Διαφημιστικό διάλειμμα

Κάποτε πίστευα στα αυταπόδεικτα πράγματα. Όπως όλοι οι καθυστερημένοι ρομαντικοί ή έστω όσοι εθελοτυφλούν σκοπίμως. Η ανακούφιση του αυταπόδεικτου με γλίτωνε από απορίες, έρευνες και αμφιβολίες. Με τον καιρό έμαθα πως τέτοια πράγματα δεν υπάρχουν – και αν υπάρχουν είναι τόσο σπάνια που είναι μάλλον απίθανο να τα εντοπίσω εγκαίρως. Όσα οι θετικοί της σκέψης θα μου αντιπρότειναν με πάθος, δεν θα κατάφερναν παρά να διασκεδάσουν προσωρινά τη δυσπιστία μου.

Υπάρχουν τόσοι πολλοί όμορφοι άνθρωποι στον κόσμο που είναι άδικο να παραπονιόμαστε για έλλειψη ομορφιάς. Από ένα σημείο και μετά η ομορφιά αποκτά διακλαδώσεις. Και επίπεδα δυσκολίας. Γίνεται περίπλοκη. Και τότε τα σαλιγκάρια επιστρέφουν στο κουκούλι τους και περιμένουν κάτι νέο να φανεί. Ίσως λιγότερο όμορφο, για τα μέτρα τους, αλλά σαφώς πιο εφικτό για μια πραγματικότητα που το έχει ανάγκη.

Το πάθος είναι κάτι που νομοτελειακά επιστρέφει στον πομπό του. Εκκινείται από αυτόν, διαπερνά τον αποδέκτη, αιωρείται για λίγο στο κενό και στο τέλος ξαναγυρνά στην πηγή του. Το πάθος δεν μπορεί να γίνει δώρο. Είναι σαν το βλέμμα. Το εκτοξεύεις, χαϊδεύει την εικόνα, και στο τέλος ξαναγίνεται δικό σου ώσπου να το πας κάπου αλλού. Και έτσι περνά ο καιρός, μέχρι την επόμενη φορά που θα το ελευθερώσεις, σαν το σκυλάκι που παίζει χαρούμενα κουνώντας την ουρά του στο πάρκο ώσπου να επιστρέψει στον αφέντη του που σφύριξε και να πάνε σπίτι.

Κουτό πράγμα οι αφιερώσεις. Πάνω σε βιβλία, δίσκους, χαρτοπετσέτες, οπουδήποτε. Το μόνο που εξυπηρετούν είναι ένας πρόσκαιρος ενθουσιασμός και μια μουχλιασμένη νοσταλγία μετά από καιρό, όταν όλα έχουν τελειώσει. Μία και μοναδική που φύλαξα κάποτε, πίσω από έναν καθρέφτη, ανέχεται το χάδι μου κάθε φορά που τη βλέπω. Οι άλλες μηδέν. Μηδέν εις το πηλίκον.

Είναι τερατώδης η ψυχραιμία που είμαστε προγραμματισμένοι να δείχνουμε σε δύσκολες στιγμές. Τόσο που σχεδόν έχω πάψει να ανησυχώ για όλα.

Ένα διαφημιστικό διάλειμμα ήταν όλα αυτά, μην ξεγελαστείτε.

 http://thethreewishes.wordpress.com