ΑΚΟΝΙΣΤΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΝΑ ΣΦΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Εάν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα μάτια σας για να βλέπετε, τότε θα τα χρειαστείτε για να κλάψετε


Δευτέρα 6 Απριλίου 2015

Που πας αγάπη μου με σανδάλι και μπιφτεκάκι στη Βουλή;

Σήμερα αγαπημένοι/ες μου θα μιλήσουμε για μόδα και γκουρμέ συνταγές. Και επειδή δηλώνουμε άγνοια για το θέμα θα αφεθούμε στους ειδικούς. Τον Γιάννη Πρετεντέρη, τον Πάσχο Μανδραβέλη, την Έλλη Στάη κ.ά.

Ο Ερίκ Τουσέν, έγραφε προ ημερών ο αρθρογράφος του ΔΟΛ, «εμφανίστηκε στην παρουσίαση της Επιτροπής (για το λογιστικό έλεγχο του χρέους) με σακίδιο, παντελόνι παραλλαγής και σανδάλια».

Λίγες ημέρες αργότερα ο αρθρογράφος της Καθημερινής ερχόταν να συμπληρώσει την ενδυματολογική κριτική.

View image on Twitter 
 Paschos @Mandravelis
Πάντως η εμφάνιση Τουσέντ στην Βουλή δείχνει τον σεβασμό προς την χώρα και τον κορυφαίο δημοκρατικό της θεσμό…

ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ: Συνελήφθη ο τραπεζίτης Ζαν Κλοντ Οσβαλντ, πρόσωπο-...

ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ: Συνελήφθη ο τραπεζίτης Ζαν Κλοντ Οσβαλντ, πρόσωπο-...: Κατηγορείται για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος εκατοντάδων εκατ. ευρώ και εντοπίστηκε στο Αμπου Ντάμπι όπου συνελήφθη με βάση το ευρωπαϊκό έν...

Δάνεια ύψους 722 εκατ. ευρώ πήγαν σε μόλις 3 οικογένειες για... 4 επιχειρήσεις των μέσων ενημέρωσης


Στις οικογένειες Μπόμπολα, Ψυχάρη, Αλαφούζου....το βάρος των δανείων προς τις τράπεζες
Η «βαριά» βιομηχανία της ενημέρωσης της χώρας βρίσκεται σε τροχιά σύγκρουσης καθώς μοιάζει με ακυβέρνητο αεροπλάνο που πέφτει και του απομένουν μόλις μερικά μέτρα πριν από την πρόσκρουση.
Τα ηχηρά ονόματα της ενημέρωσης όπως ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη , η Πήγασος Εκδοτική και η Καθημερινή και στον τομέα της τηλεοπτικής ενημέρωσης το MEGA , o ΣΚΑΙ , ο ΑΝΤ1 , ο Alpha TV βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού καθώς η ετήσια διαφημιστική δαπάνη συρρικνώνεται από τον έναν χρόνο στον άλλο.

Η αγορά της ενημέρωσης μετρά στο ενεργητικό της δύο σκληρές απώλειες όπως τον τηλεοπτικό σταθμό Alter στέλνοντας στην ανεργία 800 άτομα ενώ το «κανόνι» προς τις τράπεζες κοστολογήθηκε σε 500 εκατ. ευρώ.
Η Ελευθεροτυπία χάθηκε από το προσκήνιο της ενημέρωσης παρότι οι οφειλές προς τις τράπεζες έφθαναν μόλις τα 60 εκατ. ευρώ και βρέθηκε στο καναβάτσο εξαιτίας της «κακής» διοίκησης.
Η διάδοχη κατάσταση μετά την απώλεια του Κίτσου Τεγόπουλου έριξε την Ελευθεροτυπία στα …βράχια.
Ο αριθμός των απολυμένων δημοσιογράφων, τεχνικών και του διοικητικού προσωπικού ανέρχονταν σε 850 άτομα ενώ δεν έλαβαν τις αποζημιώσεις τους.

Τα δάνεια πνίγουν την ενημέρωση
Η οικογένεια Μπόμπολα ως ιδιοκτήτης της Πήγασος Εκδοτική εμφανίζεται με δάνεια ..συνολικού ύψους 196,5 το 2014 έναντι 181 εκατ. ευρώ.
Ο τηλεοπτικός σταθμός MEGA που διαχειρίζεται από την εταιρεία Τηλέτυπος, τα δάνεια της «αγγίζουν» τα 167 εκατ. ευρώ εκ των οποίων 100 εκατ βραχυπρόθεσμος δανεισμός και 67 δισεκ. μακροπρόθεσμος δανεισμός.
Το αξιοσημείωτο στην Τηλέτυπος που διαχειρίζεται το Mega είναι ότι η εταιρία με 23 εκατ κεφάλαια έχει 167 δάνεια δηλαδή 7 φορές περισσότερα από τα κεφάλαια και ταυτόχρονα οι ετήσιες υποχρεώσεις ξεπερνούν....τα κεφάλαια.
Το 35% του μετοχικού κεφαλαίου της Τηλέτυπος ανήκει στην εταιρεία Πήγασος Εκδοτική.
Έτσι τα 60 εκατ. ευρώ συγκεντρώνονται σε ένα «κουβά» συνολικής αξίας 256,5 εκατ. ευρώ.
Οι δανειακές υποχρεώσεις δεν αποτελούν βάρος μόνο για την Πήγασος Εκδοτική και όχι για τον πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο κ. Φώτη Μπόμπολα, ο οποίος συχνά -πυκνά λέει στους εργαζόμενους ότι θα το δώσει στις τράπεζες το μαγαζί όταν εγείρουν αξιώσεις για τις καθυστερήσεις πληρωμών.
Ο κ. Φώτης Μπόμπολας ως μέτοχος με ποσοστό περίπου 50% δεν έχει να φοβηθεί τίποτα διότι δεν έχει να χάσει απολύτως τίποτα.
Μπορεί να λέει ναι κύριοι τα πήραμε τα 250 εκατ. ευρώ αλλά δεν μπορούμε να σας τα δώσουμε με αυτές τις συνθήκες.
Όμως όλοι γνωρίζουν ότι φτιάχτηκε μια κολοσσιαία περιουσία χάρη στις εφημερίδες, χάρη στο μόχθο των δημοσιογράφων που έδιναν και δίνουν τη μάχη της ενημέρωσης από το 1981 μέχρι σήμερα.
Η ενημέρωση στην Ελλάδα έγινε «μπίζνα» για τους εκδότες και τους καναλάρχες.
Το ενδιαφέρον τους στράφηκε στα γκισέ των τραπεζών παραμερίζοντας τον ρόλο τους και τον αρχικό σκοπό τους.
Η Πήγασος Εκδοτική και η Τηλέτυπος ( MEGA) χρωστούν στις τράπεζες 376,5 εκατ. ευρώ

Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη
Τα δάνεια της ναυαρχίδας της εγχώριας ενημέρωσης ανέρχονται στα 208,1 εκατ. ευρώ τα οποία όμως δύσκολα μπορούν να αποπληρωθούν.
Ο κύκλος εργασιών διαμορφώθηκε στα 90 εκατ. ευρώ και το ύψος των ζημιών ανήλθαν σε 28,3 εκατ ευρώ.
Το 2013.
Ο ΔΟΛ δεν είναι εισηγμένη στο Χρηματιστήριο Αθηνών και τα οικονομικά στοιχεία του 2014 θα δημοσιευθούν το Ιούνιο του 2015.
Σύμφωνα με πληροφορίες του bankingnews gr η διοίκηση του Ομίλου Δ.Ο.Λ έχει βάλει ως εγγύηση για την κάλυψη των δανείων τα προσωπικά της περιουσιακά του στοιχεία ακόμη και το σπίτι που μένουν.
Ο ΔΟΛ συμμετέχει στο μετοχικό κεφάλαιο της Τηλέτυπος με μονοψήφιο ποσοστό και στο ενδεχόμενο αύξησης μετοχικού κεφαλαίου θα είναι αρκετά δύσκολο να καλύψει την ΑΜΚ.
Ο ΔΟΛ όπως και η Πήγασος Εκδοτική προχωρούν σε περικοπές προσωπικού και μείωσης αποδοχών.
Η Πήγασος Εκδοτική , η Τηλέτυπος (MEGA) και ο ΔΟΛ χρωστούν στις τράπεζες 584,5 εκατ . ευρώ.

Το συγκρότημα Αλαφούζου
Η εφημερίδα Καθημερινή και ο τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΙ διαχειρίζονται από τα δύο αδέλφια του Αριστείδη Αλαφούζου, τον Θέμη και τον Γιάννη.
Η Καθημερινή εμφάνισε αύξηση κατά 5% του κύκλου εργασιών και ανήλθε στα 66,2 εκατ. ευρώ τη χρονιά που πέρασε.
Εμφάνισε κέρδη ύψους 5,8 εκατ. ευρώ έναντι ζημιών 15,5 εκατ. το 2013.
Ωστόσο η κερδοφορία δεν προήλθε από τις εκδόσεις αλλά από τον ναυτιλιακό τομέα ο οποίος συνεισέφερε κέρδη ύψους 13 εκατ. στον όμιλο.
Τα δάνεια σε επίπεδο ομίλου ανήλθαν σε 137,6 εκατ. ευρώ το Δεκέμβριο του 2014.
Η Πήγασος Εκδοτική η Τηλέτυπος ο ΔΟΛ και η Καθημερινή χρωστούν στις τράπεζες το συνολικό ποσό των 722,1 εκατ. ευρώ.
Το εγχώριο τραπεζικό σύστημα λοιπόν έδωσε σε 4 επιχειρήσεις ενημέρωσης 722,1 εκατ. ευρώ , οι οποίες διαχειρίζονται από τρείς οικογένειες
Οι υπόλοιπες επιχειρήσεις στον τομέα ενημέρωσης έχουν δημοσιεύσει οικονομικά στοιχεία του 2013.
Η βάση δεδομένων της STAT BANK προκύπτει ότι οι εφημερίδες Πρώτο Θέμα , Real Media AE. του Νίκου Χατζηνικολάου και οι Αττικές εκδόσεις εμφανίσθηκαν με δάνεια συνολικού ύψους 80 εκατ. ευρώ.

Διαφημιστική Δαπάνη
Η διαφημιστική δαπάνη των ΜΜΕ το 2013 αυξήθηκε κατά 4% φθάνοντας συνολικά το 1.186.827.958 ευρώ ενώ το 2012 η δαπάνη ήταν 1.141.079.226 ευρώ.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της MediaServices, την μερίδα του λέοντος έχει πλέον η τηλεόραση που, όπως είναι λογικό, αναδεικνύεται σε περίοδο κρίσης στο πιο αποτελεσματικό μέσο για τους διαφημιζόμενους.
Η δαπάνη που κατευθύνθηκε στην τηλεόραση έφθασε στο 48,14% του συνόλου των ΜΜΕ, σημειώνοντας σημαντική αύξηση σε σχέση με το 2012 όπου ήταν 41,14%.
Αυτό μεταφράστηκε σε 571,39 εκατομμύρια ευρώ ενώ το 2012 η δαπάνη ήταν 469,41 εκατομμύρια ευρώ (αύξηση 21,73%).
Τα περιοδικά συνέχισαν την πτωτική τους πορεία, με απώλειες 17,08% (291,668 εκατ. το 2013 και 351,746 εκατ. το 2012) ενώ θετικό ήταν το πρόσημο στη διαφημιστική δαπάνη τόσο των εφημερίδων (αύξηση 1,12% με δαπάνη το 2013 258,682 εκατ. ευρώ) όσο και του ραδιοφώνου (αύξηση 1,54% με δαπάνη 65,08 εκατομμύρια ευρώ).

Νίκος Θεοδωρόπουλος
ntheo@bankingnews.gr

Φωνασκούν αυτοί που έβαζαν ενέχυρο τις απολύσεις για να πάρουν θαλασσοδάνεια

Βοήθα, Παναγιά μου, να μην αφελληνιστούν τα κανάλια μας!

Τις τελευταίες ημέρες τα κανάλια μας συμπεριφέρονται ωσάν οι μέρες αυτές να είναι οι έσχατες. Κάθε βράδυ εκτοξεύονται από τα δελτία ειδήσεων ριπές μεταφυσικού τρόμου, κλείστε, πατριώτες, τα πορτοπαράθυρα να μην εισβάλει ο Αρμαγεδδών. «Η Ελλάς κινδυνεύει από τη χρεωκοπία, η Ελλάς κινδυνεύει από τους καταληψίες, η Ελλάς κινδυνεύει από τους λαθρομετανάστες, η Ελλάς κινδυνεύει από τη Ζωή!». Όχι από την αφηρημένη, αλλά από τη συγκεριμένη, την Κωνσταντοπούλου.
Δεν μπορεί, κάτι πολύ σημαντικό θα συνέβη τις τελευταίες ημέρες για να σχισθεί, έτσι ξαφνικά, το καταπέτασμα του ναού. Δεν συνέβη ένα, συνέβησαν τέσσερα σημαντικά μαζεμένα. Πρώτο σημαντικό: Στη λίστα που έστειλε ο Βαρουφάκης στους δανειστές προβλέπονται έσοδα 350 εκατ. ευρώ από την αδειοδότηση των καναλιών και των ραδιοφώνων. Δεύτερο σημαντικό: Ο υπουργός.. Επικρατείας Νίκος Παππάς ζητάει από τα κανάλια να πληρώσουν τα χρέη προς το Δημόσιο που έχουν συσσωρευτεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Σαράντα εκατομμύρια ευρώ ακατέβατα.
Τρίτο σημαντικό: Το υπουργείο Οικονομικών ζητά να ελεγχθούν όλες οι συμβάσεις με τις οποίες πήραν δάνεια οι υπερχρεωμένες επιχειρήσεις ΜΜΕ. Δάνεια εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, που δόθηκαν με όρους συζητήσιμους, για να μην πω τίποτα βαρύτερο. Τέταρτο σημαντικό: Κατατέθηκε το νομοσχέδιο για την επαναλειτουργία της ΕΡΤ και τούτο είναι κάρφος εις τους οφθαλμούς των καναλαρχών. Μια χαρά είχαν βολευτεί αρχικώς με το μαύρο και εν συνεχεία με την τραγελαφική ΝΕΡΙΤ, άντε τώρα να τα βγάλουν πέρα με μια ανταγωνιστική δημόσια τηλεόραση που θα διεκδικεί τηλεθεατές και διαφημίσεις.
Πάνε να μας κλείσουν, θα χάσουν τη δουλειά τους εκατοντάδες εργαζόμενοι, φωνασκούν οι καναλάρχες. Φωνασκούν αυτοί που έχουν διώξει ήδη εκατοντάδες εργαζόμενους, χωρίς να τους εξαναγκάσει κανένας, αυτοί που έβαζαν ενέχυρο τις απολύσεις για να πάρουν θαλασσοδάνεια από τις συστημικές τράπεζες. Χολοσκάνε για την εργασία αυτοί που πίεζαν για απολύσεις στο Δημόσιο, που επέβαλαν με την προπαγάνδα τους τα Μνημόνια της ανεργίας και της φτώχειας.
Δεν είναι μόνο οι απολύσεις, είναι και ο αφελληνισμός. Αν δημοπρατηθούν οι άδειες, δεν θα έχουν λεφτά να τις αγοράσουν οι σημερινοί ιδιοκτήτες, οπότε θα περάσουν στα χέρια των ξένων. Ο κίνδυνος είναι μέγας, είναι εθνικός, μπορεί να πάρουν τα κανάλια μας οι Τούρκοι και να τα γεμίσουν με τούρκικα σίριαλ. Βόηθα, Παναγιά μου, να μην αφελληνιστούν τα κανάλια κι ας συνέβαλαν τα μέγιστα στον αφελληνισμό των δημόσιων επιχειρήσεων, στον αφελληνισμό, εν τέλει, των 180.000 νέων ανθρώπων που έφυγαν στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά.
Τίποτα από αυτά δεν πρόκειται να συμβεί. Όταν έρθει η ώρα της κρίσεως, οι καναλάρχες -ο ανθός του ελληνικού καπιταλισμού, βιομήχανοι, εφοπλιστές, πετρελαιάδες, εργολάβοι- θα βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να κρατήσουν τα μετερίζια τους, τις πλουμιστές αγελάδες που τροφοδοτούν τις υπόλοιπες επιχειρήσεις τους. Αρκεί και οι άλλοι, οι κυβερνώντες, να το πάνε το πράγμα μέχρι το τέλος. Το «ούτε βήμα πίσω» είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.
 

Κυριακή 5 Απριλίου 2015

Μια απάντηση στα παράνομα κανάλια που ζητάνε και τα ρέστα

Πριν από λίγες ώρες η ένωση των ιδιοκτητών τηλεοπτικών σταθμών εξέδωσε απάντηση στο αίτημα του υπουργού Επικρατείας ισχυριζόμενη ότι όχι μόνο οι σταθμοί δεν πρέπει να πληρώσουν φόρους αλλά ότι το κράτος τους χρωστάει και κάτι ψιλά. Από την ανακοίνωση γίνεται σαφές ότι οι καναλάρχες έχουν φαντασία... όχι όμως και δυνατότητα να την εκφράσουν.



του Κώστα Εφήμερου


Αυτό το λέω επειδή το κείμενο είναι γραμμένο οριακά στα ελληνικά και στην πραγματικότητα μοιάζει με ένα συμπίλημα τμημάτων νομικών κειμένων που τα έβαλε σε μια σειρά κάποιος που δεν καταλάβαινε απολύτως τίποτα.



Αυτό που θέλει να πετύχει αυτή η περίπλοκη ανακοίνωση είναι ένα μπέρδεμα σχετικά με το παρελθόν και το παρόν των αναλογούμενων φόρων που πρέπει να αποδίδουν οι καναλάρχες. Στο πρώτο μέρος του κειμένου αναφέρεται ότι πριν το 2011 είχαν εκδοθεί ΚΥΑ με τις οποίες οι φόροι μετατρέπονταν από το 2% επί του τζίρου των καναλιών σε 1% εξαιτίας συμψηφισμών. Δυστυχώς ο κειμενογράφος έχει κάνει κάποιο λάθος γιατί στην πραγματικότητα οι φόροι μετατρέπονταν σε 0,1% αλλά το 1% ακούγεται πιο μεγάλο και μοιάζει σαν στα αλήθεια οι καναλάρχες να προσέφεραν κάτι στην ελληνική οικονομιά.



Βέβαια υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια. Κανείς δεν τους ζήτησε (μέχρι τώρα) τα χρήματα πριν το 2011 αφού το υπουργείο αναγνώρισε ότι υπάρχουν νομότυπα χαρτιά (το νομότυπα θα το εξηγήσω παρακάτω). Έτσι οι συντάκτες της ανακοίνωσης ξόδεψαν τσάμπα χρόνο προσπαθώντας να μας μπερδέψουν. Δηλαδή όχι τσάμπα ακριβώς αφού στόχος τους ήταν ακριβώς να μας μπερδέψουν.



Στο δεύτερο σκέλος υπάρχει η ευφάνταστη ερμηνεία ότι από το 2012 και μετά υπάρχει μετάβαση στην ψηφιακή εποχή και άρα τα κανάλια δεν χρειάζεται να πληρώνουν φόρους. Αυτή είναι καταρχάς μια ενδιαφέρουσα νομική άποψη (ιδιαίτερα όταν το ΣτΕ έχει αποφανθεί πολλές φορές ότι εκπέμπουν παράνομα) και φαίνεται ότι πέρασε και από το δικαστήριο του κεντρικού δελτίου του MEGA με τον Νίκο Ευαγγελάτο που είναι γνωστός για τις εισαγγελικές του αποφάσεις. Δεν είμαι νομικός και άρα δεν είμαι απόλυτα σίγουρος αλλά νομίζω ότι αφενός αυτές τις αποφάσεις τις λαμβάνουν τα δικαστήρια και αφετέρου βρισκόμαστε στην περίοδο της μετάβασης στην ψηφιακή εποχή η οποία δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα. Σε κάθε περίπτωση πάντως το 2012 και το 2013 σίγουρα δεν υπήρχε καμία απολύτως μετάβαση (η Αθήνα γύρισε το 2014).



Τέλος υπάρχει και το σημαντικότερο θέμα των προηγούμενων συμψηφισμών. Σύμφωνα με το σύνταγμά μας στο Άρθρο 15 τα κανάλια πρέπει να παρέχουν «υποχρεωτική και δωρεάν μετάδοση των εργασιών της Βουλής και των επιτροπών της καθώς και προεκλογικών μηνυμάτων των κομμάτων» στα πλαίσια του δημόσιου χαρακτήρα τους.



Έτσι το επιχείρημα ότι οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ παραβιάζοντας το σύνταγμα προχωρούσαν στο χάρισμα εκατομμυρίων ευρώ σε φόρους δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Δεν υπάρχει δηλαδή καμία υποχρέωση από τη μεριά της να συμψηφίσει τα χρωστούμενα προς το ελληνικό δημόσιο. Αντίθετα μπορεί να απαιτήσει τους φόρους και να αφήσει τους ιδιοκτήτες των τηλεοπτικών σταθμών να προσφύγουν στα δικαστήρια προκειμένου να διεκδικήσουν την δική τους αλήθεια. Σε κάθε περίπτωση αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να γίνεται αντίστροφα.  



ΥΓ. Βασισμένο σε σχόλιο στο TPP: Φοβερή σύμπτωση τα κανάλια να θυμηθούν ότι τους χρωστάνε 24 εκατομμύρια μετά από 4 χρονια την ίδια ημέρα που τους ζήτησαν να πληρώσουν τους φόρους τους.

ΑΚΟΥΣΑ ΟΤΙ ΜΙΛΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΜΟΥ


 

Γράφει ο Καρτέσιος

«Άκουσα ότι μιλήσατε πολιτισμένα με τον δολοφόνο του πατέρα μου. Αυτός όμως κανέναν πολιτισμό δεν επέδειξε όταν σκότωνε τα θύματά του…». Αυτό είπε ο Περιφερειάρχης Στερεάς, Κώστας Μπακογιάννης, στη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Βάσω Λέβα…. στηλιτεύοντας την επίσκεψη της βουλευτίνας στον Κουφοντίνα που νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Λαμίας.

Μπράβο του, καλά έκανε το παλικάρι και εξέφρασε τη διαμαρτυρία του. Κι επειδή όταν έτερος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο Βασίλης Κυριακάκης, ρωτώντας τον Κώστα Μπακογιάννη γιατί ασκεί κριτική στην Κυβέρνηση και δεν μιλάει για θέματα που αφορούν την Περιφέρεια Στερεάς, εισέπραξε την απάντηση: «Απαγορευτικά βγάζει μόνο το λιμεναρχείο. Στις δημοκρατίες δεν υπάρχει λογοκρισία. Και φυσικά μιλάω για θέματα που μας αφορούν όλους και την Περιφέρεια, όπως οι φυλακές Δομοκού», θα εκμεταλλευτώ την απουσία απαγορευτικού για να πω κι εγώ πέντε πράγματα.

Είχα ένα φίλο 45 χρονών. Τον έχασα μέσα σε μια νύχτα όταν έσκασε ο εγκέφαλός του και γέμισε αίματα. Δεν πέθανε. Δολοφονήθηκε. Ο δολοφόνος κρατούσε το όπλο τού «ναι σε όλα». Χρέη, κυνήγι από τις τράπεζες, απλήρωτο ΤΕΒΕ, λουκέτο, αδυναμία να συνεχίσει να σπουδάσει το παιδί του, σβήσιμο κάθε ίχνους αξιοπρέπειας, ταπεινωμένος, εξευτελισμένος, εκβιαζόμενος για κατασχέσεις, αϋπνία, άγχος, απόγνωση, απόγνωση, απόγνωση ΤΕΛΟΣ!

Εγώ είχα έναν φίλο. Τον έχασα. Χάθηκαν με τον ίδιο τρόπο, από το ίδιο όπλο, πολλοί φίλοι άλλων. Υπήρχε ηθική αυτουργία σε αυτά τα εγκεφαλικά, σε αυτά τα εμφράγματα, σε αυτές τις αυτοκτονίες. Βλέπεις, σήμερα δεν είμαστε οι γραφικοί του παρελθόντος που φαντασιωνόμασταν θανάτους εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής για να «χτυπήσουμε την κυβέρνηση». Σήμερα έχει αναγνωριστεί με τον πλέον επίσημο τρόπο ότι στην Ελλάδα υπάρχει ανθρωπιστική κρίση, η οποία είναι αποτέλεσμα των πολιτικών επιλογών των προηγούμενων κυβερνήσεων. Και μέσα στην ανθρωπιστική κρίση εντάσσονται αυτοί οι θάνατοι.

Θάνατοι από εκτελέσεις με εκτελεστικό απόσπασμα τις κυβερνήσεις και τους βουλευτές που ψήφιζαν «ναι στις ανθρωποθυσίες». Υπάρχουν πολλών ειδών τρομοκρατικές οργανώσεις. Άλλες που τα μέλη τους φοράνε κουκούλες και άλλες που τα μέλη τους φοράνε γραβάτες, κοστούμια και ταγιέρ.

Έμαθα, λοιπόν, ότι μιλάτε πολιτισμένα με τα μέλη του δεύτερου είδους τρομοκρατικής οργάνωσης. Ότι είστε συγγενείς με κάποια από αυτά τα μέλη. Ότι ακόμη τα στηρίζετε. Ότι ακόμη θέλετε να επιστρέψουν στη δράση και να αρχίσουν πάλι να οδηγούν ανθρώπους στο θάνατο. Ξέρετε, οι Κουφοντίνες είναι στη φυλακή. Οι άλλοι τρομοκράτες όμως είναι ελεύθεροι και υπερασπίζονται τις δολοφονικές πολιτικές τους μέσα στη Βουλή. Και επιστρέφουν σπίτια τους όταν το κάνουν, ενώ ο δικός μου φίλος δε βγαίνει από τον τάφο του. Εκεί είναι το σπίτι του.

Ξέρετε, δεν είχε όνομα και επίθετο μόνο ο Παύλος Μπακογιάννης. Είχε και ο φίλος μου και οι αμέτρητοι φίλοι άλλων, που είναι νεκροί. Δεν έχουν καθόλου μικρότερη αξία από τον Παύλο Μπακογιάννη. Και νομίζω ότι όπως είναι στη φυλακή οι δολοφόνοι του Παύλου Μπακογιάννη, θα έπρεπε να είναι και οι δολοφόνοι του Γιώργου, του Κώστα, της Ελένης. Εκτός και αν δεν ισχύει το «Απαγορευτικά βγάζει μόνο το λιμεναρχείο», αλλά απαγορευτικά βγάζει και η δημοκρατία σας, λέγοντας «αυτούς τους τρομοκράτες δικαιούσαι να τους συλλάβεις, εκείνους τους τρομοκράτες δεν πρέπει να τους πειράξεις». Αν είναι έτσι, πάω πάσο.

Αν είναι έτσι, έχει απόλυτο δίκιο ο κύριος περιφερειάρχης Στερεάς που θρηνεί μόνο για τον πατέρα του και δηλώνει ότι «Είναι ακατανόητο να κλείνουν οι φυλακές υψίστης ασφαλείας στο Δομοκό . Μιλάμε για μία παγκόσμια πρωτοτυπία, πουθενά αλλού δεν έχουν καταργηθεί τέτοιες φυλακές λες και όλοι οι έγκλειστοι είναι ίδιοι».

Άλλωστε, αυτές οι φυλακές πέραν των άλλων είναι και ένα… αναπτυξιακό έργο για την εκλογική περιφέρεια του κ. Μπακογιάννη. Το δήλωσε ο ίδιος λέγοντας «Και φυσικά μιλάω για θέματα που μας αφορούν όλους και την Περιφέρεια, όπως οι φυλακές Δομοκού». Είναι κρίμα να χαθεί ένα τέτοιο αναπτυξιακό έργο που θα φέρει έσοδα από το κέτερινγκ, μέσα από τα χέρια ενός φέρελπι πολιτικού που βλέπει σε αυτό το πεδίο πολέμου μόνο έναν νεκρό, αγνοώντας χιλιάδες άλλους.

Υγ: Παραθέτω ένα τελευταίο απόσπασμα από την υπουργικού ύφους και περιεχομένου δήλωση του κ. Μπακογιάννη: «ΕΜΕΙΣ από την πλευρά μας θέλουμε να ελπίζουμε ότι θα σταλεί επιτέλους ένα ισχυρό μήνυμα: Ότι η βία δεν είναι αποδεκτό μέσο επίλυσης διαφορών. Αλλιώς πολύ φοβάμαι ότι εκτρέφουμε το τέρας του αυταρχισμού και του φασισμού».

Σωστά! Τώρα ας κοιτάξει αυτή τη φωτό κι ας απαντήσει στην ερώτηση: «Στη μαμά σου, το είπες;»

 

Σάββατο 4 Απριλίου 2015

Φώτο: ¨Οταν ο νυν βουλευτής της ΝΔ, Οικοννόμου ύψωνε αντιμνημονιακά πανό στο περιστύλιο της Βουλής!

Ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Βασίλης Οικονόμου, είναι γνωστό ότι είναι και αυτός (όπως και ο Ψαριανός) πολυταξιδευτής κομμάτων. Έτσι, όταν αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ, διαμαρτυρόμενος για τα μνημόνια προσχώρησε στο Πανελλήνιο Άρμα Πολιτών, του Γιάννη Δημαρά, που σήμερα συνεργάζεται με τους Ανεξάρτητους Έλληνες!

Τον Απρίλιο του 2011 μαζί με τον Γιάννη Δημαρά φτιάχνουν το κόμμα «Άρμα Πολιτών» και στις διάφορες συνεντεύξεις του τονίζει ότι οι βουλευτές που ενδιαφέρονται να το στηρίξουν, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους έναντι του Μνημονίου.



-Τον Μάιο του 2011, υψώνουν μαζί με τον Γιάννη Δημαρά το παρακάτω πανό έξω από τη Βουλή. Το σχετικό ρεπορτάζ του ΒΗΜΑτος εδώ.


Σήμερα, κάποιοι τολμούν να μιλάνε για κίνδυνο της Δημοκρατίας, με αφορμή πανό που σήκωσαν αναρχικοί πάλι στο περιστύλιο της Βουλής, με τα αιτήματα των απεργών πείνας στις Φυλακές Κορυδαλλού!


Και μέσα σε αυτούς τους κάποιους η ΝΔ, που φιλοξενεί στην κοινοβουλευτική της ομάδα έναν "ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗ", κατά τα λεγόμενα της, έναν άθρωπο που ύψωσε πανό στο περιστύλιο της Βουλής!

Τα γερμανορωσικά βουβάλια και ο ελληνικός βάτραχος

Μόνο σειρήνες πολέμου δεν ακούγονταν στις ηλεκτρονικές σελίδες των αγγλοσαξωνικών μέσων ενημέρωσης όταν περιέγραφαν την «αυθάδεια» της ελληνικής κυβέρνησης να αμφισβητήσει τις κυρώσεις της ΕΕ απέναντι στη Ρωσία. «Η αριστερή κυβέρνηση πυροδοτεί φόβους για τη δημιουργία ρωσικού προγεφυρώματος» έγραφε η Washington Post. «Ο Τσίπρας πέταξε μια χειροβομβίδα στις Βρυξέλλες», πλειοδοτούσαν σε μακαρθικό παροξυσμό οι Financial Times. Ακόμη και το Radio Free Europe, που χρηματοδοτείται απευθείας από την αμερικανική κυβέρνηση, ξαναφόρεσε ξανά την ψυχροπολεμική στολή εκστρατείας για να επιτεθεί στον «ακροαριστερό» Τσίπρα.

Με ρεπορτάζ, που έμοιαζαν απελπιστικά μεταξύ τους, τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης αναφέρονταν ακόμη και στο ενδεχόμενο διαρροής από την Αθήνα απόρρητων πληροφοριών του ΝΑΤΟ στη Μόσχα. Λες και υπάρχει έστω και ένα bit ηλεκτρονικής πληροφορίας, το οποίο γνωρίζει η Αθήνα και αγνοούν οι μυστικές υπηρεσίες στη Μόσχα.

Η έκπληξη βέβαια των Αμερικανών (ή αμερικανοτραφών) αναλυτών ήταν ως ένα βαθμό δικαιολογημένη. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που εμφανιζόταν από αρκετούς σαν δύναμη που θα διεμβολίσει την Ευρωπαϊκή Ένωση προς όφελος των ΗΠΑ, στρεφόταν τώρα στον σημαντικότερο αντίπαλο των Αμερικάνων στην Ευρασία. Ελάχιστοι ψύχραιμοι αναλυτές σημείωναν ότι η κίνηση του ελληνικού ΥΠΕΞ όχι μόνο δεν συνιστά «ράπισμα» στην πολιτική των ΗΠΑ αλλά ίσως αποτελεί την πρώτη υπαναχώρηση της κυβέρνησης Τσίπρα (αφού τελικά δεν τέθηκε βέτο στη συνέχιση των κυρώσεων). Αυτό που ακόμα λιγότεροι σχολίασαν όμως είναι ότι η «αυθάδεια» της νέας ελληνικής διπλωματίας όχι μόνο δεν θα έπρεπε να ενοχλήσει τους Ευρωπαίους αλλά όφειλε να ενθουσιάσει ορισμένους πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους στο Βερολίνο.

Εξετάζοντας την εξωτερική πολιτική της Γερμανίας απέναντι στη Ρωσία είναι δύσκολο να μιλάς για ένα «Βερολίνο». Από τους πρώτους μήνες της κρίσης στην Ουκρανία ήταν σαφές ότι οι επίσημες ανακοινώσεις του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών και η επιβολή κυρώσεων προς τη Μόσχα δεν εξέφραζαν το σύνολο της οικονομικής ελίτ της ώρας. Ένα μεγάλο τμήμα της βιομηχανικής παραγωγής και του εξαγωγικού τομέα της Γερμανίας, το οποίο μάλιστα απασχολεί τουλάχιστον 300.000 εργαζόμενους, εξαρτάται άμεσα από τις σχέσεις με τη Ρωσία. Παράλληλα, μεγάλο τμήμα του πολιτικού και διπλωματικού κατεστημένου κατανοεί ότι η σύγκρουση με τη Ρωσία και η διαρκής απειλή διακοπής της ροής φυσικού αερίου απειλεί άμεσα την ενεργειακή αυτονομία της Γερμανίας και ολόκληρης της Ευρώπης. Οι ΗΠΑ έχουν κάθε λόγο να επιθυμούν κλιμάκωση των συγκρούσεων στην Ουρανία και επιδείνωση των γερμανο-ρωσικών σχέσεων καθώς έτσι η ευρωπαϊκή αγορά θα εξαρτάται περισσότερο από τα ενεργειακά αποθέματα του Περσικού Κόλπου – όπου η Ουάσιγκτον ελέγχει πολιτικά τις μεγαλύτερες πετρελαιοπαραγωγές χώρες.

Η Γερμανική διπλωματία, άλλωστε, ενώ είχε καθοριστικό ρόλο στην ανατροπή της κυβέρνησης Γιανουτσένκο στο Κίεβο, πολύ γρήγορα συνειδητοποίησε ότι στην πραγματικότητα έπαιζε το παιχνίδι των ΗΠΑ. Η ιστορία δηλαδή επαναλαμβανόταν με τους ίδιους σχεδόν όρους που είχαμε δει και στα Βαλκάνια: το Βερολίνο άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για τη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας αλλά έχασε ολοκληρωτικά τον έλεγχο από την Ουάσιγκτον, η οποία άρχισε να στήνει αμερικανικά προτεκτοράτα μέσα στη σφαίρα επιρροής της Γερμανίας.

Στην περίπτωση της Ουκρανίας η συνέχεια είχε ακόμη δυσμενέστερες επιπτώσεις για την γερμανική οικονομία, αφού επωμίστηκε το κόστος των κυρώσεων απέναντι στη Ρωσία χωρίς στην ουσία να κερδίζει κανένα γεωπολιτικό αντάλλαγμα. Τελευταία ελπίδα αντιστροφής του κλίματος ήταν οι περσινές εκλογές στην Ουκρανία, στις οποίες η Γερμανία θα προτιμούσε την κυριαρχία της παράταξης του Ποροσένκο – του μοναδικού ολιγάρχη που θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν γέφυρα ανάμεσα στη Γερμανία και τη Ρωσία. Το αποτέλεσμα όμως αποτέλεσε έναν ακόμη κόλαφο για τη Γερμανική διπλωματία: Η κυριαρχία του Αρσένι Γιατσενιούκ που κατέλαβε την πρωθυπουργία σήμαινε την ολοκληρωτική επικράτηση του αμερικανικού παράγοντα στην εσωτερική πολιτική σκηνή της Ουκρανίας. Ο Γιατσενιούκ ήταν ο άνθρωπος τον οποίο προωθούσε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ για να αναλάβει την πρωθυπουργία στην περίφημη τηλεφωνική συνομιλία με την αμερικανική πρεσβεία στο Κίεβο.

Η αμφίσημη στάση της Γερμανίας απέναντι στη Ρωσία – από τη μια επιβολή κυρώσεων και από την άλλη προσπάθεια εξομάλυνσης των σχέσεων με το Κρεμλίνο – αντικατοπτρίζει την εσωτερική σύγκρουση δυο διαφορετικών ομάδων της άρχουσας τάξης με εντελώς διαφορετικό προσανατολισμό. Η ίδια σύγκρουση όμως φαίνεται να επαναλαμβάνεται και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Πίσω από την υποτιθέμενη ομοφωνία στη χάραξη εξωτερικής πολιτικής απέναντι στη Ρωσία αρκετές χώρες περίμεναν την πρώτη ευκαιρία για να εκφράσουν τις αντιρρήσεις τους στην ακολουθούμενη πολιτική – και η στάση της ελληνικής κυβέρνησης του έδωσε το «πάτημα» που ζητούσαν.

Που βρίσκεται λοιπόν η θέση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής απέναντι σε ένα τόσο δαιδαλώδες πλαίσιο συμφερόντων; Αρκετοί θα υποστηρίξουν ότι οι ελιγμοί ανάμεσα σε υπερδυνάμεις θα φέρουν τη χώρα στη θέση των βατράχων, που ποδοπατούνται όταν περνάνε από τη λίμνη τους τα βουβάλια. Μήπως όμως μέσα σε αυτούς τους βάλτους δεν ξεπηδούσαν πάντα και οι μεγαλύτερες ευκαιρίες των μικρών χωρών να χαράξουν ανεξάρτητη διπλωματία – να εκμεταλλεύονται δηλαδή τις αντιθέσεις των γιγάντων για να προωθούν τα δικά τους συμφέροντα ή έστω να αμύνονται στις επιθέσεις; Οι ίδιοι οι ηγέτες της ρωσικής επανάστασης και αργότερα (σε πολύ πιο μετριοπαθή γραμμή), το Κίνημα των Αδεσμέυτων, δεν ισορρόπησαν ανάμεσα σε φρικτές ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις;

Η δεύτερη και διόλου αμελητέα κριτική που ασκείται σε κάθε απόπειρα προσέγγισης με χώρες όπως η Ρωσία ή η Κίνα είναι ότι πρόκειται για αυταρχικά καθεστώτα που παραβιάζουν σε καθημερινή βάση στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών τους. Η κριτική είναι όχι μόνο βάσιμη αλλά θέτει και σημαντικά ερωτήματα για την εξωτερική πολιτικής μιας αριστερής κυβέρνησης, η οποία πρέπει πάντα να έχει ως γνώμονα τον άνθρωπο και την ηθική. Για να έχουμε, όμως, πλήρη εικόνα του ρόλου μιας χώρας δεν αρκεί να εξετάσουμε την εσωτερική της κατάσταση αλλά και το ρόλο της στη διεθνή σκακιέρα. Οι χώρες που αμφισβητούν την αμερικανική παντοκρατορία σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο έχουν πολλά να προσφέρουν σε οικονομίες που συνθλίβονται από τις δυνάμεις της αγοραίας παγκοσμιοποίησης. Το σύνολο σχεδόν των αριστερών κυβερνήσεων της Λατινικής Αμερικής συνεργάστηκε όχι μόνο με το Πεκίνο και τη Μόσχα αλλά ακόμη και με την Τεχεράνη, θεωρώντας ότι αποτελούν μοναδική σανίδα σωτηρίας απέναντι στις συνεχείς οικονομικές επιθέσεις των ΗΠΑ. Ακολουθώντας τη ρεαλιστική οδό των διεθνών σχέσεων, μπορεί θεωρητικά πρόδωσαν τις αρχές τους αλλά κατάφεραν να ανασύρουν εκατομμύρια ανθρώπους από την απόλυτη φτώχεια και να αποδείξουν ότι μια άλλη οικονομική στρατηγική είναι εφικτή.
Δεν υπάρχουν σωστές και λάθος επιλογές και ο καθένας τραβά τις δικές του κόκκινες γραμμές. Οι μόνοι που δεν δικαιούνται να ομιλούν είναι αυτοί που υποστήριζαν το φασιστικό πραξικόπημα της Ουκρανίας αλλά μας ζητούν τώρα να κρατάμε αποστάσεις από την εθνικιστή Ρωσία. Αυτοί που αποδέχονται το ανθρωποκυνηγητό του Ασάνζ και του Σνόουντεν αλλά εξεγείρονται με την φίμωση του Τύπου σε αραβικά και ασιατικά καθεστώτα. Αυτοί, εν τέλει, που ανέχτηκαν την στρατηγική συμμαχία της Ελλάδας με τους εγκληματίες πολέμου του Ισραήλ και μόνο τώρα θυμήθηκαν την ηθική ως γνώμονα στη χάραξη εξωτερικής πολιτικής.

Το σημαντικότερο βέβαια ερώτημα είναι αν αξίζει κανείς να ακολουθήσει μια ρεαλιστική πολιτική που θα στρέψει την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας προς Ανατολάς. Αρκετοί αναλυτές θα υποστηρίξουν ότι μετά την ραγδαία πτώση των τιμών του πετρελαίου η ρωσική οικονομία αλλά και το σύνολο των λεγόμενων BRIC (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία και Κίνα) χάνουν τη λάμψη της εκρηκτικής ανάπτυξης των προηγούμενων χρόνων. Ακόμη όμως και αν δεχθούμε αυτή την άποψη (αν και είναι αμφίβολο ότι οι ΗΠΑ και η Σαουδική Αραβία μπορούν να διατηρήσουν την τιμή του μαύρου χρυσού σε τόσο χαμηλά επίπεδα) πρέπει να αναλογιστούμε ποια είναι τα πραγματικά μεγέθη για τα οποία συζητάμε. Το λεγόμενο «ΔΝΤ» και η «Παγκόσμια Τράπεζα των φτωχών», τα επενδυτικά εργαλεία δηλαδή που προωθούν τα BRICS σαν αντιστάθμισμα στην παγκόσμια οικονομική αρχιτεκτονική της Δύσης φτάνουν και περισσέυουν για να στηρίξουν μια μικροσκοπική οικονομία όπως η Ελληνική. Με αναμενόμενο αποθεματικό 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων η διεθνής τράπεζα που σχεδιάζεται, ίσως να μην μπορεί να συγκριθεί με την Παγκόσμια Τράπεζα αλλά θα αποτελέσει ένα ισχυρό αντίπαλο δέος στα όργανα που δημιούργησαν οι νικητές του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου για να ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία.

Η επόμενη ερώτηση είναι φυσικά αν η Ρωσία έχει κάποιο λόγο να ασχοληθεί με μια χώρα σαν την Ελλάδα, η οποία επί υπουργίας Βενιζέλου στο ΥΠΕΞ πρωτοστατούσε στην επιβολή κυρώσεων εναντίον της Μόσχας και στήριζε όλα τα φασιστικά μορφώματα της Ουκρανίας αφήνοντας αβοήθητους ακόμη και τους Ρωσόφονους Έλληνες. Οι μέχρι στιγμής κινήσεις της Μόσχας συνηγορούν στο ότι υπάρχει σαφής πρόθεση συνεργασίας. Πριν ακόμη από τις εκλογές, το ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων «διέρρεε» συνεχώς ότι αν η Ελλάδα τα «βρει σκούρα» στις διαπραγματεύσεις μπορεί πάντα να ελπίζει σε οικονομική αρωγή της Μόσχας. Ο Ρώσος πρέσβης στην Αθήνα ήταν ο πρώτος ξένος διπλωμάτης που πέρασε την πόρτα του Μαξίμου επί πρωθυπουργός Τσίπρα ενώ ακόμη και ο επικεφαλής των ρωσικών σιδηροδρόμων, όταν ρωτήθηκε πως θα αντιδράσει αν ακυρωθεί η ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ, απάντησε ότι δεν πειράζει «θα βρούμε άλλες ευκαιρίες συνεργασίας».

Σημαίνουν μήπως όλα αυτά ότι βρήκαμε αίφνης έναν νέο πατερούλη (σκληρό καπιταλιστή αυτή τη φορά) που θα μας προστατεύει από τη μανία των αγορών της Δύσης με μοναδικό αντάλλαγμα ένα ζεστό χαμόγελο του Βαρουφάκη και του Κοτζιά; Κάθε άλλο. Σημαίνει όμως ότι η ολοκληρωτική παράδοση της χώρας στις εντολές των ΗΠΑ και των Βρυξελλών, χωρίς την αναζήτηση εναλλακτικών πηγών χρηματοδότησης και χωρίς εκμετάλλευση των εσωτερικών αντιθέσεων του παγκόσμιου συστήματος, συνιστά πλέον και επισήμως εθνική προδοσία.

Άρης Χατζηστεφάνου για το Περιοδικό Unfollow Μαρτίου

Παρασκευή 3 Απριλίου 2015

Nonews-NEWS: Ο Κυριάκος πρωθυπουργός...

Nonews-NEWS: Ο Κυριάκος πρωθυπουργός...: Κι όμως, στην Ελλάδα του υλισμού και της προϊούσας κατάπτωσης των αξιών, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι καλοί. Ολίγοι μεν, εκλεκτοί δε. Είναι αυτ...

Πέμπτη 2 Απριλίου 2015

Δυο λόγοι γιατί το #Grexit θα πρέπει να πάψει να τρομάζει

Η πιθανότητα εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ ή και την Ευρωπαϊκή Ένωση (γνωστή και ως Grexit) επιστρέφει στο «δημόσιο» διάλογο συνοδευόμενη από απειλές και κινδυνολογίες περί Αρμαγεδδώνα (όπως διατείνεται ο χώρος του «αντιλαϊκισμού» της κεντροδεξιάς αλλά και της «φιλοευρωπαϊκής» κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ), ενώ πολλές φορές – κυρίως από κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, μαζί και του ΚΚΕ – υιοθετείται ως βάσιμη αντιπρόταση στην καταστρεπτική ευρωλιτότητα. Στο άρθρο αυτό θα συζητηθούν μερικοί λόγοι για τους οποίους η χρήση της παραγράφου 1 του άρθρου 50 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση – «κάθε κράτος μέλος μπορεί να αποφασίσει να αποχωρήσει από την Ένωση, σύμφωνα με τους εσωτερικούς συνταγματικούς του κανόνες» – δε θα πρέπει να αποτελεί ταμπού για την Ελληνική κοινωνία. Τη στιγμή που, όπως όλα δείχνουν, η νέα κυβέρνηση οδηγείται σε ρήξη με τις Ευρωπαϊκές ηγεσίες, λόγω ακριβώς της έλλειψης υποστήριξης και κατανόησης, η επόμενη μέρα που θα σημάνει το τέλος της «ευρωπαϊκής» Ελλάδας θα πρέπει ήδη να έχει αρχίσει να συζητιέται. Τη στιγμή που η γενικευμένη σήψη ταλανίζει την ευρωπαϊκή ήπειρο, όπου κάθε έννοια και αξία δημοκρατίας σβήνει σιγά σιγά από τη συλλογική μνήμη, φτάνοντας στο σημείο να καταλήξει μια άγνωστη λέξη σε εγκυκλοπαίδειες για τις επόμενες γενιές, για χάρη μιας τοξικής τεχνοκρατικής αριστοκρατίας, το τέλος αυτής της ευρωπαϊκής «προοπτικής» δε θα πρέπει να τρομάζει. Αν και οι βασικότεροι λόγοι που οδηγούν σε σκεπτικισμό αναφορικά με το Grexit είναι κατά βάση οικονομικοί (δάνεια, καταθέσεις, εισαγωγές κτλ) στο άρθρο αυτό θα συζητηθούν άλλες βασικές αιτίες που οφείλουμε να λάβουμε υπόψη μας, δεδομένου ότι έχουν κατά καιρούς υπάρξει διάφορες οικονομικές αναλύσεις (βλ Paul Krugman ή Κώστας Λαπαβίτσας) που αναιρούν την κυρίαρχη άποψη περί αναγκαιότητας του ευρώ.

Μύθος 1: Η έξοδος από το ευρώ και την Ε.Ε. θα μας οδηγήσει σε πρωτοφανή απομόνωση, και η Ελλάδα θα καταντήσει μια φτωχή και εγκαταλελειμμένη επαρχία.
Αυτή είναι η κυρίαρχη άποψη που με πάθος συμμερίζεται το «αντιλαϊκιστικό» μπλοκ της «υπευθυνότητας», βάση της οποίας ο μέσος Έλληνας πολίτης θα πρέπει να κάνει τα πάντα ώστε να παράσχει γη και ύδωρ στις αποφάσεις της Κομισιόν και της Γερμανίας, όντας οι μόνοι που γνωρίζουν το «δικό μας καλό», πάντα στα πλαίσια της ιδεολογίας του ΤΙΝΑ (There is No Alternative [to Neoliberalism]). Συχνά μάλιστα αυτοί οι χώροι, επενδύοντας στην ακατάσχετη κινδυνολογία, προεικονίζουν και ταυτίζουν την εκτός-Ε.Ε. Ελλάδα με τη Βενεζουέλα, την Κούβα, ή και τη Βόρεια Κορέα, λόγω ακριβώς του γεγονότος ότι στην Ελλάδα ο ευρωσκεπτικισμός εκφράζεται μέσα από κομμουνιστικές τάσεις της ριζοσπαστικής αριστεράς, με την οποία εξισώνεται και η μετριοπαθής νέα αριστερόστροφη κυβέρνηση. Μπορούμε όμως να υποθέσουμε ότι μια πιθανή ρήξη της Ελλάδας με την Ε.Ε. θα οδηγούσε ντετερμινιστικά και νομοτελειακά σε μια τέτοια κατάσταση; Τούτος ο ισχυρισμός, στην πραγματικότητα, ενισχύει την ιδιαίτερα αμφισβητούμενη άποψη, ότι η Ένωση των λαών της Ευρώπης κάτω από την τεχνοκρατία των Βρυξελλών αποτελεί μονόδρομο σταθερότητας και εγγυητή ευημερίας. Είναι όμως αυτή η τοποθέτηση βάσιμη; Το παράδειγμα της Ελβετίας μας οδηγεί σε άλλου τύπου συμπεράσματα που αποδομούν, και στην τελική αναιρούν, τις παραπάνω ορθοδοξίες.
Η Ελβετία λοιπόν απέρριψε τη συμμετοχή της στην Ενωμένη Ευρώπη με δημοψήφισμα το 1992 – όπως και το 1920 απέρριψε με τον ίδιο τρόπο τη συμμετοχή της στην Κοινωνία των Εθνών (Huber 1968, σ.6) – και όντας μια χώρα αυτόνομη και ελάχιστα εξαρτημένη από τον εξωτερικό παράγοντα, απολαμβάνει σημαντικά δημοκρατικά προνόμια, σε αντίθεση με τα περισσότερα κράτη μέλη της Ε.Ε.

Πάνω από 30 δημοψηφίσματα διεξάγονται κάθε χρόνο, έπειτα από συλλογή υπογραφών, περιορίζοντας έτσι την ισχύ του κοινοβουλίου και των κομμάτων, ενώ οι κυβερνήσεις έχουν πολλές φορές υπαναχωρήσει στη λαϊκή ψήφο, αποσύροντας νομοσχέδια που δεν επείγουν, είτε έχουν τη δυνατότητα να αναθεωρούν το Ομοσπονδιακό Σύνταγμα της χώρας (Kriesi & Trechsel 2008, σ.34 / Huber 1968, σ.24-25). Οι λαϊκές πρωτοβουλίες δίνουν πάντα τον τελευταίο λόγο στην ομοσπονδιακή χάραξη πολιτικής, ενώ μπορούν ανά πάσα στιγμή να αποτρέψουν την ψήφιση νόμων ασκώντας veto (Kriesi & Trechsel 2008, σ.56 / Huber 1968, σ.26). Τα Καντόνια, και κυρίως οι δήμοι και οι κοινότητες, διατηρούν μια δική τους αυτονομία – εγγυημένη από το άρθρο 47 του Ομοσπονδιακού Συντάγματος – σε ότι αφορά τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων για θέματα σχετικά με την τοπική άσκηση πολιτικής, παρά τις μακροοικονομικές προσπάθειες που ενδυνάμωσαν τον κεντρικό σχεδιασμό και τον συγκεντρωτισμό (Kriesi & Trechsel 2008, σ.35, σ.36, σ.55).

Αυτό που κατάφεραν οι Ελβετοί να αποφύγουν το 1992 είναι η αναδόμηση και εκ νέου διαστασιολόγηση του Ομοσπονδιακού συστήματος (βασική προϋπόθεση για την ένταξη της χώρας στην Ε.Ε.) πράγμα που ερχόταν σε αντίθεση με τη βούληση του εκλογικού σώματος (Aubert 1983, σ.211 / Kriesi & Trechsel 2008, σ.43), καθώς θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να θέσει σε κίνδυνο την αυτονομία των Καντονιών – τα οποία φυσικά μπορούν να χαράζουν τη δική τους δημοσιονομική πολιτική, καθώς και να ελέγχουν τον τοπικό τους προϋπολογισμό, ανεξάρτητα από το εθνικό σύστημα οικονομικής κατεύθυνσης (Kriesi & Trechsel 2008, σ.35) – περιορίζοντας έτσι σημαντικά δημοκρατικά δικαιώματα. Ας κάνουμε στο σημείο αυτό μια σύγκριση μεταξύ της «απομονωμένης» Ελβετίας και της δικτυωμένης Ιρλανδίας, μια χώρα που πληροί όλες τις διαδικασίες ένταξης στην Ε.Ε. Το Άρθρο 27 του Ιρλανδικού Συντάγματος προβλέπει αντίστοιχα δημοψηφίσματα για θέματα που κρίνονται εξέχουσας σημασίας (όπως οικονομική πολιτική, μεταναστευτικό, υπηκοότητα, διοίκηση, επικύρωση διεθνών συμφωνιών). Παρόλα αυτά η απόφαση του Ιρλανδικού λαού να απορρίψει διεθνείς και Ευρωπαϊκές συμφωνίες ουδέποτε κατέστη σεβαστή: η συνθήκη της Νίκαιας το 2001 απορρίφθηκε μαζικά από το εκλογικό σώμα. Επειδή όμως το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στρέφονταν ενάντια στο project της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης, ο Ιρλανδικός λαός υποχρεώθηκε σε δεύτερο δημοψήφισμα που διεξήχθη ένα χρόνο αργότερα, όπου και έπειτα από κινδυνολογίες και απειλές, επικράτησε το ΝΑΙ. Παρομοίως και το 2007 με τη συνθήκη της Λισαβόνας, οι Ιρλανδοί αναγκάστηκαν να εισέλθουν στις κάλπες δύο φορές, πράγμα που δείχνει ξεκάθαρα ότι η δημοκρατία και η σταθερότητα που επικαλείται η Ε.Ε. δεν είναι απλά και μόνο a la carte, αλλά επί της ουσίας πρόκειται για μια οργανωμένη και νομιμοποιημένη μορφή τεχνοαυταρχικής αριστοκρατίας, η οποία τούτη τη στιγμή που διεξάγονται οι σημαντικές αυτές διαπραγματεύσεις αναφορικά με την Ελληνική κρίση χρέους δείχνει το πραγματικό της προσωπείο.

Οι επικριτές του Ελβετικού πολιτεύματος φυσικά λένε τα εξής: η Ελβετία στηρίζει τη δημοκρατία της σε μια οικονομική ευημερία (πράγμα που δεν υφίσταται – ούτε κατά διάνοια – στην Ελλάδα), στο διεθνές ξέπλυμα χρήματος και τον μη έλεγχο των τραπεζών. Σε ότι αφορά τα δύο τελευταία, είναι πράγματι αλήθεια ότι οι Ελβετικοί νόμοι συγκαλύπτουν σκάνδαλα τραπεζικά καθώς και φοροδιαφυγή, λειτουργούν ως πλυντήρια για απάτες ενώ την ίδια στιγμή παρέχουν και οικονομικό άσυλο σε διεθνείς εγκληματικές προσωπικότητες, πράγμα που αντιβαίνει μια από τις πιο βασικές προϋποθέσεις για δημοκρατία, την κοινωνική και πολιτική διαφάνεια. Ωστόσο, το γεγονός ότι το Ελβετικό πολίτευμα είναι σαφέστατα πιο δημοκρατικό από τα υπόλοιπα – και κυρίως από αυτά των χωρών μελών της Ε.Ε. – δε συνεπάγεται ταυτοχρόνως ότι η Ελβετία ζει σε κάποιο δημοκρατικό παράδεισο (για περισσότερα, άρθρο του Γιώργου Οικονόμου, “Το Ελβετικό πολίτευμα”). Σε ότι αφορά το πρώτο, την οικονομική ευημερία, με βάση τις στατιστικές τόσο του IMF, της CIA World Factbook, των Ηνωμένων Εθνών και της Παγκόσμιας Τράπεζας, οι πλουσιότερες χώρες αυτή τη στιγμή είναι οι ΗΠΑ, και ακολουθεί η Κίνα, η Ιαπωνία και η Γερμανία, ενώ για το Global Finance (2009-2013) πρωτιά καταγράφει το Κατάρ, και ακολουθούν το Λουξεμβούργο και η Σιγκαπούρη. Αν η ευημερία αποτελεί βασική συνθήκη για την επέκταση της δημοκρατίας, τότε θα έπρεπε αντιστοίχως οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία και το Κατάρ να είχαν πολιτεύματα δημοκρατικότερα από αυτά που ήδη έχουν, πράγμα που φυσικά δεν ισχύει, πόσο μάλλον στην Κίνα και το Κατάρ. Ως εκ τούτου, η δημοκρατία (μέ ή χωρίς εισαγωγικά) στην Ελβετία δεν είναι αποτέλεσμα οικονομικών συνθηκών αλλά συγκεκριμένης πολιτικής κουλτούρας, χρόνια διαμορφωμένης, κάτι που σημαίνει ότι το σπάσιμο των εμποδίων που οδηγεί στην εδραίωση του πολιτεύματος αυτού θα πρέπει να συνοδεύεται και από κάποιο πρόταγμα για περαιτέρω κοινωνικές ελευθερίες και δημοκρατικές διεκδικήσεις.

Μύθος 2: Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί σανίδα σωτηρίας ενάντια στον καταστροφικό εθνικισμό, καθώς γεφυρώνει εσωτερικές συγκρούσεις μέσω της συνεργασίας των λαών, των ανοιχτών συνόρων και της διαπολιτισμικής επικοινωνίας. 
Όπως είχα γράψει και παλιότερα, βασική ιδρυτική αρχή της Ε.Ε. ήταν η αποφυγή μιας γενικευμένης σύγκρουσης μεταξύ των Ευρωπαίων λαών, στον απόηχο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου που – με βάση την κυρίαρχη λογική – τροφοδοτήθηκε από εθνικιστικά κινήματα και προστατευτικές πολιτικές οι οποίες οδήγησαν στην άνοδο του εθνικοσοσιαλισμού, πράγμα που ευνόησε σταδιακά την ιδεολογική ηγεμονία του φιλελευθερισμού ως τη μόνη λογική απάντηση σε όλα τα προβλήματα (Levy 2002, σ.3), και κατ’ επέκταση την επιβολή του δόγματος ΤΙΝΑ, πάνω στο οποίο βασίστηκε ολόκληρο το Ευρωπαϊκό, τεχνοκρατικό οικοδόμημα. Η ιδέα όμως αυτή, της αποδόμησης του έθνους κράτους, της σταδιακής του εξασθένισης για χάρη μιας κεντρικής ηγεσίας με έδρα τις Βρυξέλλες όχι μόνο καταστρατήγησε βασικές πολιτικές ελευθερίες καθώς και θεμελιώδη κεκτημένα (όπως το παράδειγμα της Ιρλανδίας μας δίνει να καταλάβουμε, και αντιστοίχως οι ωμές παρεμβάσεις στις Κάνες το 2011) αλλά απεναντίας εξέθρεψε αντιδραστικές και ρατσίζουσες εθνικιστικές παρορμήσεις (για των οποίων την άνοδο θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε την οικονομική κρίση ως μοναδική αιτία).

Οι λόγοι φυσικά ποικίλουν:
– Ο Eric Hobsbawm (1991) βασίζει τη γέννεση του πολιτικού εθνικισμού (civic nationalism) στη νεωτερικότητα, στη Γαλλική Επανάσταση συγκεκριμένα, όπου το Γαλλικό κράτος προσπάθησε να διαδώσει τη Γαλλική γλώσσα σε όλους τους κατοίκους της Γαλλικής επικράτειας (εθνο-γλωσσικός εθνικισμός), καλλιεργώντας μια ταυτότητα η οποία βασίστηκε στο αποικιακό πνεύμα και βοήθησε απλούς χωρικούς να μετατραπούν σε Γάλλοι πολίτες. Όπως ακριβώς η εθνική ταυτότητα καλλιεργήθηκε από τα πάνω, έτσι ακριβώς και η Ευρωπαϊκή ταυτότητα (στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής επέκτασης και ολοκλήρωσης) υπήρξε και αυτή με τη σειρά της δημιούργημα κάποιας πολιτικής ιντελιγκέντσιας, η οποία στόχευε ακριβώς στην εκμηδένιση της πρωταρχικής ταύτισης του ανθρώπου με το έθνος-κράτος, προς όφελος της «ευρωπαϊκής» ταυτότητας. Βέβαια, η καλλιέργεια της εθνικής συνείδησης συνέβη σε κάποια χρονικά πλαίσια όπου οι Ευρωπαϊκοί πληθυσμοί δεν είχαν υιοθετήσει κάποια σταθερή και συμπαγή κοινή ταυτότητα ως σημαίνον, όπως αυτή του στο έθνους-κράτους που σταδιακά υποχωρεί για χάρη μιας νέας φαντασιακής σημασίας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την έξαρση των ταυτιστικών κρίσεων, λόγω της εξασθένισης του αισθήματος του ανήκειν, και ως εκ τούτου, οι Ευρωπαϊκοί πληθυσμοί δίχως άλλοθι αναδιπλώνονται στον εαυτό τους (με μόνο τους οδηγό το φόβο). Αυτή η ταυτιστική κρίση δεν εκφράζεται μόνο μέσα από κάποια κοινωνική εσωστρέφεια, αλλά κυρίως ενισχύει τη διάλυση του κοινού κόσμου – που συνενώνει τους ανθρώπους στο δημόσιο πεδίο, τη σφαίρα της συνδιαμόρφωσης, αναπαράγοντας τον ιδιωτικό κανιβαλισμό των τελευταίων ετών.

– Όπως αναφέρει η Arendt (1976, σ.267-304) η εξασθένιση του έθνους-κράτους κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου, είχε ως αποτέλεσμα την υποχώρηση και του πολιτικού εθνικισμού πράγμα που απέβη τραγικό για τους Εβραϊκούς πληθυσμούς, οι οποίοι στα πλαίσια του έθνους κράτους απολάμβαναν προστασία από πογκρόμ και διώξεις σε μια Ευρώπη που έβραζε από αντισημιτισμό. Οι νέοι εθνικισμοί (ως υποκατάστατα) που αναδείχθηκαν κατά τη διάρκεια αυτή, ήταν κατά βάση υπερ-εθνικοί, δαρβινοφυλετικοί (tribal nationalism) και βαθύτατα αντιεβραϊκοί, οδηγώντας στην αναρρίχηση ολοκληρωτικών καθεστώτων στην εξουσία, και στο ξέσπασμα του ΒΠΠ. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, κάτω από την αιγίδα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης στα πλαίσια του «ευρωκράτους» διαλύεται κάθε δεσμός του πολίτη με τους θεσμούς που – έστω και κατ’ επίφαση – εξασφαλίζουν βασικά δικαιώματα. Μπορεί σήμερα η εξασθένιση του έθνους-κράτους να μην περιορίζονται τα δικαιώματα των μειονοτήτων (καθώς οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί προβλέπουν γι’ αυτά), ωστόσο βασικά κεκτημένα που ήταν συνδεδεμένα με τημ κεϋνσιανική του δομή (όπως βασικές κοινωνικές παροχές) χάνονται, αφήνοντας έτσι πληθυσμούς ευάλωτους στην αυθαιρεσία των αγορών, τη στιγμή που το Κοινωνικό Συμβόλαιο διαλύεται στα πλαίσια του ΤΙΝΑ (πάνω στο οποίο δομείται η σύγχρονη Ευρώπη υπερκράτος»).

– Η προσπάθεια ανάμειξης 27 διαφορετικών χωρών με διαφορετική ιστορία, ήθη, έθιμα κάτω από μια κοινή οικονομία, καθιστά τη διαπολιτισμική επικοινωνία αδύνατη. Θα πρέπει στο σημείο αυτό να αναφερθούμε στις αξίες κάτω από τις οποίες η πολυπολιτισμική Ευρώπη λειτουργεί, αξίες οικονομικές, ανταγωνιστικές, που προάγουν το κέρδος και τον ανταγωνισμό ως μοναδικά κριτήρια. Αυτός ο ανταγωνισμός, όμως, την ίδια στιγμή εκφράζεται και με χαρακτηριστικά έθνους ή φυλής. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο οικονομικός ανταγωνισμός οδηγεί στην δαιμονοποίηση του λιγότερου ισχυρού: οι αδύναμες χώρες (όπως η Ελλάδα) θα βρεθούν ακριβώς κάτω από αυτό το στίγμα της δαιμονοποίησης, ενώ οι «οικονομικά ισχυρές» αποτιμώνται ως παραδείγματα προς μίμηση, στα πλαίσια του δαρβινιστικού νεωτερικού φαντασιακού που συνοδεύει την κυρίαρχη οικονομικοκεντρική ιδεολογική ηγεμονία, μια ηγεμονία που ταυτόχρονα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι και του Γερμανικού προτεσταντικού φαντασιακού όπως πολύ χαρακτηριστικά τονίζει ο Max Weber (1998), ενισχύοντας έτσι με αυτόν τον τρόπο τις πολιτισμικές διαφορές μεταξύ χωρών.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, ειρηνική διαβίωση δεν είναι δυνατό να εξασφαλιστεί. Διότι η κοινωνική ειρήνη είναι απόλυτα συνυφασμένη με τη δικαιοσύνη, απαραίτητο συστατικό της οποίας είναι η (πολιτική, και κατ’ επέκταση οικονομική) ισότητα: διότι μεταξύ άνισων δεν υπάρχει δικαιοσύνη αλλά ισχύς όπως έλεγε και ο Θουκυδίδης. Ισότητα δεν μπορεί να υπάρξει πέρα από το πολιτικό πεδίο, όπου η βία αντικαθίσταται από το λόγο. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ως εκ τούτου, καμία χώρα και κανένας λαός δεν έχει να κερδίσει τίποτα, πέρα από μια συνεχιζόμενη διαιώνιση της κοινωνικής μιζέριας, η οποία κανείς δεν ξέρει ποιά θα είναι η κατάληξή της, τη στιγμή που η Ευρώπη ως soft power μετατρέπεται σε ένα νέο Σοβιετικού τύπου καθεστώς.

Εν κατακλείδι
Συνεπώς, το Grexit, ή μια αναπόφευκτη διάλυση της Ε.Ε. (αναπόφευκτη όχι βάση ενός πιθανού Grexit, αλλά κυρίως λόγω της επικράτησης κομμάτων που επιδιώκουν μονομερή έξοδο από την Ευρωπαϊκή «οικογένεια» στις επόμενες εκλογές της Αυστρίας, της Γαλλίας και της Ολλανδίας) δε θα πρέπει να μας τρομάζει και τόσο, όσο η συνέχεια της τοξικής αυτής ευρωιδεοληψίας που βυθίζει κοινωνίες στη δύνη της απελπισίας. Η περίφημη Ευρώπη των λαών που ονειρεύονται ορισμένοι δεν μπορεί να είναι άλλη παρά η Ευρώπη του απο-συγκεντρωτισμού, δίχως αυτό φυσικά να σημαίνει ότι η επιστροφή στο έθνος κράτος αποτελεί εξιδανίκευση, όσο και αν – για την ώρα τουλάχιστον – πρόκειται για ένα πιο ουσιαστικής σημασίας βήμα. Για την ώρα, γνωρίζουμε ότι δεν είναι εφικτό να μεταρρυθμιστεί αυτός ο γραφειοκρατικός μηχανισμός προς κάτι καλύτερο, καθώς οι δομές του είναι τόσο συγκεντρωτικές και τεχνοελιτίστικες που αδυνατούν να εσωτερικεύσουν και να προβάλουν τη γενική λαϊκή βούληση. Συνεπώς, η Ε.Ε. δεν έχει άλλο παρά να (αυτο)διαλυθεί, αλλά η «επόμενη μέρα» θα πρέπει να συνοδεύεται ρητά από κάποιο πρόταγμα που θα θέτει ως στόχο του τη δημοκρατία, τη δημιουργία ανοικτών δικτύων αλληλεγγύης και πολιτισμικής επαφής των λαών που, ταυτόχρονα, θα ασκεί έλεγχο με στόχο καμία τοπική απόφαση να μην μπορεί να παραβιαστεί από κεντρικούς μηχανισμούς και για κανέναν λόγο. Για να  φτάσουμε, όμως, στο  σημείο αυτό θα πρέπει αρχικά να έρθουμε σε ρήξη με κάθε είδους ιδεολογικό μας αποκούμπι, και κυρίως τον φιλο-ευρωπαϊκό φετιχισμό που αναμασούν αριστεροί και δεξιοί δονκιχωτιστές.

Αναφορές
Arendt, H., 1976. ​The Origins of Totalitarianism. ​6th ed. USA: A Harvest Book.
Aubert, J.F., 1983. Expos ́e des institutions politiques de la Suissea partir de quelques affaires controverses, 2nd edition. Lausanne: Payot.
Hobsbawm, E. J. 1., 1991. Nations and nationalism since 1780: Programme, myth, reality. Canto ed. Cambridge: Cambridge University Press.
Huber, H., 1968. How Switzertland is Governed. Switzerland: Schiweizer Spiegel Vergal.
Kriesi, H., & Trechsel, Α., 2008. The Politics of Switzerland. Cambridge: Cambridge University Press.
Levy, C., & Roseman, M…. 2002. ​Three Postwar Eras in Comparison. ​London: Palgrave.
Weber, M., 1998. The Protestant ethic and the spirit of capitalism. 2nd Roxbury ed. Los Angeles: Roxbury Pub.
eagainst.com

Η Ευρώπη του νέου εθνικισμού και η σημασία της αναδυόμενης αριστεράς

Του Γιώργου Κουτσαντώνη, μέσω Art Version

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, μετά την πτώση του τείχους στο Βερολίνο το 1989, προκύπτουν νέα γεωπολιτικά σενάρια. Σενάρια που προηγουμένως ήταν αδύνατο να φανταστεί κανείς. Από τη στιγμή εκείνη, σταδιακά αναδύεται ένα νέο είδος τοπικισμού στην Ευρώπη. Σύντομα πραγματοποιείται μια ρήξη ανάμεσα στη ιδέα της ενωμένης Ευρώπης των εθνών κρατών (η οποία αναπτύχθηκε κατά τις δεκαετίες του ΄70 και ’80) και σε αυτή της νέας ιδέας που αναπτύσσεται κατά την δεκαετία του ΄90.  Η αρχική θεώρηση, (η οποία είχε ως προϋπόθεση την προστασία και ανάδειξη των επιμέρους παραδόσεων, και των τοπικών ταυτοτήτων), έρχεται σταδιακά σε αντιπαράθεση με μια ενοποιητική διαδικασία με τάσεις ομογενοποίησης, εξομάλυνσης και ισοπέδωσης. Η αρχική θεώρηση στηρίχτηκε στην ανάδειξη της ποικιλομορφίας, των πολυπολιτισμικών κοινωνιών, του σεβασμού των επιμέρους ιδιαιτεροτήτων και ταυτοτήτων. Υπό αυτή την αρχική άποψη, η συνύπαρξη και συμβίωση, διαφορετικών μεταξύ τους στοιχείων, νοείται ως θετική και όχι ως αρνητική αξία.

Πρωταγωνιστές αυτής της ευρωπαϊκής οπτικής υπήρξαν κυρίως τα αριστερά κινήματα στη Γαλλία και Γερμανία, το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (Sdp) καθώς και οι Πράσινοι. Στη συνέχεια η πορεία της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, περνά στα χέρια της δεξιάς. Η νέα ιδέα που προκύπτει είναι βασισμένη στην αντίθεση ανάμεσα στα εθνικά κράτη και τα περιφερειακά κράτη, έχοντας ως στόχο την δημιουργία όχι πλέον μια Ευρώπης εθνών κρατών, αλλά μιας ομοσπονδιακής ένωσης περιφερειακών κρατών. Κριτήριο συνένωσης των Ευρωπαϊκών περιφερειών γίνεται πλέον η εθνική ομογενοποίηση, η οποία χρησιμεύει και στοχεύει στην χάραξη νέων πολιτικών συνόρων στην Ευρώπη. Το αφήγημα αρχίζει να αλλάζει, καθώς από τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες, την αποδοχή και τον σεβασμό της διαφορετικότητας, περνάμε τώρα στον εθνοπλουραλισμό.
Ο εθνοπλουραλισμός βασίζεται στην ιδέα ότι είναι απαραίτητη η αξιοποίηση των μεμονωμένων ταυτοτήτων, σε αντιπαράθεση με την ενοποιητική διαδικασία, που, για να διατηρηθεί η καθαρότητα του κάθε λαού, θεμελιώδης αρχή είναι αυτός ο λαός να είναι ομοιογενής στο εσωτερικό του. Μόνο ο διάλογος και η αντιπαράθεση μεταξύ ομοιογενών λαών  – ως περιφερειακά κράτη αυτή τη φορά –  μπορεί να περισώσει την ταυτότητά τους και επομένως να αποτρέψει αυτό που η νέα δεξιά ονομάζει εθνοκτονία. Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά: σύμφωνα με την ιδέα της νέας δεξιάς, η Ευρώπη των περιφερειών τείνει να αποκλείσει, να διαχωρίσει, ενώ η αρχική ιδέα είχε ως βασική της οπτική, την συγκατοίκηση πολλαπλών εθνικών ταυτοτήτων, πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων και συστατικών στοιχείων.

Η θεωρητική βάση της νέας αυτής ιδέας βρίσκεται στον εθνικό φεντεραλισμό. Ήδη από το 1968 ο θεωρητικός Guy Héraud στο βιβλίο του «Les principes du federalisme et la Federation europeenne» μιλούσε για την γέννηση μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας Ομοιογενών Περιφερειακών Κρατών. Η ιδέα επομένως ξεκινάει αδύναμα από τη Γαλλία, μεταφέρεται στη συνέχεια και ενισχύεται από τη Γερμανία και την Αυστρία, όπου και αρχίζει η συζήτηση περί της Ευρώπης των περιφερειών και η δημιουργία μιας σαφούς πολιτικής θεωρίας. Το 1977 η Βαυαρία χρηματοδοτεί τη γέννηση ενός σχεδίου που αργότερα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως το θεωρητικό κέντρο της Ευρωπαϊκής ομοσπονδιοποίησης, το οποίο βασίζεται στον εθνικό φεντεραλισμό. Αυτό δεν είναι άλλο από το Διεθνές Ινστιτούτο Interreg. Η Βαυαρία μέσω της εξωτερικής της πολιτικής, αποκτά έτσι σημαντικότατο και κεντρικό ρόλο στη προώθηση αυτού του είδους Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης (των εθνικών περιφερειών) και στην μετάγγισή του στα ανώτατα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα (Ευρωπαϊκό συμβούλιο και Ευρωκοινοβούλιο). Η Βαυαρία έχει κάθε λόγο να προωθήσει την Ευρώπη των περιφερειών, άλλωστε δεν θα την ωφελούσε μια πολιτική ένωση της Ευρώπης, καθώς έτσι ο πολιτικός της ρόλος σταδιακά θα υποβαθμιζόταν. Η Βαυαρία θέλει να μετράει η γνώμη της και σε πολυάριθμες περιπτώσεις θα αντιταχθεί έντονα σε όποιες θεωρήσεις είναι αντίθετες με τις δικές της.
Οι δυνάμεις της ευρωπαϊκής δεξιάς εκφράζονται πλέον ανοιχτά, για τους έθνο-φεντεραλιστές όλες οι πολυπολιτισμικές κοινωνίες δημιουργούν συγκρουσιακούς μηχανισμούς, επομένως αυτές οι κοινωνίες δεν μπορούν να κυβερνηθούν αποτελεσματικά και να ελεγχθούν πολιτικά. Έτσι οι ευρωπαϊκές περιφέρειες γίνονται φορείς προώθησης της ιδέας ενός μοντέρνου τρόπου αυτοκαθορισμού. Σταδιακά η ένταξη μια ευρωπεριφέρειας παύει να έχει ως μοχλό την εθνική της υπόσταση, αλλά πολύ περισσότερο το ενδιαφέρον της για το οικονομικό της μέλλον. Εδώ ο ρόλος των πολυεθνικών και του χρηματοπιστωτικού τομέα είναι τεράστιας σημασίας. Ένα από τα δημόσια γεγονότα όπου φαίνεται πως η Ευρώπη των περιφερειών γίνεται κτήμα της νέας δεξιάς (συμπεριλαμβανομένης της ρεβανσιστικής δεξιάς) είναι η διαδήλωση του 1991 στο Brennero της Ιταλίας, όπου και εκφράζεται η ιδέα της Ευρωπαϊκής Περιφέρειας του Τυρόλο, ως μέσο αυτοκαθορισμού και επομένως ως μοχλός άσκησης πίεσης για την προσάρτηση και επιστροφή της Άνω Αδίγης (Alto Adige) στην Αυστρία.

Το ισχυρό στοιχείο για την αποκατάσταση της ιδέας του λαού, που δεν νοείται πλέον ως μια κοινότητα που βασίζεται σε αυτόνομες-αυτόβουλες δράσεις και επιθυμίες (ιδέα που έρχεται από τη Γαλλική Επανάσταση), είναι η θεώρηση μιας κοινότητας με κοινή ιστορία, γλώσσα, παράδοση, και κοινό αίμα. Αυτή η ιδέα στηρίζεται στην εκμετάλλευση και τον αποπροσανατολισμό ο οποίος σχετίζεται άμεσα με την – απολύτως δικαιολογημένη – δυσφορία που υπάρχει σε σχέση με την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Έτσι η πορεία αυτή οδηγεί στη γέννηση ενός νέου «από τα κάτω» εθνικισμού, που αφελώς κάποιοι πιστεύουν ότι στον 21ο είναι και ο μόνος υπερασπιστής της «εθνικής ταυτότητας», ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Έτσι προκύπτουν παραπλανητικές εκφράσεις του τύπου: «Είμαστε η απάντηση στην ομογενοποίηση της οικουμένης σε άμορφο χωνευτήρι των λαών μέσω της μετανάστευσης και του καταναλωτισμού». Πλέον, για τον νέο αυτό εθνικισμό, η  μόνη δυνατή συνύπαρξη είναι μεταξύ όμοιων και μέσα σε μια δεδομένη γεωγραφική περιοχή. Αυτό ισχύει και με όρους οικονομίας, όπου ο μόνος τρόπος είναι «ο καθένας στα του οίκου του και όπως θέλει» αρκεί να μην συγκρούεται, τουλάχιστον ανοιχτά, με την γενική εθνοπλουραλιστική ιδέα.
Πρόκειται για μια νέα μορφή εθνικού ρατσισμού από μια νέα δεξιά. O Γάλλος πολιτικός επιστήμονας Pierre-André Taguieff τον ορίζει ως “Differentialist Racism”. Η νέα αυτή δεξιά εκφράζεται με ρητορικές και συνθήματα που βασίζονται στη συγκάλυψη, και συχνά είναι πολύ δύσκολο να δούμε ότι προέρχονται όντως από τα δεξιά. Η μεγάλη ικανότητα και οι ενισχυμένες δυνατότητες διείσδυσης στους πληθυσμούς έγκειται στο γεγονός ότι τα συνθήματα και οι ρητορικές αυτές είναι εντέχνως διφορούμενες. Βασικά, η νέα δεξιά είναι μεταμφιεσμένη, με όρους τοπικισμού, και καταφέρνει να έχει μια ισχυρή δυνατότητα διείσδυσης, σαφώς μεγαλύτερη από εκείνη της παραδοσιακής δεξιάς της εθνικιστικής, κρατικιστικής, συγκεντρωτικής. Δημιουργείται έτσι μια καταλυτική ικανότητα δημιουργίας συναινέσεων που ή παραδοσιακή δεξιά δεν μπορούσε να δημιουργήσει. Η πολιτική και πολιτιστική μάχη κατευθύνεται τώρα προς την αντιμετώπιση της «εθνικής μόλυνσης» από ξένα μη αφομοιώσιμα σώματα που ενώ έχουν κάθε δικαίωμα να υπάρχουν πρέπει ωστόσο να μην βρίσκονται αναμεσά μας. Ενώ ο παραδοσιακός ρατσισμός έτεινε να καταρτίσει μια ιεραρχία των φυλών, αυτός ο νέος ρατσισμός υπερτονίζει και αξιοποιεί τις διαφορές τους: είναι λοιπόν – για τη νέα αυτή δεξιά – σωστό και δίκαιο να υφίσταται αυτή η πολυπολιτισμικότητα των λαών, αρκεί αυτοί να παραμένουν φυσικά διαχωρισμένοι. Οποιαδήποτε διαδικασία εξασφάλισης πολιτικών δικαιωμάτων, για παράδειγμα στους Τούρκους της Γερμανίας, θεωρείται αρνητική, επειδή η ενσωμάτωση αυτή οδηγεί στην αποσταθεροποίηση της πολιτισμικής ταυτότητας του αρχικού και γνήσιου λαού, επομένως καθιστά δύσκολο και τον πολιτικό έλεγχό του. Σύμφωνα με αυτή την οπτική πρέπει από τη μια να διασφαλιστεί η πολυπολιτισμικότητα, αλλά μέσω ενός μηχανισμού εδαφικού αποκλεισμού, δηλαδή σε ένα δεδομένο χώρο (όποιος κι αν είναι αυτός, ελεύθερο κράτος της Βαυαρίας, ευρωπεριφέρεια στο Τυρόλο κ.λπ). Στην εθνοπλουραλιστική θεωρία της νέας δεξιάς, η φυλετικά βασισμένη σκέψη, που θεωρείται ξεπερασμένη, αντικαθίσταται από την έννοια της εθνικής κουλτούρας.

Από τους πρώτους, (ασφαλώς όχι ο μόνος) που κατανόησαν τους κινδύνους αυτής της νέας δεξιάς οπτικής είναι ο Ralf Dahrendorf, ο οποίος τόνισε την τάση για πολλαπλασιασμό των περιφερειών και τον κίνδυνο να βρεθούμε κάποια στιγμή «χωρίς Ευρώπη». Ο Dahrendorf υποστηρίξε πως το μόνο θεσμικό μοντέλο που εγγυάται εξίσου τα κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα είναι το ετερογενές εθνικό κράτος (όσες κι αν είναι οι εσωτερικές δυσκολίες που προκύπτουν από αυτό).  Όπως ιστορικά έχει επιβεβαιωθεί, παρατηρείται ότι η άνοδος του εθνικισμού στον Ευρωπαϊκό χώρο σημειώνεται σε περιόδους κρίσεως, πολιτικής, οικονομικής ή και κοινωνικής φύσης, αρκετά ιστορικά γεγονότα δείχνουν την ύπαρξη του φαινομένου αυτού, όπως η άνοδος της Ναζιστικής Γερμανίας, ή η άνοδος του Ιταλικού φασισμού. Άλλος ένας σημαντικός παράγοντας για την άνοδο των κεντροδεξιών, εθνικιστικών και  φασιστικών κινημάτων ήταν η παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929. Στην σημερινή Ευρώπη της κρίσης αναδύονται νέες πολιτικές δυνάμεις με περισσότερα ή λιγότερα εθνικιστικά στοιχεία. Από τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή και τα διάφορα εθνικά μέτωπα στην Ελλάδα και το εξωτερικό (όπως το κόμμα της Λεπέν στην Γαλλία), το Κόμμα Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου του Φάρατζ στην Αγγλία, το λαϊκίστικό κίνημα των πέντε αστέρων του Γκρίλο και η Λέγκα του Βορρά στην Ιταλία, τη φασιστική κυβέρνηση στην Ουκρανία στα ποικίλα άλλα εθνικιστικά, νεοναζιστικά και φασιστικά κινήματα σε όλη την Ευρώπη. Με τις όποιες μεταξύ τους διαφοροποιήσεις (αν και σημαντικές) αυτά τα κόμματα και κινήματα δείχνουν (τουλάχιστον με τη ρητορική τους) να έχουν ως κοινό τους τόπο την ιδέα του εθνοπλουραλισμού. Από την Ευρώπη της νέας αυτής δεξιάς, δείχνει όλα να έχουν αφεθεί στον αυτοματισμό. Η μετατροπή της μεσογείου σε θαλάσσιο τάφο μεταναστών και η απουσία ενός σαφούς ευρωπαϊκού σχεδίου επίλυσης του μεταναστευτικού, είναι ενδεικτική της αδιαφορίας, τόσο των κεντροδεξιών όσο και των εθνικιστικών κομμάτων.

Αναμφίβολα ο δρόμος που δείχνει να έχει πάρει η Ευρώπη υπό την καθοδήγηση αυτής της νέας δεξιάς και υπό τις πιέσεις την νέας εθνικιστικής ακροδεξιάς, δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Οι εντάσεις που δημιουργούνται από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, και ο τρόπος με τον οποίο τα εθνικιστικά κόμματα συνεχίζουν να αντιδρούν σε αυτές τις εντάσεις, η ανασφάλεια, η φτωχοποίηση, η αγανάκτηση του λαού από το υπάρχον σύστημα, η δίψα για απόδοση δικαιοσύνης σε όλα τα τραγικά λάθη των προγενέστερων κυβερνήσεων, αλλά και η διαφθορά στο κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα και στην δικαιοσύνη, ενισχύουν ακόμα περισσότερο τέτοιες ιδεολογίες.

Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι πολλά από αυτά τα νέα εθνικιστικά κόμματα της Ευρώπης, καταγγέλλουν γενικά και αόριστα τον κοινοβουλευτισμό και μιλούν για την ανάγκη αυτοκαθορισμού και υιοθέτησης αμεσοδημοκρατικών εργαλείων, όπως τα δημοψηφίσματα. Από την προσεκτική ανάγνωση του αφηγήματός τους προκύπτει ένας απροκάλυπτος δόλος και ένας επικίνδυνος καιροσκοπισμός. Ο υποτιθέμενος αυτοκαθορισμός παρουσιάζεται παραπλανητικά, ως κάποια μετεξέλιξη της ιδέας περί αυτονομίας. Από την άλλη η άμεση δημοκρατία δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί – πόσο μάλλον να εφαρμοσθεί – «αλά καρτ». Καθεμιά από τις θεμελιώδεις αρχές της άμεσης δημοκρατίας, αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της και ασφαλώς καμία από αυτές δεν μπορεί να αποκλειστεί κατά το δοκούν (δηλαδή όπως βολεύει κάθε φορά το όποιο κόμμα ή κίνημα). Ο κίνδυνος του πολιτικού «προσηλυτισμού» και του αποπροσανατολισμού (ανθρώπων που διαθέτουν επιφανειακή σχέση με την άμεση δημοκρατία) με επιχείρημα μια ακρωτηριασμένη και παραποιημένη «άμεση» δημοκρατία, είναι υπαρκτός και ιδιαίτερης σημασίας.

Δεδομένων των παραπάνω, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ανερχόμενο ισπανικό Podemos καθώς και άλλες νέες ευρωπαϊκές κινήσεις αριστερής χροιάς, (αν και εγκλωβισμένες στις κομματικές τους αγκυλώσεις και στον κοινοβουλευτισμό, όπως θα έλεγε και ο Ρομπέρτ Μισέλ) αντιπροσωπεύουν ένα νέο πολιτικό γεγονός στην Ευρώπη, που εκτός από το αίτημα για παύση της λιτότητας, θα μπορούσε να ανοίξει το διάλογο για την επαναφορά της αρχικής ιδέας περί Ευρωπαϊκής ενοποίησης, με αρχές τον σεβασμό στη διαφορετικότητα, την πολυπολιτισμικότητα, την ισότητα, την ισονομία και τη δικαιοσύνη, σε αντιπαράθεση με τη σημερινή ιδέα που – σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση – οδηγεί μαθηματικά σε έναν νέο, γενικευμένο και επικίνδυνο ακροδεξιό εθνικισμό. Ενοποιητικό στοιχείο θα μπορούσε να αποτελέσει η εμπέδωση και προώθηση της υπόστασης του ανθρώπου ως πολίτη, ανεξάρτητα από τις πολιτισμικές και λοιπές του ιδιαιτερότητες. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ποια θα είναι η έκβαση αυτής της ανανεωμένης ευρωπαϊκής περιπέτειας, ούτε φυσικά ποια θα είναι η αντίδραση υπό την ηγεσία της νέας δεξιάς.

Το ζήτημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ήταν και είναι ιδιαιτέρως σύνθετο και προβληματικό ενώ «οι καιροί βαίνουν όλο και πιο πονηροί». Η προάσπιση ωστόσο των δικαιωμάτων της όποιας ευρωπαϊκής περιφέρειας, δεν μπορεί να γίνεται σε βάρος περιθωριοποιημένων μειονοτήτων ή και μεμονωμένων ατόμων, τα οποία – με την «λογική» της νέας δεξιάς και της ακροδεξιάς – πρέπει να αποκλείονται εξαναγκαστικά, στο όνομα μιας ομοιογένειας η οποία εξυπηρετεί – άκρως υβριστικά και απάνθρωπα – τον στενό πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό έλεγχο των λαών από τους παλαιούς ή τους νέους «απελευθερωτικά πεφωτισμένους» ολιγάρχες.
eagainst.com

Τετάρτη 1 Απριλίου 2015

Επενδύσεις στις ανθρωποκτονίες

Περικλής Κοροβέσης

 

Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, τον παλιό καλό καιρό που είχαν αποικίες, απαγόρευαν κάθε βιομηχανική ανάπτυξη. Επρεπε να πουληθούν τα δικά τους τα προϊόντα και όλη η γεωργική παραγωγή των αποικιών ήταν σχεδιασμένη για να καλύπτει τις ανάγκες της μητρόπολης, άσχετα αν αυτό προκαλούσε λιμό στους ιθαγενείς. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν η δημιουργία ενός τεράστιου μεταναστευτικού κύματος που εφοδίαζε τους αποικιοκράτες με φτηνό εργατικό δυναμικό. Δηλαδή, έγδερναν το βόδι δυο φορές. Οι πρώην αποικίες, ο λεγόμενος Τρίτος Κόσμος, μετά υπανάπτυκτος και στη συνέχεια υπό ανάπτυξη, είχε ανάγκη από επενδύσεις. Και δυο ήταν τα ατού του: φτηνό εργατικό δυναμικό που θα έριχνε το κόστος του παραγόμενου προϊόντος και, το άλλο, η απόλυτη ελευθερία της επενδύτριας εταιρείας που λειτουργούσε με δικούς της νόμους και δεν είχε κανέναν έλεγχο από το κράτος. Και όλα αυτά πριν από την παγκοσμιοποίηση. Κριτήριο των επενδυτών ήταν το ύψος της αμοιβής της εργασίας.
Ενδεικτικά αναφέρουμε κάποια στοιχεία, αν και σύμφωνα με τη γνώμη άλλων ερευνητών είναι πολύ χαμηλότερα. Στην Ινδία το ωρομίσθιο είναι 51 λεπτά. Στο Βιετνάμ είναι 36 λεπτά. Και η χώρα που είναι πιο ανταγωνιστική από όλες είναι το Μπαγκλαντές με 31 λεπτά. Και να δούμε τι έγινε στις Ινδίες με την επένδυση της Union Carbide, ενός αμερικανικού κολοσσού, που ειδικεύεται στα φυτοφάρμακα και παράγει το παρασιτοκτόνο Sevin. Η Ινδία, κατά βάση αγροτική χώρα, και μια από τις μεγαλύτερες στον κόσμο, τόσο σε έκταση όσο και σε πληθυσμό, ήταν ο ιδανικός τόπος. Η παρουσία της Union Carbide εκεί χαιρετίστηκε από όλους σαν μια προσωπική επιτυχία της Ιντιρα Γκάντι που ήθελε να εκσυγχρονίσει τη χώρα της και να την οδηγήσει στην πρόοδο και την ανάπτυξη.
Το εργοστάσιο εγκαταστάθηκε σε μια πανέμορφη περιοχή, στην Μποπάλ, φτωχή αγροτική περιφέρεια, και ο τοπικός Τύπος είδε να αναπτύσσεται η περιοχή. Και οι κάτοικοι ήταν ενθουσιασμένοι. Επιτέλους δουλειές με αμερικανικές προδιαγραφές. Μέχρι που κατάλαβαν ότι η γη τους είχε νεκρωθεί από τα απόβλητα του εργοστασίου. Αυτό που θα γίνει στη Χαλκιδική με τα ορυχεία χρυσού. Κάποιοι διαμαρτυρήθηκαν, αλλά ποιος τους άκουγε; Αρχισαν να πεθαίνουν άνθρωποι στο εργοστάσιο από τα χημικά, αλλά η επίσημη εκδοχή του θανάτου τους ήταν η ασθενική τους φύση. Και το 1984 γίνεται ένα ατύχημα και διαρρέει το φονικό αέριο MIC (μεθυλικό ισοκυάνιο) και σκοτώνει σχεδόν όλους τους κατοίκους της περιοχής. Σήμερα υπάρχουν περίπου 600.000 επιζήσαντες που έχουν ανάγκη ιατρικής περίθαλψης. Τιμωρήθηκε κανένας; Μόνο κάποιοι τοπικοί παράγοντες με συμβολικές ποινές. Τριάντα πέντε λεπτά φυλακή για κάθε νεκρό άνθρωπο. Και η υπόθεση ξεχάστηκε, αν και ακόμα στην περιοχή γίνονται τερατογενέσεις.
Ας πάμε και στο Πακιστάν, στην πρωτεύουσα Ντάκα. Εκεί υπάρχουν 2.500 εταιρείες που κατασκευάζουν ρούχα, επώνυμα, για τον αναπτυγμένο κόσμο. Ανάμεσά τους, η Primark, η Walmart και η Benetton. Πριν γίνει το μεγάλο έγκλημα του Απριλίου του 2013, υπήρχαν ήδη 500 νεκροί σε αυτά τα εργοστάσια και κανείς δεν έδωσε καμία σημασία. Και οι δουλειές προχωρούσαν κανονικά. Και όλοι οι καταναλωτές του αναπτυγμένου κόσμου φορούσαν επώνυμα ρούχα. Και τo κτιριακό συγκρότημα Rana Plaza, ένα οκταώροφο εργοστάσιο ενδυμάτων, στην καρδιά της πρωτεύουσας του Μπαγκλαντές, κατέρρευσε, σκότωσε 1.100 άτομα και τραυμάτισε άλλα 2.500. Το εργοστάσιο αυτό δούλευε για τις μεγάλες φίρμες που αναφέραμε παραπάνω. Ο ιδιοκτήτης διέφυγε στο εξωτερικό και εμείς ακόμα φοράμε τις ίδιες μάρκες. Τα ρούχα μας είναι βαμμένα με αίμα, αλλά δεν μας νοιάζει, αρκεί να είναι προσφορά και επώνυμα. Μήπως συμμετέχουμε στο έγκλημα για τη ματαιοδοξία της μάρκας;
Αγανακτούμε με τις κυβερνήσεις μας που βγήκαν από τη δική μας ψήφο. Εχουμε την ελευθερία να αλλάζουμε κυβέρνηση. Αλλά όχι την ελευθερία να αλλάζουμε κυβέρνηση. Αλλά όχι την ελευθερία να αλλάζουμε τον εαυτό μας. Προχθές Δεξιά, χθες ΠΑΣΟΚ, σήμερα Αριστερά. Πάντα κάποιος άλλος θα μας σώσει. Και υποστηρίζουμε αυτόν που κυριάρχησε μη τυχόν μπορέσουμε και βρούμε μια άκρη και για μας. Σαν νοοτροπία και σαν πνεύμα τι διαφέρει αυτό από τον κλασικό δωσιλογισμό; Και αυτοί να βολευτούν ήθελαν. Και επί πλέον δημιούργησαν και εθνική σχολή. Από τους 20.000 περίπου ένοπλους Ελληνες που υπηρέτησαν τον Χίτλερ, ως ελληνόφωνοι Γερμανοί, στη μεγάλη τους πλειονότητα συνέχισαν το θεάρεστο έργο τους ως στελέχη του μετακατοχικού κράτους. Και είναι το λιγότερο γελοίο, μια κυβέρνηση της Αριστεράς, να γιορτάζει την 25η Μαρτίου με χουντικό στιλ, τσολιάδες και καραγκούνες, ενώ θα μπορούσε να ήταν η ημέρα του Πλήθωνα του Γεμιστού και της παράδοσης που κράτησε τη γλώσσα μας και μας έδωσε εθνική συνείδηση. Τουλάχιστον για κάποιους που παίζουν ακόμα νταούλια.

Θα έδινε ο Λένιν αυτοκίνητα στους βουλευτές;



«Για να εκµηδενιστούν οι πολιτικοί τυχοδιώκτες, πρέπει να γίνει αδύνατο οι δηµόσιες υπηρεσίες να χρησιµοποιηθούν ως βάθρο για να πηδούν στις επικερδείς θέσεις των τραπεζών και των μετοχικών εταιρειών»
Β.Ι. Λένιν

Οι κλασικοί του μαρξισμού έχουν περιγράψει με αρκετή ακρίβεια τους μισθούς, τα επιδόματα και τα προνόμια που θα πρέπει να λαμβάνουν οι ανώτατοι δημόσιοι λειτουργοί. Πόσοι όμως τους έχουν διαβάσει προσεκτικά;

Εάν κάποια στιγμή σάς φέρει ο δρόμος σας προς το Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης, ενδέχεται να συναντήσετε έναν αχτένιστο, μεσήλικα κύριο να οδηγεί έναν μπλε σκαραβαίο της συμφοράς – η ηλικία του οποίου συναγωνίζεται αυτή του ιδιοκτήτη του.

Είναι ο πρώην πρόεδρος της χώρας Χοσέ Μουχίκα – γνωστός και ως ο «πρόεδρος των φτωχών». Η λιτή ζωή του έγινε σύμβολο σε όλο τον κόσμο και απέκτησε ακόμη μεγαλύτερη αξία όταν ορισμένοι πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να την αποτιμήσουν και να την εξαγοράσουν: ένας Αραβας σεΐχης τού πρόσφερε ένα εκατομμύριο δολάρια για να αγοράσει τον σκαραβαίο του, αλλά αυτός αρνήθηκε την πρόταση. Ο πρώην μαχητής των τουπαμάρος ανέβασε τόσο ψηλά τον πήχη ώστε αρκετοί πολιτικοί στην Ευρώπη και την Αμερική προτίμησαν να τον αντιμετωπίζουν ως γραφικό, παρά να υποχρεωθούν να παρά να υποχρεωθούν να ακολουθήσουν το παράδειγμά του.



Ομολογουμένως η νέα ελληνική κυβέρνηση, ίσως για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες, έκανε ορισμένα βήματα στη συγκεκριμένη κατεύθυνση. Η κατάργηση των βουλευτικών αυτοκινήτων αλλά και αρκετών επιδομάτων που προανήγγειλε η πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου, αλλά ακόμη και οι φωτογραφίες των Τσίπρα και Βαρουφάκη να κάθονται στις οικονομικές θέσεις αεροπλάνων ή ακόμη και σε δημόσια μέσα μεταφοράς έδωσαν έναν διαφορετικό τόνο διακυβέρνησης.



Ακόμη και εδώ όμως ορισμένες από τις περικοπές των προνομίων των πολιτικών είτε αμφισβητήθηκαν από βουλευτές και υπουργούς του κυβερνώντος κόμματος είτε έγιναν με σχετική αμηχανία. Κάτι σαν η νέα κυβέρνηση να αναζητούσε το εγχειρίδιο της σεμνότητας και της ταπεινότητας αλλά να μην το έβρισκε. Και όμως ήταν μπροστά στα μάτια της τουλάχιστον από το 1871, τη χρονιά της παρισινής Κομμούνας.



Τους τελευταίους μήνες το info-war.gr παρακολούθησε και κατέγραψε τα «επτά απλά μαθήματα μαρξισμού» που συνδιοργανώνουν ο Ομιλος Μαρξιστικών Ερευνών, ο Σύλλογος Μαρξιστικής Σκέψης Γ. Κορδάτος και οι Ομιλοι Μελέτης Επαναστατικής Θεωρίας.

Πανεπιστημιακοί, εκπαιδευτικοί και συγγραφείς παρέδιδαν δωρεάν διαλέξεις για τις αρχές του μαρξισμού σε εκατοντάδες άτομα που κατέκλυσαν τα αμφιθέατρα ή παρακολούθησαν τις ομιλίες από το Ιντερνετ. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ακόμη και ασυναίσθητα οι ομιλητές με τις εισηγήσεις τους έδιναν απαντήσεις σε καθημερινά ερωτήματα που σχετίζονται με την τρέχουσα πολιτική κατάσταση. Και ανάμεσα στα πολλά που μάθαμε ήταν και το όραμα του Μαρξ, του Ενγκελς αλλά και του Λένιν για τους μισθούς και τα προνόμια των ανώτατων δημοσίων υπαλλήλων.



Συγκεκριμένα ο Δ. Καλτσώνης, επίκουρος καθηγητής Θεωρίας Κράτους και Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, μας υπενθύμισε και το παρακάτω απόσπασμα από το «Κράτος και Επανάσταση» του Λένιν, ο οποίος αντλεί τα συμπεράσματά του από παλαιότερα έργα των Μαρξ και Ενγκελς για την παρισινή Κομμούνα: «Ιδιαίτερα αξιοσημείωτο είναι το μέτρο της Κομμούνας, που το υπογραμμίζει ο Μαρξ: η κατάργηση κάθε επιχορήγησης για έξοδα παραστάσεως, κάθε χρηματικού προνομίου στους δημοσίους υπαλλήλους, η ελάττωση της πληρωμής όλων των λειτουργών του κράτους ώς το επίπεδο του “μισθού του εργάτη”. […] “Συνηθίζουν” να το αποσιωπούν, λες και πρόκειται για μια “απλοϊκότητα” που ξεπεράστηκε, – όπως οι χριστιανοί, από τότε που ο χριστιανισμός ανυψώθηκε σε επίσημη θρησκεία του κράτους, “λησμόνησαν” τις “απλοϊκότητες” του πρωταρχικού χριστιανισμού με το δημοκρατικό – επαναστατικό πνεύμα του. […] Η πλέρια αιρετότητα, η ανακλητότητα σ’ οποιαδήποτε στιγμή όλων χωρίς εξαίρεση των δημόσιων λειτουργών, η ελάττωση του μισθού τους στον συνηθισμένο “μισθό του εργάτη”, αυτά τα απλά και “αυτονόητα” δημοκρατικά μέτρα, που συνδυάζουν πέρα για πέρα τα συμφέροντα των εργατών και της πλειονότητας των αγροτών, αποτελούν ταυτόχρονα το γεφυράκι, που οδηγεί από τον καπιταλισμό στο, σοσιαλισμό».



Το πρόβλημα βέβαια, όπως εξήγησε και ο Δ. Καλτσώνης, είναι ότι ακόμη και στη Σοβιετική Ενωση της δεκαετίας του ’30 η αναλογία του εργατικού μισθού και των μισθών των ηγετικών κρατικών στελεχών είχε φτάσει στο ένα προς δέκα και αργότερα και ένα προς δεκαπέντε.



Η πραγματικότητα έδειξε ότι οι συγκεκριμένες αρχές των κλασικών του μαρξισμού είτε αποσιωπήθηκαν είτε αγνοήθηκαν συνειδητά από αριστερές κυβερνήσεις με πρόσχημα την ανάγκη εξεύρεσης των «καλύτερων δυνατών στελεχών» για τις ανάγκες της διακυβέρνησης. Ας μη φτάσουμε όμως στο σημείο να υποστηρίξουμε ότι δεν διατυπώθηκαν ποτέ.

Άρης Χατζηστεφάνου για την Εφημερίδα των Συντακτών 28/03/2015

ακολουθήσουν το παράδειγμά του.

Οι Άγγελοι Δεν Τραγουδάνε Μπλουζ

Ετούτος ο χειμώνας της δυσαρέσκειας αρνείται πεισματικά να τελειώσει. Η μανία της ελπίδας που ήταν να “ρθει έχει δώσει τη θέση της στη βουβή απογοήτευση, στην καλή παλιομοδίτικη θλίψη, στην αίσθηση ανημπόριας και στην υφέρπουσα οργή.

Μην γενικεύουμε, υπάρχουν πάντα κι οι αισιόδοξοι, οι πιστοί κι αμετακίνητοι. Ο ήλιος της αριστεράς πάντα λάμπει στο Κουτί της Πανδώρας -μετά την 26η Φλεβάρη.

Αλλά όσοι δεν έχουν πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ (που πριν δυο μήνες ήταν αντισυνταγματικό χαράτσι και τώρα έγινε πατριωτικό καθήκον) κάθονται και κοιτούν την παρέλαση υπό βροχή -τρώγοντας σπόρια.

~~{}~~

Και συνεχίζουμε. Όχι να ελπίζουμε, όχι να γαβγίζουμε, αλλά να χτίζουμε.

Αυτό μας κρατάει όρθιους: Ότι κάποια στιγμή μες στη μέρα ή μπορεί την νύχτα -πιο πολύ ταιριάζει στη νύχτα- θα κάτσουμε να σκαρώσουμε μια πρόταση, να παίξουμε μουσική, να ζωγραφίσουμε.

~~{}~~

Είχα έναν φίλο που κουβαλούσε στις δυνατές του πλάτες μια ψυχοφάγα μανιοκατάθλιψη.

«Δεν μπορείς να καταλάβεις πώς είναι», μου “χε πει ένα βράδυ στη Νέα Σμύρνη.

Έβρεχε και τότε, σαν να μας κατουρούσαν όλοι οι άγγελοι.

(Μας μισούν οι άγγελοι, δεν το ξέρατε; Μας μισούν γιατί είμαστε φτιαγμένοι από σάρκα και τολμάμε να κοιτάμε τον θεό μες στα μάτια. Εκείνοι είναι πάντα υποτακτικοί. Ο μόνος που τόλμησε να σκεφτεί κάτι άλλο, να αντιδράσει, εκείνος που τον λένε Εωσφόρο ή Προμηθέα, εκδιώχτηκε.)

Είχαμε κλειστεί στο σπίτι του και πίναμε, τρώγαμε, βλέπαμε τον «Νεκρό» του Τζιμ Τζάρμους -με την ηλεκτρική κιθάρα του Νηλ Γιάνγκ, συζητούσαμε, κοιτούσαμε τη θλίψη στα μάτια του άλλου.

«Όταν πέφτεις», μου έλεγε, «είναι σαν να σου βγαίνει η ψυχή απ” το στόμα. Καμιά σωτηρία.»

~~

Τελικά βρήκε τη σωτηρία του στην τέχνη. Μη φανταστείτε ότι θεραπεύτηκε ή ότι έγινε διάσημος και πήγε να ζήσει στα βόρεια προάστια ή στο Μανχάταν.

Συνεχίζει να υποφέρει, μόνος κι εξαιρετικός, αλαζονικά θνητός, ένας γίγαντας απ” τους παλιούς καιρούς, κάπως σαν τον Κατσίμπαλη, πληθωρικός κι εκρηκτικός, αργοκίνητος πια, γκριζομάλλης.

Κάθε φορά που ολοκληρώνει ένα έργο χαίρεται που είναι εκείνος. Γιατί κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να φτιάξει κάτι παρόμοιο.

~~{}~~

«Είμαι ο πιο μεγάλος ποιητής στο Λος Άντζελες», λέει ο Χένρι Τσινάνσκι κι ανοίγει τη δέκατη μπύρα.

«Αρχίδια, μωρό μου», του λέει η Μαρτζ. «Λαντζέρης είσαι.»

«Γι” αυτό είμαι ο μεγαλύτερος ποιητής της Αμερικής, μωρό μου. Γιατί ζω μέσα στο βούρκο.»

~~{}~~

Έλεγε ο γερο-Χέμινγουεϊ ότι τα σημεία όπου έχουμε σπάσει είναι τα πιο δυνατά.

Αν είσαι άγγελος, φτιαγμένος από φως και θεία χάρη, ποτέ δεν θα μπορέσεις να τραγουδήσεις τα μπλουζ.

Η δημιουργία, η ποίηση, είναι το αντίδοτο στον πόνο, στη μοναξιά και στον θάνατο.

~~{}~~

Πριν πολλά χρόνια, όταν ακόμα υπήρχαν οι κασέτες, όταν νόμιζα ότι είμαι αθάνατος, όταν πληρώναμε με δραχμές τις μπύρες μας,  μια φίλη μου ΄δωσε ν” ακούσω τις «δύο κορυφαίες τραγουδίστριες της τζαζ».

Στην πρώτη πλευρά είχε την Ella Fitzgerald. Υπέροχη φωνή, αμέτρητη έκταση, μπορούσε να τραγουδήσει τα πάντα. Διασκέδασα.

Γύρισα πλευρά και πάτησα το κουμπί του μαγνητόφωνου (για τους νεότερους, αυτό ήταν κάτι σαν cd-player, αλλά χωρίς λέιζερ). Έπαιξαν τα πνευστά, το πιάνο και τα κρουστά ένα μέτρο. Μετά ακούστηκε. Η ΦΩΝΗ!

Ανατρίχιασα ολόκληρος. Ήταν σαν να βρισκόμουν στα τείχη της Τροίας και να τραγουδούσε κάποια απ” τις Τρωάδες, που είχε χάσει τον άντρα της και το παιδί της.

Δεν καταλάβαινα όλους τους στίχους, αλλά δεν είχε καμιά σημασία. Ποιος καταλαβαίνει τι τραγουδάει η Κάλλας;

Η φωνή, σ” όλο το τραγούδι, έπαιζε στην πεντατονική με ακρίβεια υπολογιστή, αλλά κάποιες στιγμές έφευγε απ” την κλίμακα, χωρίς να ακούγεται φάλτσο. Δεν είχε μεγάλη έκταση, αλλά δεν ήταν η τεχνική της που μ” έκανε ν” ανατριχιάσω.

Ήταν κάτι πιο βαθύ, η φωνή δεν έβγαινε απ” τα πνευμόνια και το λαρύγγι, έβγαινε μέσα απ” τη ζωή την ίδια. Δεν άκουγες, ένιωθες. Ταξίδευες.

Ήμουν μόνος τότε, μέσα σ” ένα άδειο δωμάτιο, κι ένιωσα λες και υπήρχε μια γυναίκα ερωτευμένη δίπλα μου.

«Someday he’ll come along, The man I love»

~~{}~~

Η Ελεονώρα Φάγκαν γεννήθηκε γυναίκα, μαύρη και φτωχή. Ο πατέρας της δεν την αναγνώρισε κι οι παππούδες της έδιωξαν την εγκυμονούσα απ” το σπίτι. Μεγάλωσαν στους δρόμους. Έντεκα χρονών πήγε για τελευταία φορά στο σχολείο.

Στην ίδια ηλικία κάποιος γείτονας προσπάθησε να τη βιάσει. Η Ελεονώρα αντιστάθηκε. Απέφυγε τον βιασμό, αλλά την έκλεισαν προσωρινά σ” ένα ορφανοτροφείο, για να την προφυλάξουν. Ένα χρόνο μετά βγήκε και ξεκίνησε να δουλεύει σ” ένα μπουρδέλο, σαν καμάκι για πελάτες.

Εκεί, θυμάται η Μπίλι Χόλιντεϊ στην αυτοβιογραφία της, άκουσε για πρώτη φορά την τζαζ του Λούις Άμστρονγκ.

~~

Δεκατεσσάρων χρονών εγκαταστάθηκε με τη μητέρα της στο Χάρλεμ. Έγινε πόρνη, μαζί με τη μητέρα της, για 5$ ανά πελάτη. Κι έκαναν ένα χρόνο στη φυλακή, για πορνεία.

Όταν βγήκε, η Ελεονώρα ξεκίνησε να τραγουδάει στα μαγαζιά του Χάρλεμ.

Την άκουσε ο Μπένυ Γκούντμαν κι έμεινε άφωνος. Στα 17 έκανε την πρώτη ηχογράφηση. Ο παραγωγός παραδέχτηκε ότι ο τρόπος που τραγουδούσε η «Μπίλι» άλλαξε την αντίληψη που είχε για τη μουσική. Καμία γυναίκα δεν είχε ξανατραγουδήσει έτσι.

Ήταν 18 χρονών όταν ηχογράφησε το «What a little moonlight can do».

Από εκείνη τη στιγμή οι συνθέτες και οι παραγωγοί την άφηναν να αυτοσχεδιάζει σε κάθε τραγούδι.

Έτσι χτίστηκε ο θρύλος της Lady Day, της πρώτης μαύρης που τραγούδησε με λευκή ορχήστρα, σε λευκούς θεατές, της γυναίκας που τραγούδησε το Summertime του Γκέρσουιν, της γυναίκας που καθόρισε την τζαζ και την μπλουζ με τη φωνή της.

Της γυναίκας που πέθανε στα 44, άπορη και καταραμένη, μπλεγμένη στα ναρκωτικά και στο αλκοόλ.

~~{}~~

Συνεχίζει να βρέχει. Η άνοιξη αναβάλλεται μέχρι νεωτέρας. Το ίδιο κι η ελπίδα.

Ο ήλιος θα βγει πάλι, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, είναι κι αυτός υποχρεωμένος να τηρεί το πρόγραμμα.

Η αριστερή κυβέρνηση τηρεί το πρόγραμμα, οι στρατιώτες παρελαύνουν σύμφωνα με το πρόγραμμα, οι δάσκαλοι συνεχίζουν να διδάσκουν -όπως λέει το πρόγραμμα πάντα.

Είμαστε μες στον βούρκο κι ούτε τ” αστέρια δεν μπορούμε να δούμε πια, με τόσα μερόνυχτα βροχής.

Δεν πειράζει, θα χτίσουμε τα δικά μας.

Γι” αυτό μας κατουράνε οι άγγελοι. Μας ζηλεύουν. Που είμαστε φτιαγμένοι από χώμα κι ονειρευόμαστε αστέρια.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η φωτογραφία είναι της Eve Arnold

πηγή:

http://sanejoker.info/2015/03/angels-cant-sing-the-blues.html