το 2007.

Η Ιταλία παρουσιάζει δημοσιονομικό έλλειμμα 2,9%, με το δημόσιο χρέος της στα 2,1 τρισ. ευρώ, 132% του ΑΕΠ. Το γαλλικό δημόσιο χρέος ανέρχεται σε 2 τρισ. ευρώ, 95% του ΑΕΠ, με δημοσιονομικό έλλειμμα 4,2% του ΑΕΠ. Η Γαλλία δεν είχε ούτε έναν ισοσκελισμένο προϋπολογισμό από το 1974.
Η ιταλική οικονομία έχει συρρικνωθεί περί το 10% από το 2007, με ανεργία πάνω από 12% και ανεργία των νέων στο 44%. Η ανάπτυξη στη Γαλλία είναι οριακή, με ανεργία πάνω από 10% και ανεργία στους νέους στο 25%.
* Το παρόν άρθρο προοριζόταν με μικρές αλλαγές να δημοσιευτεί στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού ΜΕΤΡΟ, το οποίο δυστυχώς ανέστειλε την έκδοσή του λόγω των γνωστών οικονομικών προβλημάτων.
** Για το ίδιο θέμα βλέπε και παλαιότερο άρθρο μου:
Πηγές: