Οι πιο ισχυρές, και από οικονομικής και από πολιτικής απόψεως οικογένειες, που υπήρχαν στην Ελλάδα και πριν και κατά και μετά την Επανάσταση, ήταν αυτές των Αρβανιτών Κουντουριωτών και Μιαούληδων της Ύδρας. Ο Λάζαρος Κουντουριώτης, πανίσχυρος εφοπλιστής, διέθεσε τα ¾ της περιουσίας του υπέρ του αγώνα και έγινε αυτομάτως ήρωας χωρίς να κάνει τίποτα άλλο. Όμως το ¼ που κράτησε για τον εαυτό του ήταν τόσο μεγάλο σε απόλυτους αριθμούς, που έφτανε και περίσσευε για να ελέγχει τα πράγματα στην Ελλάδα, μετά την Επανάσταση.
Σημειώστε πως ο κυρ-Λάζαρος ήταν κατηγορηματικά κατά της κήρυξης της Επανάστασης. Δεν ήθελε να διακινδυνεύσει την περιουσία του. Όταν, όμως, αυτή εξερράγη θα ήταν αδύνατο πια να πάει με τη μεριά των Τούρκων ή να μείνει ουδέτερος, γιατί και στις δύο περιπτώσεις θα του άρπαζαν την περιουσία οι εξεγερμένοι και λιμοκτονούντες Έλληνες. Κι έτσι, έγινε ήρωας κατά λάθος, όπως τόσοι και τόσοι σ’ αυτόν τόν τόπο.
Αν ο Λάζαρος ήταν ο οικονομικός εγκέφαλος της οικογένειας, ο μικρότερος αδερφός του Γεώργιος ήταν ο πολιτικός εγκέφαλος. Πήρε μέρος σ’ όλα τα πολιτικά συμβούλια και διαβούλια στη διάρκεια της Επανάστασης και μετά απ’ αυτήν, και κατέλαβε πάρα πολύ σημαντικά αξιώματα. Έτσι, οι Αρβανίτες Κουντουριώτηδες ήλεγχαν την κατάσταση απ’ όλες τις μεριές, και ονειρεύονταν τους εαυτούς τους μετά την επανάσταση άρχοντες, όχι μόνο της μικρής Ύδρας αλλά ολόκληρης της Ελλάδας.
Ο επίσης Υδραίος και ομοίως Αρβανίτης, Ανδρέας Μιαούλης ήταν κι αυτός εφοπλιστής πριν την Επανάσταση, κι αυτός μπήκε λίγο ζορισμένα στην Επανάσταση, αλλά όταν μπήκε κι ανέλαβε αρχηγός του ελληνικού στόλου έκανε πράγματα εκπληχτικά, αυτός ο ριψοκίνδυνος ναυτικός, που το πραγματικό του όνομα ήταν Βώκος. Το Μιαούλης είναι παρατσούκλι, προερχόμενο απ’ το τουρκικό εμπορικό πλοίο «Μιαούλ» που αγόρασε απ’ τους Τούρκους. Σημειώστε πως ο Μιαούλης ήξερε καλά τις πειρατικές μεθόδους δράσης, κι αυτό τον βοήθησε πολύ στο να γίνει ο θαλάσσιος κακός δαίμων των Τούρκων σ’ όλη τη διάρκεια της Επανάστασης.
* * *
Οι ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης είναι πολλοί. Ωστόσο, τρεις απ’ αυτούς ξεχωρίζουν όχι μόνο για τον ηρωισμό τους αλλά και για το ήθος τους: Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Κωνσταντίνος Κανάρης και ο Δημήτριος Υψηλάντης. Δεν είναι τυχαίο που και οι τρεις στηρίζουν με νύχια και με δόντια, που λέμε, τον Ιωάννη Καποδίστρια. Τον Ιταλό την καταγωγή Κερκυραίο Καποδίστρια, που το πραγματικό του όνομα είναι Vittori. Τον «ρωσόφιλο» Καποδίστρια, που χρημάτισε υπουργός των εξωτερικών του Τσάρου.
Αλλά και τον βαθειά και ουσιαστικά Έλληνα Καποδίστρια, που κατάλαβε όσο λίγοι πως ο ελληνισμός ή είναι πολιτισμός ή δεν είναι τίποτα, ύστερα από δυο χιλιάδες χρόνια επιμειξιών και μπερδέματος των φυλών στην εκπληχτική χοάνη των λαών που είναι η ανατολική Μεσόγειος.
Ο Καποδίστριας ήταν Έλληνας γιατί γνώριζε όσο λίγοι τον ελληνικό πολιτισμό και γιατί διαμόρφωσε ένα ήθος σύμφωνο με τον ελληνικό πολιτισμό. Πας μη Έλλην βάρβαρος, έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες. Και οι Βάρβαροι αυτή τη δύσκολη εποχή που διαμορφώνεται το ελληνικό κράτος, περισσεύουν.
Πρώτος και καλύτερος, ο «μορφωμένος» Αλ. Μαυροκορδάτος, ένας λυσσασμένος εχθρός και του Υψηλάντη και του Κολοκοτρώνη και του Καποδίστρια. Μάλλον αυτός ρίχνει την ιδέα περί της «γνησιότητος των Ελλήνων», για να πολεμήσει τον Καποδίστρια, τον Υψηλάντη, τον Κολοκοτρώνη, τον Κανάρη. Όλοι αυτοί είναι «αμφιβόλου γνησιότητας» όπως αρχίζουν να λεν δώθε κείθε. Αν και Φαναριώτης, δηλαδή ετερόχθων ο Μαυροκορδάτος, αν και εχθρός και με τους κοτζαμπάσηδες (και με ποιους δεν ήταν εχθρός αυτός ο άνθρωπος) σπάνια συντάσσεται με τους μορφωμένους, κι αυτό έχει σα συνέπεια ο Καποδίστριας να τον παραγκωνίσει τελείως.
Άλλωστε, είναι ο αρχηγός του αγγλόφιλου κόμματος. Και κατά πάσα πιθανότητα οι οπαδοί του δόγματος διαίρει και βασίλευε είναι που σοφίζονται τα περί γνησιότητος των γνησίων Ελλήνων. Οι μαυροκορδακίζοντες κόρακες μισούσαν τον Υψηλάντη, γιατί προερχόταν από μια πανάρχαιη βυζαντινή οικογένεια που υπηρέτησε τον βυζαντινό Αυτοκράτορα, τον Σουλτάνο, τον Τσάρο και που στη διάρκεια των αιώνων ήρθε σε επιμειξία με πολλούς μη Έλληνες.
Μισούσαν τον Κολοκοτρώνη διότι το αρχικό όνομα της ιστορικής οικογένειας των επαγγελματιών πολεμιστών της Πελοποννήσου ήταν Τσεργίνης, που είναι μάλλον σλαβικό. Αργότερα η οικογένεια των Κολοκοτρωναίων υιοθέτησε το αρβανίτικο όνομα Μπιθεγκούρας, που σημαίνει χοντρόκωλος, και στη συνέχεια μετέφρασε επακριβώς το αρβανίτικο Μπιθεγκούρας σε Κολοκοτρώνης που σημαίνει, ακριβώς, χοντρόκωλος. Ήταν «γνήσιος» Έλληνας ο Κολοκοτρώνης; Γνησιότερος δε θα μπορούσε να υπάρξει, και το αιματολογικό ψάξιμο για τις ρίζες του είναι ενασχόληση για ηλίθιους.
Αμ, ο Ψαριανός Κανάρης, που δεν γνωρίζουμε το πραγματικό του όνομα, και που το επίθετό του ήταν ψευδώνυμο; Και τι είναι οι Ψαριανοί; Ένα συνονθύλευμα Θεσσαλών, Ηπειρωτών, Ευβοέων και άλλων, που κατοίκησαν το έρημο και άγονο νησί μετά την άλωση της Πόλης. Τρέχα γύρευε από πού κρατάει η σκούφια όλων αυτών των κυνηγημένων για χίλιους διαφορετικούς λόγους απ’ τους Τούρκους, που βρήκαν καταφύγιο σ’ αυτό το ηρωικό ξερονήσι.
Από το βιβλίο «Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους 1830-1974», Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, 2010 (3η έκδοση).
Βασίλης Ραφαηλίδης
Πηγή: aksioprepeiakantoxh.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου