Χθες βγήκε στη δημοσιότητα μία από τις πιο παράλογες και άδικες αποφάσεις του ελληνικού δικαστικού συστήματος (ναι, ασκώ κρίση ενώ απαγορεύεται**). Τόσο παράλογη και τόσο άδικη που σε φέρνει στο αμήν να μην κάνεις λόγο για παραδικαστικό κύκλωμα.
Μία καθαρίστρια του δημοσίου είχε πλαστογραφήσει ένα απολυτήριο δημοτικού, επειδή η ύπαρξή του αποτελούσε απαραίτητο προσόν για την πρόσληψή της σε κάποιον επαρχιακό δήμο.
Η γυναίκα αυτή, 51 ετών σήμερα, είχε φοιτήσει ως την ε’ δημοτικού και μετά σταμάτησε το σχολείο. Δηλαδή, πρόκειται για κάποια που γεννήθηκε το 1965, φοίτησε το 1970-1975 (ή ίσως και λίγο αργότερα, μιας και τότε τα παιδιά επαναλάμβαναν τάξεις του δημοτικού εάν δεν τις περνούσαν, στην εποχή του πολυτονικού και της βέργας) και μετά σταμάτησε.
Το πώς και το γιατί, υπό ποιες συνθήκες στην ελληνική επαρχία τα παιδιά διέκοπταν (και διακόπτουν ακόμα και σήμερα) το σχολείο, ας μην το εξετάσουμε τώρα, αλλά με μια πρόχειρη καταμέτρηση των δικών μου πρώην συμμαθητών, μπορώ να αναφέρω από δουλειά στα χωράφια ή στα πρόβατα (κυρίως για τα αγόρια), ως γάμο λόγω εγκυμοσύνης στην ηλικία των 13 ετών ή και αδυναμία της οικογένειας να πηγαινοφέρνει το παιδί από το χωριό (που δεν είχε σχολείο).
Κάποια στιγμή λοιπόν, το 1996 (σε ηλικία 31 ετών) βρέθηκε μία θέση καθαρίστριας που δεν απαιτούσε απολυτήριο γυμνασίου ή λυκείου (κατηγορία ΔΕ), αλλά δημοτικού. Και προκειμένου να γίνει αποδεκτή, πλαστογράφησε ένα χαρτί για να δείχνει ότι είχε τελειώσει το δημοτικό σχολείο.
Επί 20 χρόνια, η γυναίκα αυτή σκούπιζε, σφουγγάριζε, άδειαζε σταχτοθήκες και σκουπιδοτενεκέδες, έπλενε τουαλέτες, καθάριζε τζάμια κλπ. Δεν θέλω καν να μπω στη διαδικασία να φανταστώ τους διαλόγους που μπορεί να είχε με τους προϊστάμενούς της, ή τα ωράρια εργασίας της.
Δεν ξέρουμε ποια ήταν η αμοιβή της ακριβώς, αλλά το δημόσιο υπολόγισε τη « ζημία » του για αυτά τα 20 χρόνια, στα 150.000 ευρώ.
150.000 : 20 = 7.500 € / έτος
7.500 € / 12 μήνες = 625 € / μήνα, χωρίς δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα, άδειας κλπ.
Αυτά τα 625 € βεβαίως είναι μεικτά και περιλαμβάνουν και τις εργοδοτικές εισφορές. Δηλαδή, ουσιαστικά η γυναίκα έπαιρνε στο χέρι της κάτι που αναλογεί σε 300-350 € το μήνα, επί 12 μήνες (προσοχή, όχι 14!). Στην καλύτερη περίπτωση να έφτασε τα 400 € (ξανά: επί 12μηνο, όχι 14μηνο).
Δεν το λες και καλό μισθό. Άσε που, αν είναι να κάνεις απάτη και πλαστογραφία, αξίζει να την κάνεις για να κάθεσαι αναπαυτικά στην εργονομική καρέκλα σου και να παίρνεις μερικά χιλιάρικα το μήνα, όχι για να καθαρίζεις τουαλέτες καταστρέφοντας τη μέση σου και εισπνέοντας χλωρίνη, με μέγιστη αμοιβή τα 400 ευρώ το μήνα.
Το δημόσιο όμως ζημιώθηκε, λέει, και μάλιστα άσκησε και παράσταση πολιτικής αγωγής στη δίκη, διότι προφανώς δεν έφτανε η εισαγγελέας για να παταχθεί το ειδεχθές αυτό έγκλημα.
Θα ήταν αποδεκτό αν δεν ξέραμε ότι το ίδιο δημόσιο ΔΕΝ άσκησε παράσταση πολιτικής αγωγής στη δίκη της Energa και της Hellas Power, όπου ο Βασίλης Μηλιώνης με τον συνήγορό του Μάκη Βορίδη (εν ενεργεία υπουργό τότε) και ο Άρης Φλώρος, προσπάθησαν να εξηγήσουν ότι δεν τρέχει τίποτα για τα 256,5 εκατομμύρια ευρώ που κλάπηκαν από το ελληνικό δημόσιο.
Και εδώ, δεν έχουμε περίπτωση « δουλεύω 20 χρόνια με πλαστό πτυχίο », εδώ είναι πραγματική κλοπή: 256,5 εκατομμύρια ευρώ φόρων και τελών υπέρ του δημοσίου που εισπράχθηκαν κανονικά από τους πελάτες της Energa και της Hellas Power, έκαναν φτερά, « πετώντας » σε τράπεζες της αλλοδαπής (πλην όσων πρόλαβαν να δεσμεύσουν οι αρχές, πριν κάνουν φτερά).
Αλλά έτσι είναι, ας είχε και η κυριούλα που δούλευε ως καθαρίστρια συνήγορό της τον Μαυρουδή Βορίδη, ή έστω κάποιον άλλο υπουργό, να μην ερχόταν το δημόσιο να δηλώσει παράσταση πολιτικής αγωγής. Αυτή φταίει που δεν το φρόντισε και που – κατά πάσα πιθανότητα – προτίμησε κάποιον φτηνό δικηγοράκο της επαρχίας.
ΟΚ, λένε ορισμένοι, αλλά τι γίνεται με την επιλαχούσα για τη θέση της καθαρίστριας, η οποία και ζημιώθηκε επειδή δεν κατέλαβε αυτή τη θέση κελεπούρι;
Σωστά.
Σωστά;
Όχι ακριβώς.
Πρώτον, σε δικονομικό επίπεδο, η απόφαση του δικαστηρίου δεν την αφορά. Δεν την λαμβάνει υπόψη. Δεν μέτρησε καθόλου στο σκεπτικό, είναι σαν να μην υπάρχει.
Δεύτερον, σε ηθικό επίπεδο, ποιος μπορεί να τεκμηριώσει ότι η επιλαχούσα (εφόσον δεχθούμε υπήρχε τέτοια) πραγματικά ζημιώθηκε; Αν μπορούσαμε να τη βρούμε σήμερα και να μάθουμε την επαγγελματική της εξέλιξη, θα ξέραμε. Αλλιώς, η υπόθεση ότι ζημιώθηκε, είναι παντελώςατεκμηρίωτη. Μπορεί να έπιασε δουλειά κάπου αλλού, με υψηλότερες αμοιβές. Που, αν λάβουμε υπόψη τις αμοιβές των 300-400 ευρώ, μάλλον ισχύει.
Τρίτον, πάλι σε δικονομικό επίπεδο, εάν όντως η επιλαχούσα ζημιώθηκε και την ενδιαφέρει να αποζημιωθεί, θα μπορούσε να ασκήσει μία αγωγή στα αστικά δικαστήρια, για το ποσό που θεωρεί ότι θα είχε λάβει. Αυτή είναι η διαδικασία, όχι ό,τι του φανεί του Λολοστεφανή.
Συνεπώς, όχι λογικάριέ μου, ούτε η πιθανή « βλάβη » της επιλαχούσας δεν μπορεί να αιτιολογήσει αυτά τα 15 χρόνια της ποινής που έριξε το δικαστήριο στην καθαρίστρια.
Ενδιαφέρον έχει ότι το αδίκημα της πλαστογραφίας έχει ήδη παραγραφεί. Δηλαδή, η γυναίκα αυτή θεωρητικά, δεν καταδικάστηκε ως πλαστογράφος. Άσε που, αυτό προϋποθέτει ότι το έκανε η ίδια, και ότι δεν ψάχνουμε για κάποιον άλλο που μπορεί να έκανε την πλαστογραφία εκ μέρους της.
Επίσης ενδιαφέρον έχει ποια ήταν τελικά η πραγματική ζημία του δημοσίου;
Υπέστη οικονομική ζημία το δημόσιο;
Τα χρήματα που εισέπραξε ως μισθό αυτή η γυναίκα, θα τα είχε δώσει το δημόσιο σε κάποια άλλη (την επιλαχούσα που ανέφερα πριν). Συνεπώς, ακριβώς το ίδιο ποσό θα είχε δαπανηθεί. Άρα, από οικονομικής άποψης, είναι ίσα βάρκα – ίσα πανιά. Ούτε μισό ευρώ περισσότερο ή λιγότερο.
Υπέστη κάποια άλλη ζημιά το δημόσιο;
Δεν ξέρω, εδώ θέλω τη γνώμη σας. Μπορεί να κάνω λάθος, μπορεί τελικά στην στ’ τάξη του δημοτικού να γίνονται τα μαθήματα για το πώς καθαρίζεις την τουαλέτα με χλωρίνη. Μπορεί η εν λόγω καθαρίστρια να μην ήξερε καλά να σφουγγαρίζει, επειδή δεν παρακολούθησε την στ’ δημοτικού. Ή να άφηνε στάμπες στα τζάμια, επειδή κι αυτό το μάθημα, μάλλον στη στ’ τάξη του δημοτικού το διδάσκουν.
Υπάρχει νομικό θέμα;
Σαφώς και υπάρχει. Προφανώς και κανείς δεν αμφισβητεί ότι θα χάσει τη δουλειά που παρανόμως απέκτησε. Όπου, το καλό σενάριο λέει ότι θα γίνει προκήρυξη για να προσλάβουν άλλο άτομο στη θέση της. Το κακό σενάριο λέει ότι θα το αναθέσουν σε κάποιον εργολάβο.
Έρχεται λοιπόν το δικαστήριο και εξαντλεί όλη του την αυστηρότητα, μαζί της και όλη τη λογική, και καταδικάζει αυτή τη γυναίκα σε 15 χρόνιακάθειρξης, συν κάποιο χρηματικό πρόστιμο (αν δεν απατώμαι).
Κάποιος εξέφρασε την απορία, εάν ένας άνθρωπος πλαστογραφήσει π.χ. ένα πτυχίο MBA και προσληφθεί στο δημόσιο ως μάνατζερ κάποιας ΔΕΚΟ, πώς θα πρέπει να του φερθεί το δικαστήριο όταν αποκαλυφθεί η απάτη;
Πράγματι, αυτή είναι μια διαφορετική ματιά. Μπορώ να προσθέσω ένα ακόμα χειρότερο σενάριο: αν κάποιος πλαστογραφήσει ένα πτυχίο ιατρικής και βρεθεί να εργάζεται ως γιατρός, πώς θα πρέπει να κριθεί; Όταν μάλιστα υπάρχει κίνδυνος για ανθρώπινες ζωές και μπορεί να καταστρέψει οικογένειες με τις πράξεις του.
Γι’ αυτό και ο δικαστής έχει την ευχαίρεια να κρίνει τη σοβαρότητα κάθε περίπτωσης και να εξετάζει εάν πρέπει να δει το αδίκημα από την αυστηρότερη πλευρά του, ή με κάποια επιείκεια.
Γι’ αυτό και οι νόμοι διαθέτουν « από – έως » στις ποινές, από μία ελάχιστη ποινή, έως μία μέγιστη. Για να προσφέρουν αυτή την ευελιξία στον δικαστή να ασκήσει την κρίση του και να εξετάζει κάθε περίπτωση με τη ματιά που της αρμόζει.
Σε αντίθετη περίπτωση, θα αρκούσε ένα λογισμικό ή ένα ρομπότ. Θα πληκτρολογούσαμε το παράπτωμα ή τα παραπτώματα και θα μας έβγαζε τη σούμα της ποινής, χωρίς « από – έως » και χωρίς καμία περεταίρω συζήτηση. Ακριβώς σαν τις ταμειακές του σούπερ μάρκετ, μπισκότα, καφές, ρύζι, ζαμπόν, φέτα. Σύνολο 35 ευρώ. Επόμενος πελάτης.
Αλλά το δικαστήριο δεν είναι « μηχανή ». Είναι θεσμός που θα έπρεπε να κρίνει ανθρώπους και ανθρώπινες πράξεις, με ανθρώπινα κριτήρια, με ενσυναίσθηση, με κατανόηση και με επιείκεια, όπου αρμόζει.
Προφανώς και δεν το κάνει.
Η καθαρίστρια αυτή, ούτε χειρουργούσε σε ασθενείς, ούτε λάμβανε αποφάσεις που αφορούν το μέλλον μιας ΔΕΚΟ, ούτε στρογγυλοκαθόταν σε μια καρέκλα αραχτή, τεμπελιάζοντας.
Η καθαρίστρια αυτή καθάριζε, σφουγγάριζε, έπλενε. Αυτά που κάνουν οι μανάδες μας, που έκαναν οι γιαγιάδες μας και πολλές άλλες γυναίκες, χωρίς να πατήσουν ποτέ σε σχολείο.
Οι χθεσινοί Ιαβέρηδες δεν είναι οι πρώτοι και δυστυχώς δεν θα είναι ούτε οι τελευταίοι. Είδαμε και στο παρελθόν υποθέσεις να κρίνονται με αντίστοιχη αυστηρότητα, επειδή επρόκειτο για τους « λάθος ανθρώπους » και ενδεχομένως και τους « λάθος συνηγόρους » (και αυτό μπορείτε να το ερμηνεύεσετε όσο πλατειά θέλετε).
Ο Τάσος Θεοφίλου (φυλακισμένος για κάτι που δεν απέδειξε κανείς ότι έκανε και παρά τα στοιχεία περί του αντιθέτου), ο Θοδωρής Σίψας (δικάζεται κατηγορούμενος μέσω « ανώνυμου γράμματος » και κανενός άλλου στοιχείου, ενώ οι φωτογραφίες αποδεικνύουν το αστείο του κατηγορητηρίου) και πολλοί άλλοι. Την ίδια στιγμή που 2 τόνοι ηρωίνης φορτώθηκαν μόνοι τους και ταξίδεψαν ως την Ελλάδα για τουρισμό, με « κρουαζιερόπλοιο » του πλειοδότη τηλεοπτικής άδειας Μαρινάκη.
Δεν θα κάνω αναλυτική λίστα επειδή θα ξεφύγω από το θέμα. Όποιος έχει μάτια βλέπει, όποιος έχει αυτιά, ακούει.
Και κρίνει (ακόμα κι αν απαγορεύεται να το πει επωνύμως και δημοσίως).
Θα πει κανείς ότι ΟΚ, καλά όλα αυτά, αλλά ευτυχώς υπάρχει και ο 2ος βαθμός, μία δικλείδα ασφαλείας για να αποδίδεται κάπως πιο ορθολογικά η επιείκεια.
Αλήθεια;
Ας πούμε λοιπόν ότι πάει στο εφετείο και εκεί αντιμετωπίσει δικαστές που διαφωνούν με την εξοντωτική ποινή (κι άλλη κρίση) του α’ βαθμού, και της ρίξουν ένα πρόστιμο, ή μία συμβολική ποινή φυλάκισης (η οποία συνοδεύεται από μία καθόλου συμβολική ποινή εξαγοράς, ειδικά εάν είσαι άνεργος ή άπορος).
Θα είμαστε ευχαριστημένοι, ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη;
Προσωπικά, θεωρώ ότι οι δικαστές στο α’ βάθμιο, θα πρέπει να κριθούν από τους προϊστάμενούς τους. Πιστεύω ότι θα πρέπει να υπάρχει ένας πίνακας που να χτυπάει « κόκκινο » όταν μια δευτεροβάθμια ποινή διαφέρει σε μεγάλο βαθμό από την πρωτοβάθμια.
Θα πρέπει οι προϊστάμενοι να μπορούν να τιμωρήσουν για ανικανότητα τους δικαστικούς που επέβαλαν τις εξοντωτικές ποινές (εφόσον αυτές αργότερα ανατρέπονται). Μια στέρηση μισθού π.χ., ή κάποια « υποχρεωτική αργία », για να μην μιλήσω για υποχρεωτικά επιμορφωτικά σεμινάρια και υποχρεωτική συζήτηση με ψυχολόγο.
Για να το πάω ένα βήμα παρακάτω, θα πρέπει τα θύματα να μπορούν να ζητήσουν και αποζημίωση, για κάθε λάθος δικαστική απόφαση που έχει σοβαρές συνέπειες στη ζωή τους. Ναι, ξέρω ότι ισχύει, αλλά δεν την πληρώνει ποτέ ο δικαστής που έχει φταίξει, την πληρώνει το δημόσιο. Ο υπόλογος δικαστής, πέρα-βρέχει.
Κάπως θα πρέπει να κρίνονται και οι κρίνοντες, θεσμικά. Όχι μόνο με την κατακραυγή του κόσμου. Ειδικά οι Ιαβέρηδες εξ αυτών.
—
** Στην Ελλάδα απαγορεύεται να ασκείς κρίση σε δικαστική απόφαση. Μπορείς δηλαδή να καταδικαστείς ενώπιον δικαστηρίου αν πεις ότι τα 15 χρόνια στην καθαρίστρια είναι παράλογα ή λάθος.
Στις ΗΠΑ όπου υπάγεται νομικά η πλατφόρμα WordPress.com, η ελευθερία του λόγου προστατεύεται από το Σύνταγμα. Για το λόγο αυτό, μπορώ να γράφω ψευδώνυμα σε μία αμερικανική πλατφόρμα, σχολιάζοντας όσο θέλω τις δικαστικές αποφάσεις στην Ελλάδα (όπου όχι, δεν υπάρχει απόλυτη ελευθερία του λόγου), χωρίς να κινδυνεύω να βρεθώ κατηγορούμενη για την έκφραση της γνώμης μου.
Αυτό είναι ένα από τα παραδείγματα που μπορείτε να αναφέρετε σε όσους υστεριάζουν εναντίον της ψευδωνυμίας στο διαδίκτυο.
https://esp0ir.wordpress.com/2016/09/23/javert/
Μία καθαρίστρια του δημοσίου είχε πλαστογραφήσει ένα απολυτήριο δημοτικού, επειδή η ύπαρξή του αποτελούσε απαραίτητο προσόν για την πρόσληψή της σε κάποιον επαρχιακό δήμο.
Η γυναίκα αυτή, 51 ετών σήμερα, είχε φοιτήσει ως την ε’ δημοτικού και μετά σταμάτησε το σχολείο. Δηλαδή, πρόκειται για κάποια που γεννήθηκε το 1965, φοίτησε το 1970-1975 (ή ίσως και λίγο αργότερα, μιας και τότε τα παιδιά επαναλάμβαναν τάξεις του δημοτικού εάν δεν τις περνούσαν, στην εποχή του πολυτονικού και της βέργας) και μετά σταμάτησε.
Το πώς και το γιατί, υπό ποιες συνθήκες στην ελληνική επαρχία τα παιδιά διέκοπταν (και διακόπτουν ακόμα και σήμερα) το σχολείο, ας μην το εξετάσουμε τώρα, αλλά με μια πρόχειρη καταμέτρηση των δικών μου πρώην συμμαθητών, μπορώ να αναφέρω από δουλειά στα χωράφια ή στα πρόβατα (κυρίως για τα αγόρια), ως γάμο λόγω εγκυμοσύνης στην ηλικία των 13 ετών ή και αδυναμία της οικογένειας να πηγαινοφέρνει το παιδί από το χωριό (που δεν είχε σχολείο).
Κάποια στιγμή λοιπόν, το 1996 (σε ηλικία 31 ετών) βρέθηκε μία θέση καθαρίστριας που δεν απαιτούσε απολυτήριο γυμνασίου ή λυκείου (κατηγορία ΔΕ), αλλά δημοτικού. Και προκειμένου να γίνει αποδεκτή, πλαστογράφησε ένα χαρτί για να δείχνει ότι είχε τελειώσει το δημοτικό σχολείο.
Επί 20 χρόνια, η γυναίκα αυτή σκούπιζε, σφουγγάριζε, άδειαζε σταχτοθήκες και σκουπιδοτενεκέδες, έπλενε τουαλέτες, καθάριζε τζάμια κλπ. Δεν θέλω καν να μπω στη διαδικασία να φανταστώ τους διαλόγους που μπορεί να είχε με τους προϊστάμενούς της, ή τα ωράρια εργασίας της.
Δεν ξέρουμε ποια ήταν η αμοιβή της ακριβώς, αλλά το δημόσιο υπολόγισε τη « ζημία » του για αυτά τα 20 χρόνια, στα 150.000 ευρώ.
150.000 : 20 = 7.500 € / έτος
7.500 € / 12 μήνες = 625 € / μήνα, χωρίς δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα, άδειας κλπ.
Αυτά τα 625 € βεβαίως είναι μεικτά και περιλαμβάνουν και τις εργοδοτικές εισφορές. Δηλαδή, ουσιαστικά η γυναίκα έπαιρνε στο χέρι της κάτι που αναλογεί σε 300-350 € το μήνα, επί 12 μήνες (προσοχή, όχι 14!). Στην καλύτερη περίπτωση να έφτασε τα 400 € (ξανά: επί 12μηνο, όχι 14μηνο).
Δεν το λες και καλό μισθό. Άσε που, αν είναι να κάνεις απάτη και πλαστογραφία, αξίζει να την κάνεις για να κάθεσαι αναπαυτικά στην εργονομική καρέκλα σου και να παίρνεις μερικά χιλιάρικα το μήνα, όχι για να καθαρίζεις τουαλέτες καταστρέφοντας τη μέση σου και εισπνέοντας χλωρίνη, με μέγιστη αμοιβή τα 400 ευρώ το μήνα.
Το δημόσιο όμως ζημιώθηκε, λέει, και μάλιστα άσκησε και παράσταση πολιτικής αγωγής στη δίκη, διότι προφανώς δεν έφτανε η εισαγγελέας για να παταχθεί το ειδεχθές αυτό έγκλημα.
Θα ήταν αποδεκτό αν δεν ξέραμε ότι το ίδιο δημόσιο ΔΕΝ άσκησε παράσταση πολιτικής αγωγής στη δίκη της Energa και της Hellas Power, όπου ο Βασίλης Μηλιώνης με τον συνήγορό του Μάκη Βορίδη (εν ενεργεία υπουργό τότε) και ο Άρης Φλώρος, προσπάθησαν να εξηγήσουν ότι δεν τρέχει τίποτα για τα 256,5 εκατομμύρια ευρώ που κλάπηκαν από το ελληνικό δημόσιο.
Και εδώ, δεν έχουμε περίπτωση « δουλεύω 20 χρόνια με πλαστό πτυχίο », εδώ είναι πραγματική κλοπή: 256,5 εκατομμύρια ευρώ φόρων και τελών υπέρ του δημοσίου που εισπράχθηκαν κανονικά από τους πελάτες της Energa και της Hellas Power, έκαναν φτερά, « πετώντας » σε τράπεζες της αλλοδαπής (πλην όσων πρόλαβαν να δεσμεύσουν οι αρχές, πριν κάνουν φτερά).
Αλλά έτσι είναι, ας είχε και η κυριούλα που δούλευε ως καθαρίστρια συνήγορό της τον Μαυρουδή Βορίδη, ή έστω κάποιον άλλο υπουργό, να μην ερχόταν το δημόσιο να δηλώσει παράσταση πολιτικής αγωγής. Αυτή φταίει που δεν το φρόντισε και που – κατά πάσα πιθανότητα – προτίμησε κάποιον φτηνό δικηγοράκο της επαρχίας.
ΟΚ, λένε ορισμένοι, αλλά τι γίνεται με την επιλαχούσα για τη θέση της καθαρίστριας, η οποία και ζημιώθηκε επειδή δεν κατέλαβε αυτή τη θέση κελεπούρι;
Σωστά.
Σωστά;
Όχι ακριβώς.
Πρώτον, σε δικονομικό επίπεδο, η απόφαση του δικαστηρίου δεν την αφορά. Δεν την λαμβάνει υπόψη. Δεν μέτρησε καθόλου στο σκεπτικό, είναι σαν να μην υπάρχει.
Δεύτερον, σε ηθικό επίπεδο, ποιος μπορεί να τεκμηριώσει ότι η επιλαχούσα (εφόσον δεχθούμε υπήρχε τέτοια) πραγματικά ζημιώθηκε; Αν μπορούσαμε να τη βρούμε σήμερα και να μάθουμε την επαγγελματική της εξέλιξη, θα ξέραμε. Αλλιώς, η υπόθεση ότι ζημιώθηκε, είναι παντελώςατεκμηρίωτη. Μπορεί να έπιασε δουλειά κάπου αλλού, με υψηλότερες αμοιβές. Που, αν λάβουμε υπόψη τις αμοιβές των 300-400 ευρώ, μάλλον ισχύει.
Τρίτον, πάλι σε δικονομικό επίπεδο, εάν όντως η επιλαχούσα ζημιώθηκε και την ενδιαφέρει να αποζημιωθεί, θα μπορούσε να ασκήσει μία αγωγή στα αστικά δικαστήρια, για το ποσό που θεωρεί ότι θα είχε λάβει. Αυτή είναι η διαδικασία, όχι ό,τι του φανεί του Λολοστεφανή.
Συνεπώς, όχι λογικάριέ μου, ούτε η πιθανή « βλάβη » της επιλαχούσας δεν μπορεί να αιτιολογήσει αυτά τα 15 χρόνια της ποινής που έριξε το δικαστήριο στην καθαρίστρια.
Ενδιαφέρον έχει ότι το αδίκημα της πλαστογραφίας έχει ήδη παραγραφεί. Δηλαδή, η γυναίκα αυτή θεωρητικά, δεν καταδικάστηκε ως πλαστογράφος. Άσε που, αυτό προϋποθέτει ότι το έκανε η ίδια, και ότι δεν ψάχνουμε για κάποιον άλλο που μπορεί να έκανε την πλαστογραφία εκ μέρους της.
Επίσης ενδιαφέρον έχει ποια ήταν τελικά η πραγματική ζημία του δημοσίου;
Υπέστη οικονομική ζημία το δημόσιο;
Τα χρήματα που εισέπραξε ως μισθό αυτή η γυναίκα, θα τα είχε δώσει το δημόσιο σε κάποια άλλη (την επιλαχούσα που ανέφερα πριν). Συνεπώς, ακριβώς το ίδιο ποσό θα είχε δαπανηθεί. Άρα, από οικονομικής άποψης, είναι ίσα βάρκα – ίσα πανιά. Ούτε μισό ευρώ περισσότερο ή λιγότερο.
Υπέστη κάποια άλλη ζημιά το δημόσιο;
Δεν ξέρω, εδώ θέλω τη γνώμη σας. Μπορεί να κάνω λάθος, μπορεί τελικά στην στ’ τάξη του δημοτικού να γίνονται τα μαθήματα για το πώς καθαρίζεις την τουαλέτα με χλωρίνη. Μπορεί η εν λόγω καθαρίστρια να μην ήξερε καλά να σφουγγαρίζει, επειδή δεν παρακολούθησε την στ’ δημοτικού. Ή να άφηνε στάμπες στα τζάμια, επειδή κι αυτό το μάθημα, μάλλον στη στ’ τάξη του δημοτικού το διδάσκουν.
Υπάρχει νομικό θέμα;
Σαφώς και υπάρχει. Προφανώς και κανείς δεν αμφισβητεί ότι θα χάσει τη δουλειά που παρανόμως απέκτησε. Όπου, το καλό σενάριο λέει ότι θα γίνει προκήρυξη για να προσλάβουν άλλο άτομο στη θέση της. Το κακό σενάριο λέει ότι θα το αναθέσουν σε κάποιον εργολάβο.
Έρχεται λοιπόν το δικαστήριο και εξαντλεί όλη του την αυστηρότητα, μαζί της και όλη τη λογική, και καταδικάζει αυτή τη γυναίκα σε 15 χρόνιακάθειρξης, συν κάποιο χρηματικό πρόστιμο (αν δεν απατώμαι).
Κάποιος εξέφρασε την απορία, εάν ένας άνθρωπος πλαστογραφήσει π.χ. ένα πτυχίο MBA και προσληφθεί στο δημόσιο ως μάνατζερ κάποιας ΔΕΚΟ, πώς θα πρέπει να του φερθεί το δικαστήριο όταν αποκαλυφθεί η απάτη;
Πράγματι, αυτή είναι μια διαφορετική ματιά. Μπορώ να προσθέσω ένα ακόμα χειρότερο σενάριο: αν κάποιος πλαστογραφήσει ένα πτυχίο ιατρικής και βρεθεί να εργάζεται ως γιατρός, πώς θα πρέπει να κριθεί; Όταν μάλιστα υπάρχει κίνδυνος για ανθρώπινες ζωές και μπορεί να καταστρέψει οικογένειες με τις πράξεις του.
Γι’ αυτό και ο δικαστής έχει την ευχαίρεια να κρίνει τη σοβαρότητα κάθε περίπτωσης και να εξετάζει εάν πρέπει να δει το αδίκημα από την αυστηρότερη πλευρά του, ή με κάποια επιείκεια.
Γι’ αυτό και οι νόμοι διαθέτουν « από – έως » στις ποινές, από μία ελάχιστη ποινή, έως μία μέγιστη. Για να προσφέρουν αυτή την ευελιξία στον δικαστή να ασκήσει την κρίση του και να εξετάζει κάθε περίπτωση με τη ματιά που της αρμόζει.
Σε αντίθετη περίπτωση, θα αρκούσε ένα λογισμικό ή ένα ρομπότ. Θα πληκτρολογούσαμε το παράπτωμα ή τα παραπτώματα και θα μας έβγαζε τη σούμα της ποινής, χωρίς « από – έως » και χωρίς καμία περεταίρω συζήτηση. Ακριβώς σαν τις ταμειακές του σούπερ μάρκετ, μπισκότα, καφές, ρύζι, ζαμπόν, φέτα. Σύνολο 35 ευρώ. Επόμενος πελάτης.
Αλλά το δικαστήριο δεν είναι « μηχανή ». Είναι θεσμός που θα έπρεπε να κρίνει ανθρώπους και ανθρώπινες πράξεις, με ανθρώπινα κριτήρια, με ενσυναίσθηση, με κατανόηση και με επιείκεια, όπου αρμόζει.
Προφανώς και δεν το κάνει.
Η καθαρίστρια αυτή, ούτε χειρουργούσε σε ασθενείς, ούτε λάμβανε αποφάσεις που αφορούν το μέλλον μιας ΔΕΚΟ, ούτε στρογγυλοκαθόταν σε μια καρέκλα αραχτή, τεμπελιάζοντας.
Η καθαρίστρια αυτή καθάριζε, σφουγγάριζε, έπλενε. Αυτά που κάνουν οι μανάδες μας, που έκαναν οι γιαγιάδες μας και πολλές άλλες γυναίκες, χωρίς να πατήσουν ποτέ σε σχολείο.
Οι χθεσινοί Ιαβέρηδες δεν είναι οι πρώτοι και δυστυχώς δεν θα είναι ούτε οι τελευταίοι. Είδαμε και στο παρελθόν υποθέσεις να κρίνονται με αντίστοιχη αυστηρότητα, επειδή επρόκειτο για τους « λάθος ανθρώπους » και ενδεχομένως και τους « λάθος συνηγόρους » (και αυτό μπορείτε να το ερμηνεύεσετε όσο πλατειά θέλετε).
Ο Τάσος Θεοφίλου (φυλακισμένος για κάτι που δεν απέδειξε κανείς ότι έκανε και παρά τα στοιχεία περί του αντιθέτου), ο Θοδωρής Σίψας (δικάζεται κατηγορούμενος μέσω « ανώνυμου γράμματος » και κανενός άλλου στοιχείου, ενώ οι φωτογραφίες αποδεικνύουν το αστείο του κατηγορητηρίου) και πολλοί άλλοι. Την ίδια στιγμή που 2 τόνοι ηρωίνης φορτώθηκαν μόνοι τους και ταξίδεψαν ως την Ελλάδα για τουρισμό, με « κρουαζιερόπλοιο » του πλειοδότη τηλεοπτικής άδειας Μαρινάκη.
Δεν θα κάνω αναλυτική λίστα επειδή θα ξεφύγω από το θέμα. Όποιος έχει μάτια βλέπει, όποιος έχει αυτιά, ακούει.
Και κρίνει (ακόμα κι αν απαγορεύεται να το πει επωνύμως και δημοσίως).
Θα πει κανείς ότι ΟΚ, καλά όλα αυτά, αλλά ευτυχώς υπάρχει και ο 2ος βαθμός, μία δικλείδα ασφαλείας για να αποδίδεται κάπως πιο ορθολογικά η επιείκεια.
Αλήθεια;
Ας πούμε λοιπόν ότι πάει στο εφετείο και εκεί αντιμετωπίσει δικαστές που διαφωνούν με την εξοντωτική ποινή (κι άλλη κρίση) του α’ βαθμού, και της ρίξουν ένα πρόστιμο, ή μία συμβολική ποινή φυλάκισης (η οποία συνοδεύεται από μία καθόλου συμβολική ποινή εξαγοράς, ειδικά εάν είσαι άνεργος ή άπορος).
Θα είμαστε ευχαριστημένοι, ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη;
Προσωπικά, θεωρώ ότι οι δικαστές στο α’ βάθμιο, θα πρέπει να κριθούν από τους προϊστάμενούς τους. Πιστεύω ότι θα πρέπει να υπάρχει ένας πίνακας που να χτυπάει « κόκκινο » όταν μια δευτεροβάθμια ποινή διαφέρει σε μεγάλο βαθμό από την πρωτοβάθμια.
Θα πρέπει οι προϊστάμενοι να μπορούν να τιμωρήσουν για ανικανότητα τους δικαστικούς που επέβαλαν τις εξοντωτικές ποινές (εφόσον αυτές αργότερα ανατρέπονται). Μια στέρηση μισθού π.χ., ή κάποια « υποχρεωτική αργία », για να μην μιλήσω για υποχρεωτικά επιμορφωτικά σεμινάρια και υποχρεωτική συζήτηση με ψυχολόγο.
Για να το πάω ένα βήμα παρακάτω, θα πρέπει τα θύματα να μπορούν να ζητήσουν και αποζημίωση, για κάθε λάθος δικαστική απόφαση που έχει σοβαρές συνέπειες στη ζωή τους. Ναι, ξέρω ότι ισχύει, αλλά δεν την πληρώνει ποτέ ο δικαστής που έχει φταίξει, την πληρώνει το δημόσιο. Ο υπόλογος δικαστής, πέρα-βρέχει.
Κάπως θα πρέπει να κρίνονται και οι κρίνοντες, θεσμικά. Όχι μόνο με την κατακραυγή του κόσμου. Ειδικά οι Ιαβέρηδες εξ αυτών.
—
** Στην Ελλάδα απαγορεύεται να ασκείς κρίση σε δικαστική απόφαση. Μπορείς δηλαδή να καταδικαστείς ενώπιον δικαστηρίου αν πεις ότι τα 15 χρόνια στην καθαρίστρια είναι παράλογα ή λάθος.
Στις ΗΠΑ όπου υπάγεται νομικά η πλατφόρμα WordPress.com, η ελευθερία του λόγου προστατεύεται από το Σύνταγμα. Για το λόγο αυτό, μπορώ να γράφω ψευδώνυμα σε μία αμερικανική πλατφόρμα, σχολιάζοντας όσο θέλω τις δικαστικές αποφάσεις στην Ελλάδα (όπου όχι, δεν υπάρχει απόλυτη ελευθερία του λόγου), χωρίς να κινδυνεύω να βρεθώ κατηγορούμενη για την έκφραση της γνώμης μου.
Αυτό είναι ένα από τα παραδείγματα που μπορείτε να αναφέρετε σε όσους υστεριάζουν εναντίον της ψευδωνυμίας στο διαδίκτυο.
https://esp0ir.wordpress.com/2016/09/23/javert/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου