Στην ανέμη της φαντασίας των ποιητών

Φυσάει ομηρική αυγή στο ροδοπέταλο ποίημα

καρτερία κόκκινο κοράλλι

αμφιβολία δρυοκολάπτης κυκλάμινου

δροσοσταλιά κόκκινης κλωστής

στην ανέμη της φαντασίας των ποιητών

πλην ο αφαλός της μοναξιάς υποτελούς αιδοίου

ομοιοπαθητική αναμόχλευση

εκείνης της κόκκινης πεταλούδας των αγρών

με τα φτερά της καστανιέτες

στο χορό των λουλουδιών

θα κυκλοφορήσω στα χέρια σου λευκός;

οι παλάμες μου θα γιομίσουν άστρα;

το πράσινο φως της πιο μακρινής κατάφασης αργεί;

σιωπή και ποίηση εικόνες χιαστί

σαν παραμύθι σκιάς ανέμων

μετάξι σιωπής αιώνων

σαν ρέμβη μηδέν αστέρων

τρένο κίτρινων φύλλων

στα συμφραζόμενα χρυσής ανταύγειας ονείρου μικρό άσπρο πανί πόθου σεργιανίζει

Τάσος Κάρτας, Επίνειο Νοσταλγίας Μαγικού Ρεαλισμού (ένας στίχος που είναι να βγει… οὐκ ἐᾷ με καθεύδειν)

[Ένα στίχο παντογνώστη αφηγητή ονειρεύομαι με εσωτερική εστίασησυν πλην ουσίας, αίφνης ονειροδίαιτο δυο κατά λέξη δισταγμών, μηδέν εις τοπηλίκο υψικαμίνου σώματος… Νόστιμον Ήμαρ μεταξένιων συνειρμών στον πηγαιμό γιατην Κολχίδα της Ποίησης κάθε τρεις και τόσο μ’ άλλο στιχοπουκάμισο]

taenoiko.blogspot