Γιάννη, σ’ ευχαριστούμε! Θα είσαι πάντα στην καρδιά μας!…
Και βέβαια μπορεί να παραιτήθηκε από υπουργός αλλά μαχητής καθώς είναι θα συνεχίσει να βοηθά από πολύ κοντά την κυβέρνηση και τον Αλέξη Τσίπρα!
-Η ζηλοφθονία των (μαλακο)εταίρων συζητητών του στο πρόσωπό του και η αυταπάτη του ότι μπορούσε με τον ορθό επιστημονικό και πολιτικό λόγο να μεταλλάξει τις ύαινες:
1. Το Εurogroup δεν είναι επιστημονικός όμιλος. Τα περισσότερα μέλη του είναι πολιτικοί καριέρας, που έχουν ξένη προς το θέμα επαγγελματική μόρφωση: δικηγόροι, πολιτικολόγοι, συνταγματολόγοι, και πάει λέγοντας. Από οικονομική θεωρία μηδέν. Επόμενο έτσι ακούγοντας ένα αστέρι του κλάδου του και λαμπρό αγορητή να αρρωσταίνουν από φθόνο, να ανακαλύπτουν τι καλοί υπουργοί οικονομικών δεν είναι και να μην θέλουν καν να καταλάβουν τι τους λέει.
2. Η ισοτιμία των υπουργών στο Eurogroup ήταν τυπική. Ουσιαστικά όμως επρόκειτο για εντελώς άνιση σχέση, δεδομένου ότι ο έλληνας υπουργός είχε καθηλωθεί σε ρόλο οφειλέτη που αντιμετώπιζε 18 δανειστές. Η συζήτηση εκφυλιζόταν έτσι σε παζάρι. Ο κ.Βαρουφάκης μπορούσε μεν να πάρει το λόγο όποτε ήθελε – και από ότι ακούγεται το παράκανε σε αυτό – και να προτείνει πολιτικές λύσεις, όμως τα λόγια του έπεφταν στο κενό. Οι συνάδελφοί του τις αγνοούσαν επιδεικτικά, ενίοτε μάλιστα με τον πιο αδιάντροπο τρόπο.
3. Τρίτον, το Εurogroup είναι πολιτικό όργανο. Και παρόλο που δεν γινόταν πολιτική συζήτηση για την Ελλάδα σε αυτό, η πολιτική ήταν συνεχώς και πανταχού παρούσα, σαν υπερδομή – σαν περιβάλλον πολιτικό πεδίο. Σε ένα τέτοιο πεδίο όμως δεν υπερισχύει το καλύτερο επιχείρημα, αλλά η μεγαλύτερη δύναμη. Ο Βαρουφάκης ήταν έτσι χαμένος από χέρι. Μπορεί οι αντίπαλοί του να μην είχαν το παραμικρό επιχείρημα – είχαν όμως όλα τα μέσα για να κλείσουν τις ελληνικές τράπεζες και να εξωθήσουν την Ελλάδα στην χρεοκοπία.
Ο Έλληνας υπουργός δεν ήταν βέβαια αφελής. Επανειλημμένως είχε παραπονεθεί στο παρελθόν, ότι στο Eurogroup ισχύει ο νόμος του «λεφτά» και όχι της λογικής. Ο σκοπός του ήταν προφανώς να αποκαταστήσει την προτεραιότητα της πολιτικής εις βάρος εκείνης του παζαριού. Γι αυτό έκανε πραγματικά μεγάλες προσπάθειες. Αυτό δεν ήταν λάθος. Το αντίθετο μάλιστα: Το επιθυμητό σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η σύζευξη της πολιτικής με την οικονομία. Συχνά συμβαίνει όμως το ανεπιθύμητο: Η καταπάτηση του πολιτικού λόγου από τα οικονομικά συμφέροντα. Στην περίπτωση της Ελλάδας, αυτός είναι ο κανόνας. Ο κ.Βαρουφάκης συνέχιζε παρόλα αυτά να πιστεύει, ότι ο πολιτικός λόγος από μόνος του μπορεί να πείσει και τους καρχαρίες. Αυτό ήταν αυταπάτη ολκής. Η παραίτησή του ήταν λοιπόν απόρροιά της – ανεξάρτητα από το αν αντιλαμβάνεται και ο ίδιος έτσι, ή όχι.
itzikas.wordpress.com
Και βέβαια μπορεί να παραιτήθηκε από υπουργός αλλά μαχητής καθώς είναι θα συνεχίσει να βοηθά από πολύ κοντά την κυβέρνηση και τον Αλέξη Τσίπρα!
-Η ζηλοφθονία των (μαλακο)εταίρων συζητητών του στο πρόσωπό του και η αυταπάτη του ότι μπορούσε με τον ορθό επιστημονικό και πολιτικό λόγο να μεταλλάξει τις ύαινες:
1. Το Εurogroup δεν είναι επιστημονικός όμιλος. Τα περισσότερα μέλη του είναι πολιτικοί καριέρας, που έχουν ξένη προς το θέμα επαγγελματική μόρφωση: δικηγόροι, πολιτικολόγοι, συνταγματολόγοι, και πάει λέγοντας. Από οικονομική θεωρία μηδέν. Επόμενο έτσι ακούγοντας ένα αστέρι του κλάδου του και λαμπρό αγορητή να αρρωσταίνουν από φθόνο, να ανακαλύπτουν τι καλοί υπουργοί οικονομικών δεν είναι και να μην θέλουν καν να καταλάβουν τι τους λέει.
2. Η ισοτιμία των υπουργών στο Eurogroup ήταν τυπική. Ουσιαστικά όμως επρόκειτο για εντελώς άνιση σχέση, δεδομένου ότι ο έλληνας υπουργός είχε καθηλωθεί σε ρόλο οφειλέτη που αντιμετώπιζε 18 δανειστές. Η συζήτηση εκφυλιζόταν έτσι σε παζάρι. Ο κ.Βαρουφάκης μπορούσε μεν να πάρει το λόγο όποτε ήθελε – και από ότι ακούγεται το παράκανε σε αυτό – και να προτείνει πολιτικές λύσεις, όμως τα λόγια του έπεφταν στο κενό. Οι συνάδελφοί του τις αγνοούσαν επιδεικτικά, ενίοτε μάλιστα με τον πιο αδιάντροπο τρόπο.
3. Τρίτον, το Εurogroup είναι πολιτικό όργανο. Και παρόλο που δεν γινόταν πολιτική συζήτηση για την Ελλάδα σε αυτό, η πολιτική ήταν συνεχώς και πανταχού παρούσα, σαν υπερδομή – σαν περιβάλλον πολιτικό πεδίο. Σε ένα τέτοιο πεδίο όμως δεν υπερισχύει το καλύτερο επιχείρημα, αλλά η μεγαλύτερη δύναμη. Ο Βαρουφάκης ήταν έτσι χαμένος από χέρι. Μπορεί οι αντίπαλοί του να μην είχαν το παραμικρό επιχείρημα – είχαν όμως όλα τα μέσα για να κλείσουν τις ελληνικές τράπεζες και να εξωθήσουν την Ελλάδα στην χρεοκοπία.
Ο Έλληνας υπουργός δεν ήταν βέβαια αφελής. Επανειλημμένως είχε παραπονεθεί στο παρελθόν, ότι στο Eurogroup ισχύει ο νόμος του «λεφτά» και όχι της λογικής. Ο σκοπός του ήταν προφανώς να αποκαταστήσει την προτεραιότητα της πολιτικής εις βάρος εκείνης του παζαριού. Γι αυτό έκανε πραγματικά μεγάλες προσπάθειες. Αυτό δεν ήταν λάθος. Το αντίθετο μάλιστα: Το επιθυμητό σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η σύζευξη της πολιτικής με την οικονομία. Συχνά συμβαίνει όμως το ανεπιθύμητο: Η καταπάτηση του πολιτικού λόγου από τα οικονομικά συμφέροντα. Στην περίπτωση της Ελλάδας, αυτός είναι ο κανόνας. Ο κ.Βαρουφάκης συνέχιζε παρόλα αυτά να πιστεύει, ότι ο πολιτικός λόγος από μόνος του μπορεί να πείσει και τους καρχαρίες. Αυτό ήταν αυταπάτη ολκής. Η παραίτησή του ήταν λοιπόν απόρροιά της – ανεξάρτητα από το αν αντιλαμβάνεται και ο ίδιος έτσι, ή όχι.
itzikas.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου